น้องต้นกำลังนอนหลับสะบายๆ
ก็รู้สึกตัวว่ามีใครบางคนกำลังทำอะไรจักจี้ๆกับน้องต้นอยู่ เจ็บ
จนน้องต้นลืมตาขึ้นมามอง
"คุณพ่อ " น้องต้นพูดได้แค่นั้นก่อนที่จะโดนคุณพ่อจูบเลยได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ๆอยู่ในลำคอ
น้องต้นไม่เข้าใจเลยเกิดอะไรขึ้นหรอว่าน้องต้นฝันไป คุณพ่อมาได้ไงกัน
"อือ อ่า" น้องต้นต้องส่งเสียงแปลกๆออกมาเพราะการขยับตัวของคุณพ่อ ที่ทำเอาน้องต้นจุก ปวดไปหมดทั้งท้อง มันเจ็บๆแสบๆและเสียวๆแปลกๆ
และน้องต้นก้หลับไปปล่อยให้ความรู้สึกต่างๆค่อยๆผ่านไป
มันเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจยังไงไม่รู้ น้องต้นไม่รู้ว่าตัวเองเสียใจหรือดีใจที่เห็นคุณพ่อ แต่ตอนนี้น้องต้นไม่อยากทำแบบนี้กับคุณพ่อ
น้องต้นไม่รู้ว่าทำมัย พอคิดว่า คุณพ่อไปทำแบบนี้กับคนอื่นและมาทำกับน้องต้น มันก็ปวดหัวใจตุ๊บๆ เมื่อก่อนก็ไม่เป็น
แต่ยิ่งนานไปนานไปน้องต้นกลับมีความรู้สึกแปลกๆแบบนี้เกิดขึ้นมา แค่น้องต้นอยากเป้นคนเดียวที่พ่อจะทำแบบนี้ไม่ทำกับใครอีก แค่เป้นน้องต้นคนเดียวก็พอ
ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนโดนคุณพ่ออุ้มลงอ่างอาบน้ำเพราะมันแสบที่ก้นทันทีที่โดนน้ำ พอตื่นเต็มตาผมก็ก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าพ่อ และปล่อยให้พ่อทำตามใจตัวเองอีกรอบ
ในอ่างอาบน้ำ จนน้ำในอ่างกลายเป้นสีชมพูอ่อนๆ น้องต้นเจ็บแล้วก็แสบมากๆจนต้องกัดปากตัวเองแน่นๆ แต่น้องต้นไม่ได้ร้องนะ น้องต้นไม่ได้บอกพ่อหรอกว่าน้องต้นเจ็บขนาดไหน จะมีก็เพียงน้ำตาของน้องต้นที่ไหลออกมาแต่พ่อก็คงไม่ได้สนใจที่จะดูมันหรอก
ผมถูกพาออกมาจากห้องน้ำและถูกแต่งตัวให้ แต่พ่อ ไม่ยอมพูดกับผมเลย ผมก็ได้แต่นั่งมองพื้น และสุดท้ายพ่อก็เดินออกจากห้องไป
ผม ใจหาย อยากจะร้องบอกพ่อ แต่ผมก้ไม่กล้า
อย่างทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวเลย ผมกลัว กลัวว่าจะไม่เหมือนเมือวาน กลัวว่าผมจะไม่เหลือใครอีกแล้ว
ผมมองแผ่นหลังของพ่อที่เดินออกไปจากห้องและปิดประตูกระแทกเสียงดัง แต่ พ่อจะรู้บ้างไหมว่า แรงกระแทกนั้นมัน เข้ามากระแทกหัวใจผมเต็มๆเลย
ผมรู้แต่ว่ามันเจ็บ เจ็บจนต้องนอนร้องให้ เจ็บจนอยากนอนหลับๆไปไม่อยากตื่นขึ้นมาอีก
ป้าพรแม่บ้านเดินขึ้นมาตามผมลงไปกินข้าว ข้างล่างที่มีคนมากมายเยอะแยะที่ผมไม่เคยได้รู้จัก และไม่อยากที่จะรู้จักเลยด้วยซ้ำ
ผมมองดูพ่อ ที่มีน้องพลับยังคงนั้งตักพ่อ ที่เมื่อก่อนมันเป็นของผม และมองดูทุกคนที่มองมาที่ผมด้วยสายตา เหมือนกำลังจะ รังเกรียดผม
ผมนั่งลงและก้มหน้านิ่ง เพราะทุกคนเงียบ ผมเลยต้องเงียบ การกินข้าวก็ผ่านไปอย่างเงียบๆ แม้แต่น้องพลับมันก็ยังเงียบเมื่อบรรยากาศที่ผมอยู่ตอนนี้มันดูวังเวงชอบกล
จนกระทั้งทุกคนอิ่ม และมีของหวานมาวางบนโต๊ะ
" มีอะไรจะพูดมัย " เสียงๆหนึ่งดังขึ้น เมื่อคุณปู่พูดขึ้น แต่ทุกคนก็เงียบ และหันมามองผมด้วยสายตาเดียวกัน จนผมเสียวหลังยังไงไม่รู้
เมื่อผมเงียบทุกคนก็ยังเงียบ จนคุณปู่เริ่มทำหน้าไม่พอใจ และมีคนมาสกิดผม ตกลงว่าพูดกับผมใช่ปะเนี้ย ใครจะรู้ละ
"ขอโทษครับ " ผมตอบออกไปเบาๆ แต่
"ขอโทษแล้วมันหายมัย ทำมัยทำอะไรไม่รู้จักคิดหน้าคิดหลัง เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอรึไง ทำเอาคนอื่นวุ่นวายไปหมดแบบนี้" เสียงคุณปู่ตวาดกลับมา
ผมได้แต่นั่งก้มหน้า น้ำตาคลอ เสียงทุกคนเงียบไปอีกรอบ แม้แต่คุณปู่ที่คงพยายามจะเก็บอารมโกรธของตัวเอง
" อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก ไปสำนึกผิดซะ " เสียงของคุณปู่อ่อนลง พอพุดจบก็ลุกเดินออกไป
หลายๆคนถอนหายใจ และทะยอยลุกออกจากโต๊ะอาหาร แต่ผมกลับโดนพี่แดงและผุ้ชายอีกคนพาเดินลงมาที่ใช้ใต้ดินของบ้าน และเปิดประตูบานใหญ่ที่มีเพียงความมืด และแสงเทียนที่ถูกจุดสว่างเอาไว้กลางห้อง ประตูค่อยๆปิดลงโดยมีผมอยู่ในห้องเพียงตนเดียว
แสงสว่างจากเทียนไข ค่อยๆลุกไหม้ พร้อมๆกับความกลัวของผมที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทุกๆวินาทีที่เทียนเล่มเล็กค่อยๆมอดดับไป
ภายในห้องที่มีรูปภาพ คนตาย รูปปั้นต่างๆ และกลิ่นธูป อ่อนๆ แค่มองก็น่ากลัวมากมาย แล้วตอนนี้ผมต้องอยู่ในความมืดที่ไร้แสงสว่างมีเพียงความเงียบ
ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนผม แล้วผมทำอะไรผิด ถึงต้องมาโดนแบบนี้ ไม่มีใครถามผมเลยว่า ผมทำผิดเพราะอะไร ผมผิดด้วยหรอที่อยากให้พ่อผมรักผม
ผมผิดหรอ ที่ทนเห็นพ่อ มีคนอื่นที่ไม่ใช่ผมเข้ามาแทนที่ผมแบบนี้ ผมได้แต่นั่งกอดเข่าร้องให้ในห้องที่มืดสนิด.........................
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานมากแค่ไหน ภายในห้องเล็กๆที่มืดสนิด ซึ่งมีเสียงสะอื้นร้องให้ของผม ดังอยู่ไม่ขาดสาย และสุดท้ายมันก้เงียบลง พร้อมๆกับหัวใจของผมที่มันเกินจะรับไหว ผมกลัวและกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ที่ผมรู้และจำได้ก้มีเพียงเท่านี้ และสิ่งสุดท้ายที่ผม จำได้ก่อนที่จะหมดสติไป คือภาพของพ่อ
ที่อุ้มคนอื่นและเดินหายไปจากผม ............................................................
"คุณพ่อ " น้องต้นพูดได้แค่นั้นก่อนที่จะโดนคุณพ่อจูบเลยได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ๆอยู่ในลำคอ
น้องต้นไม่เข้าใจเลยเกิดอะไรขึ้นหรอว่าน้องต้นฝันไป คุณพ่อมาได้ไงกัน
"อือ อ่า" น้องต้นต้องส่งเสียงแปลกๆออกมาเพราะการขยับตัวของคุณพ่อ ที่ทำเอาน้องต้นจุก ปวดไปหมดทั้งท้อง มันเจ็บๆแสบๆและเสียวๆแปลกๆ
และน้องต้นก้หลับไปปล่อยให้ความรู้สึกต่างๆค่อยๆผ่านไป
มันเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจยังไงไม่รู้ น้องต้นไม่รู้ว่าตัวเองเสียใจหรือดีใจที่เห็นคุณพ่อ แต่ตอนนี้น้องต้นไม่อยากทำแบบนี้กับคุณพ่อ
น้องต้นไม่รู้ว่าทำมัย พอคิดว่า คุณพ่อไปทำแบบนี้กับคนอื่นและมาทำกับน้องต้น มันก็ปวดหัวใจตุ๊บๆ เมื่อก่อนก็ไม่เป็น
แต่ยิ่งนานไปนานไปน้องต้นกลับมีความรู้สึกแปลกๆแบบนี้เกิดขึ้นมา แค่น้องต้นอยากเป้นคนเดียวที่พ่อจะทำแบบนี้ไม่ทำกับใครอีก แค่เป้นน้องต้นคนเดียวก็พอ
ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนโดนคุณพ่ออุ้มลงอ่างอาบน้ำเพราะมันแสบที่ก้นทันทีที่โดนน้ำ พอตื่นเต็มตาผมก็ก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าพ่อ และปล่อยให้พ่อทำตามใจตัวเองอีกรอบ
ในอ่างอาบน้ำ จนน้ำในอ่างกลายเป้นสีชมพูอ่อนๆ น้องต้นเจ็บแล้วก็แสบมากๆจนต้องกัดปากตัวเองแน่นๆ แต่น้องต้นไม่ได้ร้องนะ น้องต้นไม่ได้บอกพ่อหรอกว่าน้องต้นเจ็บขนาดไหน จะมีก็เพียงน้ำตาของน้องต้นที่ไหลออกมาแต่พ่อก็คงไม่ได้สนใจที่จะดูมันหรอก
ผมถูกพาออกมาจากห้องน้ำและถูกแต่งตัวให้ แต่พ่อ ไม่ยอมพูดกับผมเลย ผมก็ได้แต่นั่งมองพื้น และสุดท้ายพ่อก็เดินออกจากห้องไป
ผม ใจหาย อยากจะร้องบอกพ่อ แต่ผมก้ไม่กล้า
อย่างทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวเลย ผมกลัว กลัวว่าจะไม่เหมือนเมือวาน กลัวว่าผมจะไม่เหลือใครอีกแล้ว
ผมมองแผ่นหลังของพ่อที่เดินออกไปจากห้องและปิดประตูกระแทกเสียงดัง แต่ พ่อจะรู้บ้างไหมว่า แรงกระแทกนั้นมัน เข้ามากระแทกหัวใจผมเต็มๆเลย
ผมรู้แต่ว่ามันเจ็บ เจ็บจนต้องนอนร้องให้ เจ็บจนอยากนอนหลับๆไปไม่อยากตื่นขึ้นมาอีก
ป้าพรแม่บ้านเดินขึ้นมาตามผมลงไปกินข้าว ข้างล่างที่มีคนมากมายเยอะแยะที่ผมไม่เคยได้รู้จัก และไม่อยากที่จะรู้จักเลยด้วยซ้ำ
ผมมองดูพ่อ ที่มีน้องพลับยังคงนั้งตักพ่อ ที่เมื่อก่อนมันเป็นของผม และมองดูทุกคนที่มองมาที่ผมด้วยสายตา เหมือนกำลังจะ รังเกรียดผม
ผมนั่งลงและก้มหน้านิ่ง เพราะทุกคนเงียบ ผมเลยต้องเงียบ การกินข้าวก็ผ่านไปอย่างเงียบๆ แม้แต่น้องพลับมันก็ยังเงียบเมื่อบรรยากาศที่ผมอยู่ตอนนี้มันดูวังเวงชอบกล
จนกระทั้งทุกคนอิ่ม และมีของหวานมาวางบนโต๊ะ
" มีอะไรจะพูดมัย " เสียงๆหนึ่งดังขึ้น เมื่อคุณปู่พูดขึ้น แต่ทุกคนก็เงียบ และหันมามองผมด้วยสายตาเดียวกัน จนผมเสียวหลังยังไงไม่รู้
เมื่อผมเงียบทุกคนก็ยังเงียบ จนคุณปู่เริ่มทำหน้าไม่พอใจ และมีคนมาสกิดผม ตกลงว่าพูดกับผมใช่ปะเนี้ย ใครจะรู้ละ
"ขอโทษครับ " ผมตอบออกไปเบาๆ แต่
"ขอโทษแล้วมันหายมัย ทำมัยทำอะไรไม่รู้จักคิดหน้าคิดหลัง เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอรึไง ทำเอาคนอื่นวุ่นวายไปหมดแบบนี้" เสียงคุณปู่ตวาดกลับมา
ผมได้แต่นั่งก้มหน้า น้ำตาคลอ เสียงทุกคนเงียบไปอีกรอบ แม้แต่คุณปู่ที่คงพยายามจะเก็บอารมโกรธของตัวเอง
" อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก ไปสำนึกผิดซะ " เสียงของคุณปู่อ่อนลง พอพุดจบก็ลุกเดินออกไป
หลายๆคนถอนหายใจ และทะยอยลุกออกจากโต๊ะอาหาร แต่ผมกลับโดนพี่แดงและผุ้ชายอีกคนพาเดินลงมาที่ใช้ใต้ดินของบ้าน และเปิดประตูบานใหญ่ที่มีเพียงความมืด และแสงเทียนที่ถูกจุดสว่างเอาไว้กลางห้อง ประตูค่อยๆปิดลงโดยมีผมอยู่ในห้องเพียงตนเดียว
แสงสว่างจากเทียนไข ค่อยๆลุกไหม้ พร้อมๆกับความกลัวของผมที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทุกๆวินาทีที่เทียนเล่มเล็กค่อยๆมอดดับไป
ภายในห้องที่มีรูปภาพ คนตาย รูปปั้นต่างๆ และกลิ่นธูป อ่อนๆ แค่มองก็น่ากลัวมากมาย แล้วตอนนี้ผมต้องอยู่ในความมืดที่ไร้แสงสว่างมีเพียงความเงียบ
ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนผม แล้วผมทำอะไรผิด ถึงต้องมาโดนแบบนี้ ไม่มีใครถามผมเลยว่า ผมทำผิดเพราะอะไร ผมผิดด้วยหรอที่อยากให้พ่อผมรักผม
ผมผิดหรอ ที่ทนเห็นพ่อ มีคนอื่นที่ไม่ใช่ผมเข้ามาแทนที่ผมแบบนี้ ผมได้แต่นั่งกอดเข่าร้องให้ในห้องที่มืดสนิด.........................
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานมากแค่ไหน ภายในห้องเล็กๆที่มืดสนิด ซึ่งมีเสียงสะอื้นร้องให้ของผม ดังอยู่ไม่ขาดสาย และสุดท้ายมันก้เงียบลง พร้อมๆกับหัวใจของผมที่มันเกินจะรับไหว ผมกลัวและกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ที่ผมรู้และจำได้ก้มีเพียงเท่านี้ และสิ่งสุดท้ายที่ผม จำได้ก่อนที่จะหมดสติไป คือภาพของพ่อ
ที่อุ้มคนอื่นและเดินหายไปจากผม ............................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น