อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (36)

วันเวลาไม่เคยคอยใคร ไม่เหมือนกับใจของคนเราที่เอาแต่คอย บางคนก็คอยความหวัง บางคนก็คอยเวลา บางคนก็คอยบุญวาสนา แต่เวลากับไม่เคยหยุดรอใคร มันยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปอย่างซื่อสัจ และจากเราไปอย่างที่ใครหลายๆคนไม่เคยเฉลียวใจเลยว่าวันเวลานั้นผ่านตัวเองไปนานเท่าไรแล้ว
บริษัทในเครือ พิบูลกิจ ผู้นำทางด้านการส่งออกและนำเข้ารายใหญ่ของประเทศ ที่เมื่อ 15 ปีก่อน บริษัทเกือบล้มละลาย เพราะผู้บริหารเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ แล้วคณะผู้ถือหุ้นก็พากันถอนหุ้นคืนเกือบหมด เพราะว่าผลิตภัณฑ์ของทางบริษัทถูกโจรกรรมนำไปผลิตและนำออกจำหน่าย ตัดหน้าทำให้บริษัทต้องสูญเงินหลายพันล้านบาท จนทำให้ผู้ถือหุ้นตื่นตกใจและไม่ไว้ว่างใจต่อทางบริษัท แต่ยังนับว่าโชคดี ที่ ยังมีผู้บริหารของบริษัทอีกคนที่ยังมีชีวิตรอดมาได้อย่างหวุดหวิดจากการถูกลอบยิง  และเขาคนนั้นก็ได้กลับมาฟื้นฟูบริษัท พิบูรณ์กิจขึ้นมาใหม่อีกรอบ เพียงเวลาไม่ถึง 5 ปี ก็กลับมายืนผงาดในวงการธุรกิจได้ใหม่อีกรอบ และตอนนี้ 15 ปีที่เขาทุ่มเททำงานให้กับบริษัทพิบูลกิจ จนกลายมาเป็นผู้นำทางด้านการส่งออกและนำเข้ารายใหญ่ที่สุดของประเทศ เขาผู้ซึ่งมีอำนาจทางการเงินอำนาจทางเศษกิจและอำนาจมืด ที่ก่อเกิดขึ้นในภายหลังจนเป็นที่แกรงขามไปทั่วในแวดวงของคนดัง

นาย อรรถพล มหาเศรษฐีวัย 46 ปี ที่ยังคงโสด เป็นที่หมายปองของหญิงสาวหลายๆคน ฉากหน้าที่ดูยิ้มแย้มกับธุรกิจที่ดูสะอาด แต่เบื้องหลังทั้งหมด คือการแก้แค้น  หลังการกลับมาผงาดในวงการธุรกิจของบริษัทพิบูลกิจ เพียง 5 ปี กลับทำให้บริษัทยักษ์ใหญ่หลายบริษัทล้มทั้งยืน และผู้บริหารระดับสูงหลายคนถึงกลับต้องฆ่าตัวตาย  และอีกหลายคนตกงาน ไม่มีใครรับเข้าทำงานจนต้องหันเหตัวเองมาเป็นคนเก็บขยะ
และอีกหลายคนหายตัวไปอย่างไร้ล่องรอย แม้แต่ทางตำรวจยังจนปัญญาที่จะคลี่คลายปัญหาได้

“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ร่างของชายวัยกลางคนอีกคนจะเดินเข้ามา
ท่านครับ ผมเอากำหนดการมาให้ ชายคนนั้นกล่าวและวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้องทำงานสุดหรู  แต่ผู้เป็นเจ้านายเพียงหันไปมองแวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะกลับมาสนใจที่รูปถ่ายของเด็กชายคนหนึ่งที่ดูเก่าซีดจางลงไปเยอะมาก แต่คนในรูป กับกำลังยิ้มมาให้อย่างน่ารักน่าซัง

“ผมว่าพี่ พักผ่อนหน่อยดีกว่านะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว อีกไม่กี่วันต้องเดินทางไปที่เวียงจันทร์ พี่ยังจะไปหรือเปล่า ถ้าไม่ไปผมจะให้คนอื่นไปแทน” เสียงของลูกน้องมือขวาพูดขึ้นทำให้ ผู้ที่เป็นเจ้านายต้องวางกรอบรูปลงที่ขั้นก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะ
“ไปสิ วุช พี่สังหรณ์ใจแปลกๆ ยังไงพี่ก็ต้องไปให้ได้เชื่อลางสังหรณ์ของพี่สิ แต่ เรื่องที่ให้ไปสืบไปถึงไหนแล้ว”

“ก็ได้เรื่องมาบ้างแล้วละพี่พล ไอ้นนท์ ที่เป็นคนจับน้องต้นไปนะ มันหนีไปกบดานที่ลาวนั้นแหละ แต่คิดว่ามันคงรู้ตัวแล้วละ ยังไงๆมันก็คงหนีไม่รอดหรอกเราส่งคนไปสืบล่วงหน้าแล้วละ ยังไงผมจะจับมันมาให้พี่กับมือผมเอง”
“ขอบใจ วุช ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนพี่มาหลายสิบปี ถ้าจับมันได้เราคงได้รู้ว่าน้องต้นอยู่ไหน แม้จะเหลือเพียงเศษกระดูกพี่ก็จะตามลูกพี่กลับมาอยู่กับพี่ให้ได้” เสียงพูดที่สั่นเครือของผู้ที่เป็นทั้งเจ้านาน และแอบเป็นทั้งคนที่ตัวเองรักเมื่อเจ้านายเผลอไผลทำให้ต้นได้ครอบครองร่างกายนั้นอยู่เรื่อยมา แม้จะไม่เคยอยู่ในสายตา แต่เขาก็จะทำให้ดีที่สุดเขาจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะเอารอยยิ้ม ที่สดใสของคนที่เขารักกลับคืนมา แม้ว่าเขาจะเจ็บปวดมากขนาดไหนก็ตาม ขอเพียงแค่ ได้อยู่ใกล้ๆอย่างนี้ก็พอแล้ว
“พี่ไปพักผ่อนเถอะ แล้วที่เหลือผมจะจัดการให้” ผู้เป็นเจ้านายพยักหน้าและยิ้มมาให้ ก่อนจะเอ่ยคำพูดว่า “ขอบใจวุช ขอบใจมากๆ” ให้เขาได้ยิ้มตอบบางและก็เดินจากเขาไป
ชายหนุ่ม มองมือของตนเองอย่างเลือนลอย กี่คนแล้วยะที่เลือดของมันต้องมา เปื้อน มือของเขา อีกไม่กี่วันก็คงได้ลงมืออีก แต่แต่ได้เห็นเจ้านายยิ้มอย่างพอใจเมือได้ยินข่าวการตายของศตรู สำหรับเขาก็พอแล้ว เพราะวันนั้นเขาได้ได้โอบกอดคนที่เขารักอีกครั้ง ได้ครอบครองทุกอย่างที่เคยเป็นของเขาอีกครา และเขาเองก็มีความสุข
นี้สินะที่เขายอมทำทั้งๆที่ไมอยากทำ แต่เมื่อทำสำเร็จแล้วเขามีความสุข เพราะงั้นเมื่อคิดถึงความสุข จึงทำใจให้เลิกทำไม่ได้สักที และที่สำคัญ ตลอดเวลา 15 ปี มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้จับต้องร่างกายของผู้เป็นเจ้านายและได้มอบความสุขให้แก่กันและกัน นี้คือสิ่งที่เขาภูมิใจมากที่สุด
“พี่บัว เร็วๆหน่อยพี่เดียวไปไม่ทันนะ” เสียงของผมเองครับ หลายๆคนอาจจะจำไม่ค่อยได้เพราะ ว่ามันแปร่งๆ ยังไงชอบกล ผมเองก็ไม่ค่อยจะชอบสักเท่าไร เพราะมันฟังดูแปลกๆ แม่จันทร์บอกว่าเสียงแตกหนุ่ม อืม ก็คงเป็นอย่างนั้นมัง เพราะตอนนี้ผมก็ไม่ได้เป็นเด็กตัวเล็กๆอีกแล้วสักหน่อย เพราะผมตอนนี้ก็ จะ 15 ปีแล้ว มาอยู่ทีนี้ 4 ปีแล้วสิเรา ร่างกายมันก็โตขึ้นๆ แขนขาก็ยาวผิดปกติบางทีก็ทำให้หงุดหงิด แต่ถึงยังไงๆ ผมก็เริ่มที่จะชอบมันและเริ่มชินกับมันแล้วละ แล้วที่สำคัญ หล่อใช่เล่นซะหน่อย

“ไม่ต้องรีบหรอกไอ้ต้น อีแก้วเมียมึงมันไม่หนีไปไหนหรอก ยังไงๆ มันก็รอมึงกับกูอยู่ดีนั้นแหละ” เสียงของพี่บัวร้องบอกผม แม้ทำไงได้ ก็ผมกำลังมีความรักนี้ครับ  คำแก้ว หญิงสาวที่สวยที่สุดในหมู่บ้านเธอยินดีและยินยอมมาคบกับผมเป็นแฟนกันได้นานหลายปีแล้ว แต่ผมนี้สิไม่ค่อยมีเวลาไปหาเธอเลย เพราะงานที่บ้าน ผมต้องช่วยทุกคนทำงานแล้วเพิ่งผ่านฤดูทำนามาไม่นานนี้เอง ผมก็ยิ่งเลยไม่ว่างใหญ่เลย  เพราะทั้งไถนาทั้งดำนากว่าจะได้เสร็จแต่ละวันก็เล่นเอาจนเหนื่อยพอตอนเย็นก็หลับเป็นตาย ไม่มีเรี่ยวแรงจะไปหาใคร แต่หวานใจของผมก็เทียวมาเยี่ยมเยือนผมที่นาทุกวัน

เรื่องราวมันก็เกิดจากเมือตอนที่ผมอายุ 12 ขวบ ผมกับพี่บัวไปหาเก็บได้กันและไปเจอคำแก้ว เด็กสาวแสนดีของผมเอง เอาละจะเล่าให้ฟังก่อนแล้วกัน
“ต้น ดูนั้น คำแก้ว สวยมัย ว่าที่เมียพี่ในอนาคต” พี่บัวบอกน้องต้น แต่ เหอะๆเหมือนจะเป็นความโชคดีของผมที่ผมเป็นของนอก ผมเลยได้เธอมาครองทำให้พี่บัวต้องกินใบบัวบกแก้ช้ำใน แหม ใครบอกให้เธอบ้าของนอกละครับ ผมดันเป็นเด็กนอกซะอีกแถมหล่อซะด้วยเลยได้ใจเธอไปเต็มๆเลย
“พี่บัว ๆ ทางนี้” เสียงของคำแก้วร้องบอกพี่บัวก่อนที่ผมกับพี่บัวจะเดินไปหาเธอกัน
“หวัดดีจ๊ะน้องคำแก้ว มาเก็บไต้หรอจ๊ะให้พี่ช่วยเก็บใหมอะ” เสียงพี่บัวเก็กหล่อซะเต็มที่แต่สาวเจ้าไม่เล่นด้วย
“หวัดดีพี่บัว แล้วนี้เธอที่เป็นคนไทยใช่มัย” เสียงของคำแก้วถามผม เมื่อผมตอบว่าใช่ เธอแทบจะร้องกรีดๆ ออกมาดังๆเลย เพราะผมเห็นเธอทำท่าทางจะร้องแต่กลั้นเอาไว้สุดๆแต่มือของเธอก็แสดงให้เห็นว่าเธอกรีดในใจไปแล้ว เล่นกำกำปั้น ยกขึ้นยกลงน่าหวาดเสียว กว่าที่เธอจะตัวสติได้ก็นานเป็นนาทีเลยทีเดียว

“หวัดดีจะ เราคำแก้วนะแล้วเธอชื่ออะไรหรอ” คำแก้วทำเสียงอ่อนเสียงหวานส่งมาให้ผม พอรู้ว่าผมชื่ออะไรก็เกือบได้กรีดคับป่ากันเลยทีเดียว
“วะชื่อเพราะจังเลย พี่ต้น คำแก้วเพิ่งเก็บไต้ได้นิดเดียวเอง พี่ต้นไปช่วยคำแก้วเก็บหน่อยสิ คำแก้วกลัวนะพี่ต้นนะค่ะ” คำแก้วพูดเสร็จ ก็ดึงแขนผมให้เดินจากพี่บัวออกมาทันทีเลย ปล่อยพี่บัวอ้าปากค้าง ยืนมองพวกผมสองคนเดินหายลับตาไป ส่วนผมก็ได้แต่เดินตามคำแก้วไปเรื่อยๆ
“พี่ต้นค่ะ คำแก้วรักพี่ต้นค่ะ พี่ต้นเป็นแฟนคำแก้วนะค่ะ” นั้นคือประโยชน์บอกรักที่คำแก้วบอกกับผม แต่ผมยังงงไม่ค่อยเข้าใจความหมายมันสักเท่าไหรเลยได้แต่ยืนอึ้ง อยู่กับที่
ส่วนคำแก้วก็กอดผมเอาไว้แน่นและมือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้ไปตามตัวผม
“พี่ต้นค่ะ คำแก้วเหงาๆคำแก้วเห็นพ่อกับแม่นอนกอดกันทุกคืนเลยค่ะ”
แค่คำแก้วพูดอารมผมก็กระเจิงไปหมดแล้ว ใช่ว่าผมจะไม่เคยรู้สึกตัวตอนดึกๆเพราะพื้นมันสั่นสะเทือนและเสียงแปลกๆของแม่จันทร์กับพ่อแสง ถ้าลืมตาขึ้นมามองก็คงจะเห็นหมดทุกอย่างแต่ผมก้ได้แต่นอนหลับตาและพยายามระงับอารมณ์ ของผมเอาไว้ อยากบอกว่ามันทรมานมากมายขนาดไหน จนพี่บัวต้องหาข้ออ้างนอนค้างที่นาบ่อยๆ เพราะพ่อกับแม่อารมร้อนแรงเอากันได้แทบทุกวันคงคิดว่าลูกๆหลับคงไม่ตืนละสิ ยิ่งไอ้ตะวันนอนKแข็งตั้งแต่เดินเข้าที่นอนรอดูพ่อกับแม่ทุกคืนเลยนิ

“พี่ต้นค่ะ” เสียงของคำแก้วร้องเรียกผมทำให้ผมรู้สึกตัว
“Kพี่แข็งแล้ว คำแก้วดูนะ” นั่นคือเสียงที่ผมได้ยินพร้อมๆกับกางเกงของผมที่ถูกรูดลงไปทำให้เห็นแท่งลำที่เริ่มจะโตตามวัยชี้โด่เด่อยู่ตรงนั้น พร้อมๆกับมือของคำแก้วที่ลูบไล้มันไปมา จากนั้นทุกอย่างมันก็ขาวโพลนไปหมด
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที ทุกอย่างก็สงบลงเรียบร้อยแล้ว ผมได้เสียกับคำแก้ว โดยมีพี่บัวเป็นพยานรักเพราะยืนน้ำตาไหลพรากๆ แต่Kแข็งโด่ชี้หน้าด่าผมอยู่ จากนั้นชีวิตผมก็มีคำแก้วเข้ามาเกี่ยวของเรื่อยไป
แต่ทุกคนก็ยังไม่มีใครรู้ นอกจากพี่บัวที่พูดโป้งๆว่าอีแก้วมันเป็นเมียผม จนโดนพ่อกับแม่ด่าเรื่อยไปกลัวเขาจะมาไหมปากพี่บัว แม้จะพูดความจริงแต่ก็ไม่มีใครเชื่อเพราะแม่กับพ่อบอกว่า น้องมันเด็กตัวแค่นี้ทำอะไรไม่เป็นหรอกอย่าไปพูดมั่วเดียวจะโดนเขาไหมปากเอา พี่บัวเลยเลิกพูดแต่ก็พูดทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันสามคน ว่าอีคำแก้วเมียไอ้ต้น   นั้นคือเรื่องราวที่ผมได้แฟนมา ผมกับคำแก้วแอบไปเอากันบ่อยๆ โดยที่ไม่ค่อยมีใครรู้ เมื่อผมต้องไปเก็บได้ แต่ได้เอาเมียทุกครั้งผมก็เลยชอบไปเก็บได้ พอๆกับคำแก้วด้วยเหมือนกัน
ส่วนมันนี้วันออกพรรษา ผมกับคำแก้วจะไปเวียนเทียนกันที่วัดและขากลับต้องแวะข้างทางสักหน่อย ผมเลยรีบแต่ดูเหมือนพี่บัวจะรู้ทันแกล้งถ่วงเวลาของผมชะแบบว่าช้ามากมายเลย คืนนี้สงสัยต้องใช้เกรีย 5 รีบแทงรีบแตก   -  -

เพราะพี่บัวคนเดียว