อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (16)

"พี่รับโทรศัพท์" เสียงเรียกของไอ้หนึ่งพนักงานในร้านร้องบอกผม ในขณะที่ผมกำลังนั่งเหม่อลอยคิดเรื่องของ
เจ้าตัวเล็กอยู่เงียบๆ 
"เป็นไรอะพี่หน้าไม่รับแขก ลูกคงลูกค้าเห็นหน้าพี่เดินออกจากร้านหลายคนแล้วนะ" ไอ้หนึ่งมันบ่นๆ
ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาให้ผม 
"หวัดดีครับ " ผมพูดตอบรับสายที่โทรเข้ามา 
"สวัสดีค่ะ คุณพ่อของน้องต้นนะค่ะ" เสียงใสๆของปลายสายตอบกลับมา 
"ครับ " ผมตอบรับกลับไปยังไม่ค่อยมีอารมที่จะคุยกับใคร
" ค่ะ ดิฉันเป้นอาจารย์ประจำชั้นของน้องต้นนะค่ะ  ไม่ทราบว่าคุณพ่อมารับน้องต้นกลับบ้านรึยังค่ะ" 
ผมมองดูนาฬิกาเพิ่งบ่ายสองโมงกว่าๆ น้องต้นยังไม่เลิกเรียนเลยนี้ 
"ยังนี้ครับ มีอะไรรึเปล่า"  ผมตอบกลับไปน้ำเสียง ร้อนลน 
" ค่ะ คุณพ่อค่ะ คือน้องต้นหายไปค่ะ ตอนนี้กำลังตามหาอยู่ เลยโทรมาถามเผื่อคุณพ่อมารับกลับบ้านไปแล้ว" 
เสียงตอบรับกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ 
" อะไรนะ หายไป หายไปไหน ลูกผมหายไปไหน" ผมตะคอกเสียงใส่โทรศัพท์ ด้วยอารมโมโห 
"คุณพ่อค่ะใจเย็นๆนะค่ะ ทางนี้ก็กำลังตามตัวอยู่ " เสียงพูดกลับมาตะกุตะกะท่าทางจะกลัวผมไม่ใช่น้อย 
" ผมจะไปหาที่โรงเรียน" ผมพูดเสร็จวางสายก็ขับรถออกจากร้านไปเลย 

หลังจากที่ได้ฟังเหตุการณ์ต่างๆ ที่เหล่าคุณครูสรรหามาพูดให้ฟังได้ใจความว่าน้องต้นร้องให้เมื่อตอนบ่าย 
คุณครูช่วยกันปลอบแล้ว และพาไปส่งที่ห้อง จากนั้นนั้งต้นก็สะพายกระเป๋าเดินร้องให้ออกจากห้องไปจนถึงตอนนี้ 

หลังจากนั้น ตำรวจก็มาช่วยตามหา รวมถึงคุณครูอีกหลายๆคน ผมขับรถตะเวนหาน้องต้นตั้งแต่บ่ายสามโมงเย็น 
จนตอนนี้ ตี สอง ก็ยังหาไม่เจอ  ตำรวจหลานายก็ตามหามาตลอด และครูอีกหลายคนก็ยังคงอยู่ช่วยตามหา 
จนสุดท้าย ผมกลับถูกชักถาม เหมือนเป็นคนร้ายจากตำรวจ ทำให้ผมหงุดหงิดมาก 
กว่าจะคุยกันรู้เรื่องรู้ราว ชัดไปตีห้า มีแต่จะคอยจับผิดผม เหมือนผมเป็นคนร้าย จับลูกตัวเองไปฆ่าซะงั้น

หลังจากเกือบได้มีปากเสียงกลับตำรวจ ผมก็ขับรถตะเวร ตามหาน้องต้นไปทั่ว ผมแวะเข้าโรงพยาบาล ตั้งหลายรอบแล้ว
วันนี้ยังไม่มีข่าวคราวเลย ตามบ้านเพื่อน ที่คิดว่าสนิทกลับน้องต้นก็ถามไปทั่ว แต่ก็ยังไร้วี่แวว 

จนผมแทบจะหมดหวังเลย น้องต้นหายไปไหน พ่อขอโทษที่โกรธน้องต้นเมื่อเช้า พ่อผิดพ่อยอมรับผิด 
ผมได้แค่คร่ำครวญในใจ 

จนตอนนี้เวลา 8.00 น พวกตำรวจและคุณครูรวมทั้งผมยังตามหาตัวน้องต้นไม่เจอเลย 
จนผมแทบจะเป็นบ้า ผมแวะเข้ามาโรงบาลอีกที เพื่อที่จะมาดูว่าเผื่อจะเจอน้องต้น 
ที่นี้ก็เมืองเล็กๆ แต่ทำมัยตามหาคนๆหนึ่งถึงได้ยากเย็นขนาดนี้

"พี่ ยังหาน้องไม่เจออีกหรอ" เสียงพยาบาลสาวสวยถามผมขึ้นมา เพราะเมื่อวานเข้ามาบ่อยจนเธอจำได้ 
หลังจากที่ เข้าไปสอบถามข้อมูลแล้ว และเดินกลับออกมาเพราะความผิดหวัง 
ผมเดินหน้าเศร้าขับรถออกจากโรงบาล ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว ความรู้สึกกลัวมากมายแบบนี้มันมาจากไหนกัน 
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยรู้สึกกลัวแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง 

ผมชะลอรถที่หน้าประตูเพราะมีรถวิ่งผ่านไปหลายคันในตอนเช้าๆ อย่างนี้รถยนต์แถวต่างจังหวัดก็เยอะพอสมควร 
ในขณะที่หันช้ายหันขวาเพื่อดูถนนให้รถว่าง สายตาผมก็ไปเจอกระเป๋าใบเล็ก ที่ยื่นออกมาจากท่อให้เด็กลอดเล่น
ที่สนามเด็กเล่นข้างๆทางออกของโรงบาล พวงตุกกระตาตัวเล็กที่ติดอยู่ที่ชิปของกระเป๋า ทำเอาหัวใจผมพองโต
ผมเดินลงจากรถก่อนจะค่อยๆเดินไปยังสิ่งที่เห็นตรงหน้า ด้วยมืออันสั่นเทาและเสียงหัวใจที่เต้นรัว ก่อนที่น้ำตาผมจะไหลออกมากับภาพตรงหน้าที่เห็น 
"น้องต้น" ผมพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆยืนมือที่สั่เทายื่นไปคว้าเอาร่างเล็กๆ ที่นั่งกอดเขามุดตัวอยู่ในท่อ
ใบแก้มเนียนใสยังมีคราบน้ำตาที่แห้งกรังให้เห็น เสียงหายใจที่ได้ยินเบาๆยังทำให้ผมได้ชื่นใจ 
ผมอุ้มเอาคนตัวเล็กขึ้นมากอด อย่างถะนุถะนอม 
ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว ไม่ว่าน้องต้นจะทำผิดอะไร ผมจะไม่โกรธน้องต้นอีกแล้ว ขอแค่นี้ก็พอ แค่น้องต้นอยู่ข้างๆผม
อย่างนี้ก็พอ ...