อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (78)

อันนี้เป็นตอนสุดท้ายยแล้วที่ผู้เขียนเขาได้เขียนไว้นะครับ
ต้องขอขอบคุณ http://www.thaiboyslove.com และต้องขอขอบคุณaaron670826 เป็นอย่างมากนะครับที่แต่งนิยายเรื่องนี้ให้อ่านกันนะครับ

ผมยืนมองน้องต้นที่เอาแต่นั่งทำหน้ายุ่ง ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่หลบหน้า บางทีผมก็หงุดหงิด แต่รักเด็กคนนี้ไปแล้วรักมาซะด้วย รักลูกชายของผม จะด่าจะว่าก็เลยไม่กล้าเลยได้แต่ดูหน้ายุ่งๆของน้องต้นไปวันๆ ใครว่าละ หึๆ น้องต้นหน้ายุ่งแต่เฉพาะเวลาผมเข้ามาเท่านั้นแหละ ถ้าผมไม่อยู่นะ นอนหัวเราะร่าดูการตูน์ ยิ้มซะแก้มแทบปริ ผมนั่งดูน้องต้นได้ทั้งวันแหละ เห็นลูกยิ้มผมก็ดีใจ อยากให้น้องต้นยิ้มให้ผมอย่างนั้นบ้างจังเวลาอยู่ต่อหน้า แต่ก็นั่นแหละนะ ผมทำน้องต้นกลัวซะขนาดนั้น ใครจะยังมายิ้มให้คนที่ทำร้ายตัวเองจนเกือบตายได้ลงคอ ผมคงต้องให้เวลาน้องต้นมากกว่านี้ ไม่ว่าจะกี่ปีผมก็รอได้ 
“ยูนิกเทค ตามรอยไอ้พวกองค์กรที่ส่งน้องต้นมาได้รึยัง” ผมร้องถามคอมพิวเตอร์ของผม ผมรอมานานแล้วนะ จะเป็นเดือนแล้วยูนิกเทคยังหาข้อมูลไม่ได้เลย 
“ ไม่สามารถค้นหาเป้าหมายได้ ข้อมูลไม่เพียงพอต่อการตัดสินใจ วันนี้เพิ่งสืบพบ เด็กชาย วาโย ยอดรัก ที่ถูกระบุว่าเป็นพี่ชายของคุณหนูต้น ได้ถูกบรรจุข้อมูลเข้าที่แมนแฟรมของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ขอเพิ่มกำลังรักษาความปลอดภัยระดับสูง ของรัฐบาล ไม่มีข้อมูลเชื่อมโยง กับองค์กร หน่วยงานใดๆที่ให้การสนับสนุน ไม่สามารถตรวจสอบและเชื่อมโยงคำสั่งในการเพิ่มกำลังรักษาความปลอดภัยของเด็กชาย วาโย ได้ กำลังทำการตรวจสอบข้อมูล กรุณารอ”
พี่ชายของน้องต้นหรอ จริงสิ ถ้าเอาตัวพี่ชายมาให้น้องต้นน้องต้นคงจะดีใจแน่ๆ เลย 
“ยูนิกเทค สั่งคนของเราไปรับตัวเด็กชายวาโยมาที่นี้ ขอย้ำห้ามมีบาดแผลกับเป้าหมาย วิเคราะห์โอกาสที่จะทำสำเร็จด้วย”
“รับทราบ จากการประเมินโอกาสในการขอรับตัว เด็กชายวาโย มีความเป็นไปได้สูงถึง 75 % ในการขอรับตัวมาได้” ยูนิกเทคบอกกับผม อะไรกัน แค่ 75 % เองหรอ กองกำลังของรัฐบาลที่จะมารักษาความปลอดภัยให้กับเด็กคนนี้ เก่งขนาดนี้เลยหรอ 
“ยูนิกเทค วิเคราะห์ และรับเพิ่มโอกาสให้ได้ 100 % งานนี้จะพลาดไม่ได้ “ผมบอกกับคอมพิวเตอร์ของผมไป 
ก่อนที่มันจะบอกมาว่า “ระบบทำการวิเคราะห์เสร็จสิ้น เพิ่มโอกาส ในการขอรับตัวเด็กชายวาโยเพิ่มเป็น 100% และจะมีการสูญเสียกองกำลังฝ่ายเราไปทั้งสิ้น 15 คน ในการขอรับตัวเด็กชายวาโย” 

“ปฏิบัติตามนั้น อย่าให้พลาด เอาละ เปิดภาพน้องต้นดูต่อกันเถอะอยากดูน้องต้นแล้ว” ผมบอกยูนิกเทค ก่อนที่ภาพของน้องต้นจะปรากฏขึ้น ให้ผมดูอีกที

อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (77)

ผมกำลังยืนมองเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่นอนอยู่บนเตียง มีรอยน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ขาข้างหนึ่งหักและกำลังเข้าเฝือกอยู่ แต่อีกข้างมีผ้าพันแผลพันไว้แน่น ซึ่งเกิดจากฝีมือผมเองที่เอามีดจิ่มๆขาเล็กๆนั่นเล่น …..
เมื่อวันก่อน ยูนิกเทค ชุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยรายงานว่ามีเครื่องบินลึกลับกำลังบินผ่าน คฤหาสน์ ที่ผมกำลังพักอยู่ จากนั้นคอมพิวเตอร์ก็แสดงภาพ โฮโลแกม ที่มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ กำลังเกาะเก้าอี้ที่ล่วงลงจากฟ้าอยู่ หน้าตาที่แสดงออกมาบ่งบอกว่ากำลังตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัด เว็บแรกที่เห็นผมก็รู้สึกแปลกๆพยายามลุ้นว่าให้เด็กคนนั้นลงพื้นอย่างปลอดภัย 
แต่ภาพที่เห็นทำเอาผมตกใจไม่น้อยเมื่อร่มถุกกางออกจากเก้าอี้มันฉุดร่างเล็กๆนั้นจนพลัดตกจากเก้าอี้ล่วงลงสู่พื้น โชคดี ที่น้องเขาเกาะลงมาจนอยู่สูงจากพื้นไม่มาก ผมให้คนออกตามหาจากจุดที่คอมพิวเตอร์แสดงอยู่บนหน้าจอ ถ้าหากเวลาปกติ ผมจะสั่งยูนิกเทคใช้ปีนสอยให้ล่วงจากท้องฟ้าเหมือนสายลับคนอื่นๆไปแล้ว แต่ภาพตรงหน้าผมทำร้ายเด็กคนนี้ไม่ลงจริงๆผมบอกกับตัวเองว่า อย่างน้อยก็ขอคุยด้วยหน่อยแล้วกันผมก็อยากรู้ใครมันบ้าสิ้นคิดส่งเด็กตัวแค่นี้มาล้วงความลับหรือมาสังหารผมกันแน่ ขนาดสายลับมือดีเก่งๆยังเข้ามาได้แค่ไม่ถึง สามเมตรจากเขตแดนของผมด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับเด็กตัวแค่นี้ 2 วินาทียังช้าเกินไปด้วยซ้ำที่จะมีชีวิตอยู่ ในพื้นที่คฤหาสน์ของผม ที่มี ยูนิกเทค และบอดี้การด์นับไม่ถ้วนคอยป้องกันภัยให้ หลังจากที่ลูกน้องผมรายงานมาว่าเด็กยังไม่ตายแต่ขาหักผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก รีบบอกให้ลูกน้องพาเด็กคนนั้นมารักษาตัวโดนด่วน   หนึ่งวันเต็มๆกว่าที่เด็กคนนั้นจะฟื้นขึ้นมา 
“ไง ฟื้นแล้วหรอคุณสายลับ รู้สึกว่าองค์กรของนายนี้ จะตกต่ำจริงๆนะ รอบนี้ส่งเด็กตัวแค่นี้มา บอกมาสิว่าต้องการอะไร” 
นั่นเป็นคำแรกที่ผมถามเด็กคนนั้นไป พลางเดินไปบีบปากเด็กคนนั้นไว้แน่น ที่จริงผมอยากมองหน้าเด็กคนนี้ให้ชัดๆเท่านั้นเอง โดยมี ยูนิกเทค ชุปเปอร์คอมพิวเตอร์กำลังตรวจสอบและวิเคราะห์เด็กคนนี้อย่างใกล้ชิด จากน้ำเสียง แววตา และการแสดงออก แม้กระทั้งอัตราการเต้นของหัวใจ เพื่อพิสูจน์ว่าเด็กคนนี้เป็นสายลับระดับไหน สายลับเก่งๆมักทำตัวแนบเนียนแทบจับไม่ได้ แต่สำหรับ ยูนิกเทค ชุปเปอร์คอมพิวเตอร์ของผมนั้นเรื่องพวกนี้มันเรื่องเด็กๆ ที่จะตรวจสอบพวกสายลับจากองค์กรต่างๆ 
เสียงร้อง “โอ้ย” ออกมาด้วยความเจ็บแล้วเด็กคนนั้นก็ร้องให้ ผมตกใจหมดเลย เกิดมาไม่เคยเห็นสายลับร้องให้ เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็น ส่วนมากสายลับที่ผมจับตัวได้ พวกนั้นไม่ร้องให้ให้ใครเห็นหรอก แค่รู้ตัวว่าจะโดนจับได้พวกมันก็ฆ่าตัวตายจนหมดแล้วสายลับตัวจิ๋วนี้มันยังไงกัน 
“หึทำเป็นร้อง นะคุณสายลับ กลัวหรอ ถ้ากลัวก็บอกมาให้หมดว่าใครส่งมาแล้วต้องการอะไรก่อนที่จะไม่มีลมหายใจ”
ผมทำใจแข็งพูดขู่ออกไปอีกพร้อมทั้งหยิบมีดเล่มเล็กๆขึ้นมาถือไว้  ใจจริงก็ไม่อยากได้ยินน้องเขาพูดหรอกว่าใครส่งมาและส่งมาทำอะไรเพราะทันที่ที่น้องเขาพูดนั้นหมายถึงลมหายใจของน้องเขาก็จะหมดไปทันทีที่พูดจบประโยค
“น้องต้นไม่รู้ น้องต้นแค่มาตามหาพี่เอง น้องต้นไม่ได้เป็นสายลับสักหน่อย”  นั่นเป็นคำตอบที่ออกมาจากปากเล็กๆของเด็กคนนั้น น้องเขาพูดทำหน้าตาซื่อๆ เหมือนไม่กลัวเลยว่าตัวเองโดนจับได้แล้วและกำลังจะถูกฆ่าตาย สายลับส่วนมากไม่ค่อยชอบชักเท่าไรหรอกที่จะโดนจับได้ทั้งๆที่มีชีวิตอยู่เพราะนั้นหมายถึง นรกดีๆสำหรับพวกสายลับมันนั่นเอง  ผมเกิดอารมฉุนกึกกับท่าทีของเด็กคนนี้ อะไรจะถูกฝึกมาดีขนาดนี้ ทำหน้าตาชื่อๆไร้เดียงสาได้ขนาดนี้นี้มันตัวอันตรายชัดๆ ปล่อยไว่ไม่ได้แล้ว แล้วผมก้ทำลงไป ผมแทงมีดลงบนขาเล็กๆของเด็กนั้น 
“อ๊ากกก” เสียงร้องออกมาจากปากเล็กๆนั้น ทำเอาผมตกใจจนสะดุ้ง ตามปกติสายลับที่โดนจับได้ ต่อให้โดนเอามีแทง ทุบต่อยตียังไงมันแทบไม่ร้องสักแอ๊ะ แล้วสายลับตัวเล็กๆของผมตรงนี้กลับร้องออกมาซะมองไม่เห็นมาดของสายลับเอง งง เหมือนกันนะเนี้ย 
“ว่าไงจะบอกไม่บอก” ผมขู่เด็กอีกแล้วครับ รอบนี้ยกมีดขึ้นขู่ให้เห็นชัดๆจ๊ะๆกันไปเลย  สายลับของผมทำหน้าตกอกตกใจน้ำตาไหลพรากๆร้องให้สะอึกสะอื้น จนผมแทบจะสงสารไม่ได้ สายลับยังไงก็เป็นสายลับวันยังค่ำ ผมจะไว้ใจไม่ได้หรอก แม้จะตัวแค่นี้ แค่ทำมาเป็นร้องห่มร้องให้แค่นี้ทำให้ผมสงสารไม่ได้หรอก 
“อึก อือ น้องต้นไม่รู้ แค่มาตามหาพี่เอง อือน้องต้นกลัวแล้วอย่าทำน้องต้นเลยนะครับ น้องต้นเจ็บ” 
เด็กนั้นตอบผมมาน้ำตาอาบใบหน้า แต่คำตอบที่ได้รับ ยังทำให้ผม่ไม่ค่อยพอใจ อย่างน้อยก็บอกมาเถอะว่าใครส่งมา ตอนนี้บางทีผมอาจจะไม่ฆ่าน้องเขาแล้วก็ได้ยังไงก็ยังเด็กเดียวส่งไปล้างสมองสักหน่อยเลี้ยงไว้ดูเล่นแก้เบื่อก็คงจะดีไม่น้อย 
“จะพูดไม่พูดบอกมาว่าใครส่งแกมา” ผมพูดแล้วก็แทงมีดลงบนขาเล็กๆนั่นอีกเล่ม ผมไม่รู้ว่าจะมีความกล้าพอที่จะแทงมีดเล่มต่อไปรึไม่ ภาพที่ผมเห็นมันเหมือนผมกำลังทำร้ายเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งไม่ใช่ทำกับสายลับทั่วไปเหมือนที่ผมเคยทำ สายลับพวกนั้นไม่เคยร้องขอ ไม่เคยบอกว่าเจ็บ และไม่ได้ร้องให้เหมือนอย่างนี้ 
“อึก อือ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ผมแค่หนีออกจากบ้านมาหาพี่เอง อือ อย่าทำผมเลยผมกลัวแล้วอือ” น้องเขายังคงตอบแบบนั้นยืนยันว่าตัวเองไม่ใช่สายลับแต่บอกผมว่าตัวเองหนีออกจากบ้าน ใครเชื้อก็บ้าแล้ว แต่ว่าตอนนี้ผมอยากจะเชื้อน้องเขาจริงๆ  ผมมองดูน้องเขาด้วยความสงสารไม่รู้สิทุกครั้งที่แทงมีดลงไปเหมือนผมแทงมีดใส่หัวใจของผมเองยังไงยังงั้น มันบอกไม่ถูก
“บอกมาว่าเข้ามาที่นี้ได้ยังไง” ถ้าผมจะถามมันว่าใครส่งมันมามันก็คงจะตอบแบบเดิม ผมเลยลองเปลี่ยนคำถามกับมันดู ตอนนี้ไม่อยากแทงมีดลงบนขามันแล้วสิ แม้ว่าจะแทงไม่ให้โดนที่สำคัญๆ ไม่งั้นมันพิการแน่ แต่ดูท่าคงจะเจ็บไม่น้อยผมยังไม่อยากเห็นมันพิกงพิการหรอกนะ  ถ้าเจอกันที่อื่นผมคงชอบและรักมันไปแล้วแน่ๆ แต่นี้มันมาที่นี้เพื่อมาล้วงความลับหรือมาฆ่าผมกันแน่ผมก็ยังไม่รู้เลยแล้วจะให้ผมเห็นใจสงสาร ศัตรู  ก็คงไม่ใช่ที 
“อย่าทำ น้องต้นบอกแล้ว อือ บอกแล้ว น้องต้นหนีออกจากบ้านเพราะคุณพ่อโกรธที่น้องต้นขโมยเงินคุร่อ 1000 บาท น้องต้นเลยหนีมาหาพี่โยที่เรียนหนังสืออยู่ที่กรุงเทพ แต่ยังไม่ได้เจอพี่โย ก้มีคนพาน้องต้นมาขึ้นเครื่องบิน แล้วเขาก็ทิ้งน้องต้นลงมาจากเครื่อง แล้วน้องต้นก็มาอยู่ที่นี้”
ไอ้เด็กนี้ มัน  ผมฟังคำตอบของมันแล้วคิ้วกระตุก อะไรวะอยู่ดีๆจะมีแมวที่ไหนพามันไปขึ้นเครื่องบิน นี้มันโกหกเก่งรึมันโง่กันแน่วะ ถ้าไม่ใช่เครื่องบินของสายลับ หรือองค์กรสายลับอะไรของมัน ส่งมาจะมีเครื่องบินที่ไหนกล้าบินเข้ามาแถวนี้กันละ ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าเป็นเขตห้ามบิน ประกาศให้รู้กันทั่วประเทศ 
“ เหลวไหล ไอ้โกหกแกคิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องเหลวไหลของแกหรอ”  ผมตวาดมันไป มันคงคิดว่าผมโง่ ที่จะหลงเชื่อสายลับอย่างมัน แล้วผมก็แทงมีดลงบนขามันอีกแผล พูดกับไอ้เด็กนี้ผมละมีอารม คันไม้คันมืออย่างบอกไม่ถูก แล้วก็ต้องตกใจกับเสียงร้องแปดหลอดของมัน ภาพที่ผมกำลังมองคือเด็กผู้ชายตัวเล็กๆถ้าดูผิวเผินคงจะไม่มีพิษมีภัย แต่ว่านั่นนะมันงูพิษชัดๆ กำลังกดขาตัวเองที่มีมีดปักอยู่ด้วยสองมือที่สั่นเทา บนใบหน้ามีทั้งน้ำตาน้ำมูลไหลอาบใบหน้า และยังส่งเสียงร้องให้อย่างเจ็บปวด 
“อึก อือ น้องต้นไม่ได้โกหก อึก น้องต้นอยากกลับบ้าน ไปหาคุณพ่อ อึกอือ ” น้องเขาส่งเสียงพูดออกมาเบาๆจ้องมองผมด้วยสายตาที่หวาดกลัวจนผมเห็นยังแทบใจหาย ผมจะเชื่อคำพูดของน้องเขาดีรึเปล่านะ รึว่าผมควรจะทำยังไงดี ตอนนี้ผมทนที่จะดูภาพตรงหน้าไม่ไหวแล้วสิ ผมหยิบมีดขึ้นมาอีกแล่ม กำลังมองอย่างพิจารณา ผมจะทำยังไงดีจะหยุดหรือจะแค้นเอาคำตอบต่อไปดี ขณะที่ผมกำลังใช้ความคิด เสียงของ ยูนิกเทค ก็ดังขึ้น 
“พบอัตตราการเต้นของหัวใจผิดปกติ ติดต่อทีมแพทย์ ฉุกเฉิน” 
ผมหันไปมองภาพตรงหน้า เด็กคนนั้นนอนนิ่งไปแล้ว หัวใจผมกระตุกเพราะความตกใจ นี้ผมฆ่าเด็กคนนี้งั้นหรอ คงไม่ อย่าเป็นอะไรเลยนะขอร้องละ ผมมองดู หมอประจำคฤหาสน์ กำลังช่วยเด็กคนนั้น ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง ที่ผมใช้ทำร้ายสายลับเด็กคนนั้น  ทำมัยกันละ ปกติทุกทีจะฆ่าจะแกงสายลับที่บุกเข้ามาผมยังไม่ลังเลใจเลย แต่ทำมัยคราวนี้ผมกลับกลัวกลัวว่าเด็กคนนั้นจะตายจริงๆ 
ทันที่ที่ผมกลับเข้ามาในห้องทำงาน ยูนิกเทคก็รายงานให้ผมทราบทันทีว่า 
“จากการวิเคราะห์ ข้อมูล ยืนยันว่าบุคคลต้องสงสัยไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นสายลับระดับใด” 
“การวิเคราะห์ ด้วย สายตา ยืนยันว่าพูดความจริง 100 % “
“การวิเคราะห์ด้วยเสียง ยืนยันว่า พูดความจริง 100”
“การวิเคราะห์ อุณหภูมิร่างกาย และอัตตราการเต้นของหัวใจ ระบุว่าสอดคล้องกับน้ำเสียงและท่าทางที่แสดงออก ยืนยันว่าพูดความจริง 100%”   
“วิเคราะห์ คุณสมบัติของสายลับ ได้ 0 คะแนน”
“การวิเคราะห์ทักษะการใช้อุปกรณ์สายลับ ได้ 0 คะแนน”
“การวิเคราะห์ ความสามารถด้านทักษะการต่อสู้ ได้ 0 คะแนน”
“มีความเป็นไปได้สูงถึง 100% ว่าเป็นเพียงเด็กผู้ชายธรรมดา”
ผมนั่งฟังยูนิกเทค รายงานผลการวิเคราะห์ เด็กคนนั้นจนต้องอ้าปากค้าง ก่อนเผลออุทานออกมาดังๆ
“เอ้ย จริงนะ เอ้ย นี้กูทำไรเด้กไปวะนั้น” 
“ยูนิกเทต รายงานสถาณะภาพ ของเด็กคนนั้นด่วน” ผมร้องสั่งการ ยูนิกเทคทันที ก่อนจะไดยินเสียงตอบรับว่า “รับทราบกำลังดำเนินการ” จากนั้นประมาณ 30 วิ ยูนิกเทคก็รายงานมาว่า 
“จากการตรวจสอบ พบว่าเด็ก เป็นโรคหัวใจ ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว และมีการเสียเลือดจำนวนมาก ตอนนี้กำลังทำการให้เลือดอยู่ สถานะทั่วไปปกติ จะสามารถพื้นคืนสติได้อีกครั้งประมาณ 24 ชั่วโมงต่อจากนี้ไป อาการบาดเจ็บจากขาหักปกติ อาการบาดเจ็บจากการโดนแทงที่ขาปกติ ไม่มีการติดเชื้อจบการรายงาน” 
ทันทีที่ผมได้ฟังก็รู้สึกโล่งใจ ดีนะที่ไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วเด็กคนนี้ ถ้าไม่ใช่สายลับแล้วเป็นใครละ 
“ยูนิกเทค ค้นหาประวัติ ของเด็กคนนั้นได้รึเปล่า” ผมถามยูนิกเทคไป บางทีมันอาจรู้ ชีวิตผมฝากไว้กับมันมาตลอดหลายปี ถ้าไม่มีมันผมคงตายไปนานแล้ว 
“กรุณารอสักครู กำลังดาวโหลดข้อมูลจากระบบ Net work “ 
ผมนั่งรอประมาณ 10 นาทีได้ ปกติเวลาสั่งอะไรมันไม่เคยนานมากขนาดนี้นี้น่า 
“ รายงานการสืบค้น ข้อมูลของเด็ก
จากการตรวจสอบประวัติ จากระบบคอมพิวเตอร์ ขององค์กรสายลับต่างไม่พบข้อมูล 
สืบพบว่า เด็กชื่อ เด็กชาย เสกสรรค์ แสงจันทร์
สืบพบประวัติการเปลี่ยนชื่อเป็น  เด็กชาย ต้นตระการ ยอดรัก ปัจจุบัน  อายุ 11 ปี 
จากการตรวจสอบ ดีเอ็นเอ  พบว่า ดีเอ็นเอ จับคู่ได้กับ บุคคลต่อไปนี้ 
1.   นาย ศราวุฒิ บัวเรือง ระบุว่าเป็นบิดา 
2.   นางสาว เกศริน แสงจันทร์ ระบุว่า เป็นมารดา 
ประวัติโดยทั่วไปถูกค้นพบครั้งแรกที่ โรงพยาบาล ..............................  เกิดเมื่อ วันจันทร์ที่ 19 เดือนมิถุนายน พ.ศ. 2542
และถูกเคลื่อนย้ายไปยังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า..................................เมื่ออายุได้ 180 วัน 
และถูกเคลื่อนย้ายอีกครั้งเมื่อ วันที่ 20 สิงหาคม  พ.ศ. 2551 จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปยัง บ้านเลขที่ 255/2 ...จังหวัดยโสธร สืบพบ บิดาชื่อ นายอรรถพล ยอดรัก 
และสืบพบประวัติ การเช้ารักษาที่โรงพยาบาล ............จำนวน 3 ครั้ง 
ครั้งที่1 ไม่ระบบสาเหตุ สืบพบ นอนโรงพยาบาล 7 วัน 
ครั้งที่ 2 ไม่ระบบสาเหตุ สืบพบ นอนโรงบาล 15 วัน 
ครั้งที่ 3 สืบพบการเข้ารักษาโรคหัวใจและ นอนโรงพยาบาล 15 วัน 
สืบพบประวัติ การกระทำความผิดทางกฎหมาย 1 ครั้ง เมื่อวันที่ 29 มิถุนายน 2553 จากการแจ้งความของนาย อรรถพล ผู้เป็นบิดา ว่า เด็กชาย   ต้นตระการ ยอดรัก  หายออกจากบ้าน
สืบพบประวัติการศึกษา ชั้นปีที่ 1 – 3 ศึกษาที่โรงเรียน วัดสะแกวนารามศึกษา
ชั้น ป.4 – ปัจจุบัน กำลังศึกษาชั้น ป.5 ที่โรงเรียนอนุบาลยโสธร 
สิ้นสุดการสืบค้น “ 
ผมนั่งอ้าปากค้างตั้งแต่ ยูนิกเทครายงานว่า เด้กนั้นมันเป็นลูกใคร 
ชื่อของ ศราวุฒิ บัวเรือง เพื่อนที่ผมรักที่สุดในชีวิต และมันจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ เมื่อ 11 ปีก่อนผุดขึ้นมาในวันที่มันจะจากผมไปมันโทรมาขอโทษผมให้ยกโทษให้มันที่มันหนีผมไปหา ชู้ของมัน ที่ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าคือใครและอยู่ที่ไหน ตอนนั้นผมรู้แต่ว่า ผมทั้งโกรธและเสียใจมากที่คนรักผมนอกใจและหักหลังผม แต่สุดท้ายผมได้ข่าวว่ามันเกิดอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิต และชู้ของมันก็ฆ่าตัวตายตามมันไป ในวันที่มันตาย แต่ผมไม่เคยรู้ว่ามันมีลูกเลย  ถ้าผมรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นใครผมจะไม่ทำอย่างนี้เด็ดขาด เด็กคนนั้นสมควรที่จะได้รับการดูแลและเอาใจใส่จากผม คนที่สมควรจะได้กลายเป็นพ่อของเด็กคนนี้ ถ้าหากวันนั้น ศราวุฒิ ไม่หนีผมไป และบอกกับผมดีๆ บางทีเราสี่คนอาจจะยังอยู่ด้วยกัน ที่นี้ ผมรักมันมากและยอมให้อภัยมันทุกอย่างอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าผมเองจะไม่อยากมีลูกแต่มันเป็นผู้ชายมีลูกไม่ได้ แต่ตอนนี้มันก็มีแล้วและผมสมควรที่จะได้เป็นพ่อสิ ใช่ เด็กนั้น ต้องเป็นลูกของผม ผมจะดูแล น้องต้นเอง ดูแลลูกชายของผมแทนแม่ของเขา แทนศราวุฒิ คนรักของผม ผมจะดูแลน้องต้นให้ดีที่สุดผมสัญญา 
“ยูนิกเทค ฉันจะให้เด็กคนนั้นเป็นลูกชายของฉัน นับแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เพิ่มระดับการดูแลรักษาความปลอดภัยของที่นี้ขึ้นเป็นระดับสูงสุด สืบค้นและติดตามให้ได้ว่าใครส่งเด็กคนนั้นมา แจ้งกองกำลังทั้งหมด ของตะกูล เทพสิรินท์  ที่อยู่ภายใต้การดูแลของฉันให้เตรียมพร้อมรบ ฉันจะโจมตีเป้าหมายทันที ที่นายสืบพบว่าใครส่งน้องต้นมาทำงานนี้ พวกมันจะต้องตายที่บังอาจส่งลูกฉันไปเสี่ยงตาย” 
“รับทราบ กำลังปฏิบัติตามคำสั่ง บรรจุข้อมูลของ เด็กชาย ต้นตะการ ลงฐานข้อมูล ทำการปรับระดับการรักษาความปลอดภัยเป็นระดับสูงสุด ทำการแจ้งกองกำลังทั้งหมดให้ทราบ กำลังตรวจสอบข้อมูลและสืบค้น หาองค๋กรที่ส่งคุณหนูมาทำงาน” 
“ระบบยูนิกเทคจะทำการอัพโหลดข้อมูลเครือข่าย จะหยุดให้บริการการสั่งการทั้งหมดเป็นเวลา 12 ชั่วโมง เพื่อปรับเพิ่มและติดตั้งระบบการทำสงครามตามคำสั่งรักษาความปลอดภัยสูงสุด เพื่อรองรับการโจมตีและป้องกันภัยทั้งหมดใหม่ เป็นเวลา 12 ชั่วโมง โปรดเรียกใช้ ระบบ บริการฉุกเฉิน อัลฟาบริดจ์  เมื่อต้องการสั่งการ   ระบบรักษาความปลอดภัยอัตโนมัติเริ่มทำงาน โปรดติดตั้ง เครื่องส่งสัญญาณ เอ็มเอ็มเค เพื่อยืนยันสถานภาพและสิทธิ์ในการคงอยู่ของคุณ ขอย้ำกรุณาติดตั้ง  เครื่องส่งสัญญาณ เอ็มเอ็มเค เพื่อยืนยันสถานภาพและสิทธิ์ในการคงอยู่ของคุณ ให้เสร็จภายใน 3 นาที ก่อนทีระบบป้องกันภัยอัตโนมัติจะทำงานอย่างเต็มรูปแบบ ระบบยูนิกเทค จะทำการอัพโหลดข้อมูลและเปิดใช้ระบบรักษาความปลอดภัยอัตโนมัติ ภายใน อีก 2 นาที โปรดติดตั้ง เครื่องส่งสัญญาณ เอ็มเอ็มเค เพื่อยืนยันสถานภาพและสิทธิ์ในการคงอยู่ของคุณ ระบบยูนิกเทค จะทำการอัพโหลดข้อมูลและเปิดใช้ระบบรักษาความปลอดภัยอัตโนมัติ ภายใน อีก 1 นาที โปรดติดตั้ง เครื่องส่งสัญญาณ เอ็มเอ็มเค เพื่อยืนยันสถานภาพและสิทธิ์ในการคงอยู่ของคุณ ระบบยูนิกเทค ทำการอัพโหลดข้อมูล ระบบรักษาความปลอดภัยอัตโนมัติเริ่มทำงาน ชอย้ำ โปรดเรียกใช้ระบบอัลฟาบริดจ์ ในการสั่งการฉุกเฉิน “ 
ผมรีบติดตั้ง เครื่องส่งสัญญาณ เอ็มเอ็มเค ทันทีที่ยูนิกเทคประกาศให้ได้ยิน การที่ยูนิคเทคเข้าสู่ระบบการอัพโหลดข้อมูล และเปิดใช้ระบบป้องกันภัยอัตโนมัติ นั้น ถ้าคุณไม่มีเครื่อง ส่งสัญญาณ เอ็มเอ็มเค ละก็ ขอบอกว่าตายอย่างเขียด 
แต่ “เอ้ย “  แล้วมีใครติดตั้งให้น้องต้นรึยังเนี้ย...........

อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (76)

และแล้วจู่ๆ น้องต้นก็มานอนเอ้งแม้งอยู่ตรงนี้ จำได้คราวๆว่า โดนบังคับให้ขึ้นเครื่องบิน ใจหนึ่งก็กลัวใจหนึ่งก็ตื่นเต้น ที่ได้นั่งเครื่องบิน น้องต้นกำลังเล่นเกมกดอยุ่ดีๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า ถึงที่หมายเรียบร้อย จะทำการปล่อยตัวในอีก 10 วินาที กรุณาตรวจสอบความเรียบร้อย 
“เริ่มนับถอยหลัง 9  8  7  6  5  4  3  2  1  ปล่อย”  น้องต้นกำลัง งง อยู่ว่าเขาจะปล่อยอะไร พอเสียงนับถึง 0 เก้าอี้ที่นั้งต้นนั่งก็หล่นลงมาจากเครื่องบินหน้าตาเฉย น้องต้นตกใจ เกาะเก้าอี้ไว้แทบไม่ทัน แต่แรงลมที่พัดทำเอาตัวน้องต้นปลิวแทบจะเกาะเก้าอี้ไม่อยู่ “อ๊ากกกกกกกกกกกกก” เสียงน้องต้นร้องแทบคอแตก ฉี่ราดรดกางเกงเลยมั้ง อยู่ดีๆก็ตกจากเครื่องบิน ทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ขณะที่กำลังจะตกถึงพื้น จู่ๆก็มีร่มโผล่ออกมาจากเก้าอี้ น้องต้นโดนแรงกระซากจากร่มแขนแทบหลุด “ตายๆๆๆๆๆๆ” น้องต้นร้องลั่นก่อนจะมือหลุดออกจากเก้าอี้ตกลงสู่พื้นข้างล่าง 
“ล่าก่อนครับ ทุกคน” น้องต้นบอกลาทุกคนก่อนจะหลับตาลงด้วยความกลัว จำได้แต่ว่าตกลงมาแรงหลังแทบหักออกจากกัน มันจุกจนขยับไม่ได้ จากนั้นก็ไม่รู้สึกอะไร มารู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่ตรงนี้ 
แล้วที่นี้มันที่ไหน
น้องต้นมองซ้าย มองขวา จะขยับขาก็ขยับไม่ได้ พอมองลงไปข้าน้องต้นหายไปข้างหนึ่ง หะ เห้ย 
ตกใจหมด ขาน้องต้นถูกเข้าเฝือกแขวไว้กับเสาเตียงที่น้องต้นกำลังนอนอยู่ เจ็บระบบมไปหมดทั้งตัวเลย แล้วที่นี้มันที่ไหนกัน 
“ไง ฟื้นแล้วหรอคุณสายลับ รู้สึกว่าองค์กรของนายนี้ จะตกต่ำจริงๆนะ รอบนี้ส่งเด็กตัวแค่นี้มา บอกมาสิว่าต้องการอะไร” 
ผู้ชายคนนั้นพูดมาเดินมาแล้วมาบีบปากน้องต้นแน่น จนเจ็บไปหมด 
“โอ้ย” น้องต้นพยายามที่จะร้อง แต่ร้องได้นิดเดียวก็เขาเล่นบีบจนเจ็บไปหมดเลยนะสิ แล้วน้องต้นก็ร้องให้ น้ำตาไหลด้วยความกลัว คนๆนี้นากลัวที่สุดเลยตีน้องต้นด้วยเรื่องอะไรก้ไม่รู้ 
“หึทำเป็นร้อง นะคุณสายลับ กลัวหรอ ถ้ากลัวก็บอกมาให้หมดว่าใครส่งมาแล้วต้องการอะไรก่อนที่จะไม่มีลมหายใจ”
พอเขาพูดเสร็จก็ถือมีดเล็กๆมาเล่มหนึ่ง และยกมันขึ้น “จะบอกดีๆหรือไม่บอก” 
“น้องต้นไม่รู้ น้องต้นแค่มาตามหาพี่เอง น้องต้นไม่ได้เป็นสายลับสักหน่อย” น้องต้นบอกเขาไป แต่ว่ากลับต้องร้องด้วยความเจ็บ เมื่อเขาแทงมีดลงบนขาน้องต้นจนมิดเล่ม
“อ๊ากกก” น้องต้นร้อง สองมือกุมขาตัวเอง ร้องให้ 
“ว่าไงจะบอกไม่บอก”เขายกมีดขึ้นมาอีกเล่ม 
“อึก อือ น้องต้นไม่รู้ แค่มาตามหาพี่เอง อือน้องต้นกลัวแล้วอย่าทำน้องต้นเลยนะครับ น้องต้นเจ็บ” น้องต้นร้องให้ด้วยความกลัว
“จะพูดไม่พูดบอกมาว่าใครส่งแกมา” เขาไม่ฟังเสียงน้องต้นเลยกลับแทงมีดลงใส่ขาน้องต้นอีกข้าง 
“อ๊ากกกกกกกก” เสียงน้องต้นร้อง หัวใจเต้นรัว ด้วยความกลัว มองหน้าพี่เขา น้ำตาไหล เจ็บแผลจนสั่นไปหมดทั้งตัว 
“อึก อือ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ผมแค่หนีออกจากบ้านมาหาพี่เอง อือ อย่าทำผมเลยผมกลัวแล้วอือ” น้องต้นพูดไปร้องให้ไปรู้สึกว่าตัวเองจะหายใจติดๆขัดๆ ยังไงชอบกล 
“บอกมาว่าเข้ามาที่นี้ได้ยังไง” เขาขู่น้องต้น พลางหยิบมีดขึ้นมาอีกเล่ม 
พอน้องต้นมองเห็นมีด ก็สั่นไปด้วยความกลัว หัวใจเต้นแรงจนหายใจแทบไม่ออก
“อย่าทำ น้องต้นบอกแล้ว อือ บอกแล้ว น้องต้นหนีออกจากบ้านเพราะคุณพ่อโกรธที่น้องต้นขโมยเงินคุร่อ 1000 บาท น้องต้นเลยหนีมาหาพี่โยที่เรียนหนังสืออยู่ที่กรุงเทพ แต่ยังไม่ได้เจอพี่โย ก้มีคนพาน้องต้นมาขึ้นเครื่องบิน แล้วเขาก็ทิ้งน้องต้นลงมาจากเครื่อง แล้วน้องต้นก็มาอยู่ที่นี้” น้องต้นบอกพี่เขาไปจนหมดเลยว่ามาอยู่นี้ได้ไง ตอนนี้ปวดแผลจนตาพร่าไปหมดเลย เลือดไหลออกมาจากขาของน้องต้นแดงเถือกเต็มเตียงไปหมดเลย 
“ เหลวไหล ไอ้โกหกแกคิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องเหลวไหลของแกหรอ” “ฉึก” เสียงเสียบมีดลงบนขาน้องต้นอีกเล่ม 
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก” น้องต้น ร้องดังกว่าครั้งไหนๆ สองมือกุมขาตัวเองแน่น ด้วยความเจ็บ หันมองไปดูหน้าคนใจร้ายที่เอามีดแทงน้องต้น ทั้งน้ำตา 
“อึก อือ น้องต้นไม่ได้โกหก อึก น้องต้นอยากกลับบ้าน ไปหาคุณพ่อ อึกอือ ” น้องต้นบอกเขาไปทั้งๆที่ร้องให้ 
มองดูเขาหยิบมีดขึ้นมาอีกเล่มหนึ่ง หัวใจน้องต้นมันเต้นแรงจนปวดหนึบ จนแทบทนไม่ไหว ก่อนที่เขาจะเอามีดแทงลงบนขาน้องต้นอีก น้องต้นมองเห็นภาพตรงหน้ามันมัวๆก่อนจะมืดลงไปเจ็บแปลบที่หัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ........

อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (75)

“อะเลือกเอาตามสบายนะ อยากได้อะไรก็หยิบเอา” ไอ้เด็กนั่นมันบอกกับน้องต้น แต่ว่า ดูของแต่ละอย่างที่มันเลือกให้น้องต้นเลือกดิ มีแต่อาวุชปืนระเบิด กำ แล้วน้องต้นจะเอาไปทำอะไรละนั้น น้องต้นละงง แต่ก็ยอมเดินไปเลือกเอาอะไรสักอย่าง น้งต้นเดินเลือกอยู่นาน จนในที่สุดก็ตัดสินใจเลือกเอานาฬิกาเรือนหนึ่งกำลังอยากได้อยู่พอดี แล้วก็เอาเว่นตากันแดดท่าทางพิลึกๆแต่ดูเท่ดีอันหนึ่งแล้วก็เลือกเอาเกมกดอีกเครื่อง กับ ปากกาอีกอันที่ท่าทางจะแพง เอาไปฝากคุรพ่อดีกว่า เอ๋ จะเอาอะไรอีกน้า น้องต้นคิดในใจก่อนจะเดินเลือกดูอย่างอื่น สุดท้ายก็ได้ มือถืออีกเครื่อง พอดีเลยจะได้โทรหาคุรพ่อได้ไม่ต้องหยอดตู้ แล้วน้องต้นจะต้องจ่ายเงินรึเปล่าละเนี้ย 
น้องต้นหันไปบอกเจ้าเด็กนั้นว่าเลือกเสร็จแล้ว มันก็พาน้องต้นกลับมาขึ้นลิฟต์ที่น้องต้นเดินออกมาครั้งแรก 
“ต่อไปก็ไปที่แผนกภารกิจ เพื่อรับงานไปทำ ขอให้โชคดี มีชีวิตรอดกลับมานะ บาย” พอมันส่งน้องต้นเข้าลิฟต์เสร็จ มันก็บอกลาก่อนที่มันจะหายไปจากห้องนั้น ประตูลิฟต์ปิดตัวลงแล้วลิฟต์ก็เลื่อนลงไปที่ชั้นใต้ดินอีก จนถึงชั้น BF 55 ประตูก็เปิดออกอีกที น้องต้นเดินออกจากลิฟต์ ก็มีแสงเลเชอร์กระพิบไปมารอบตัว ก่อนเสียงเสียงหนึ่งจะดังขึ้นว่า 
“ยินดีต้อนรับ สุดยอดสายลับ ไอ้บ้าหน้าด้าน สู่แผนกรับภารกิจ โปรดเลือกภารกิจที่ต้องการจะทำได้ที่ฝ่ายแจกงานภารกิจ หากท่านทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้วกรุณาไปรายงานที่ฝ่ายแจ้งรับภารกิจ ขอให้วันนี้เป็นวันของคุณอีกวัน” พอเสียงกับแสงนั้นหายไป ประตูห้องอีกห้องหนึ่งก็เปิดออก ให้น้องต้นมองเห็น คนมากมายเดินกันไปมาเยอะยังกับตลาดนัด 
“โห” น้องต้นเผลอร้องออกมากับภาพตรงหน้า ที่มีภาพคนลอยไปมาในอากาศ ที่เกิดจากแสงเลเชอร์ที่ยิ่งขึ้นไป จอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ ที่แสดงรูปคนนั้นคนนี้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมามีคนแต่งตัวเท่ๆ บางคนก็ถือปืนที่น้องต้นเคยเห็นจากห้องแนะนำเมื่อกี้ เสียงประกาศเรียกสายลับคนนั้นคนนี้ไปรายงานตัวที่โต๊ะนั้นโต๊ะนี้ไม่ขาดสาย น้องต้นเดินมองดูไปมาด้วยความตื่นเต้น ดูคนนั้นทีคนนี้ที อยากรู้ว่าเขาทำอะไรกัน น้องต้นเดินมาจนถึงโต๊ะตัวสุดท้ายที่ไม่มีคนเดินเข้าไปเลย มีพนักงานหญิงคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ ไม่สนใจใครเลย อืมพี่เขาว่างพอดี เขาจะบอกน้องต้นรึเปล่าน้าว่าห้องประชาสัมพันธ์ไปทางไหน น้องต้นเลยเดินเข้าไปจะถามพี่เขา พอน้องต้นเดินเข้าไปคนอื่นๆก็พากันส่งเสียงอื้ออึง พากันมองมาที่น้องต้นต่างพากันชุบชิบๆ กันไปหมด จนน้องต้นกล้าๆกลัวๆที่จะเดินเข้าไป แค่อยากเจอพี่โยเนี้ยทำมัยมันยากเย็นจัง
“อือ พี่ครับ พี่” น้องต้นยังพูดไม่เสร็จ พี่เขาก็พูดขึ้นมาก่อนเลยว่า 
“ค่ะ มารับภารกิจใช่รึเปล่าค่ะ กรุณารอสักครู่นะค่ะกำลังตรวจสอบข้อมูล” 
“ขอโทษค่ะที่ให้รอ คุณสายลับไอ้บ้าหน้าด้าน ตอนนี้เรามีภารกิจสำหรับสุดยอดสายลับเพียงภารกิจเดียว คือ ภารกิจเสี่ยงตายขโมย ดีเอ็นเอ ของ ประธานบริษัท MKK Technology รายละเอียดมีดังนี้ 
1.   ทำทุกวิธีเพื่อที่จะนำเอา ส่วนต่างๆของร่างกายเป้าหมายมาให้ได้ในปริมาณที่เราจะตรวจสอบดีเอ็นเอของเป้าหมายได้ 
2.   ภารกิจนี้ต้องไม่ถูกเปิดเผยและถูกจับได้โดยเป้าหมาย เมื่อถุกจับได้ สายลับจะต้องกัดยาพิษที่จะซ่อนไว้ในปากให้แตกเพื่อไม่ให้ข้อมูลขององค์กรรั่วไหล 
3.   เป้าหมายตอนนี้พักอยู่ที่ คฤหาสน์ ที่เชียงใหม่ มีภูเขาล้อมลอมยากแก่การเข้าแทรกซึมและมี บอดี้การ์ดรักษา ความปลอดภัย จำนวนคร่าวๆที่เราสืบมาได้ ประมาณ 1000 คน 
4.   ภายในคฤหาสน์ มีระบบรักษาความปลอดภัย อยู่ในระดับอัลฟา มีชุปเปอร์คอมพิวเตอร์ ชื่อ ยูนิกเทค ที่ถูกพัฒนาขึ้นจากองค์กรนาซ่า คอยควบคุมอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยอยู่ 
5.   และข้อสุดท้าย เราส่งสายลับไปแล้วไม่ต่ำกว่า 200 คน ไม่เคยมีใครรอดตายกลับมา เราหวังว่าคุณจะทำภาระกิจนี้ได้สำเร็จ และเรามีเวลาให้คุณปฏิบัติการเพียง 30 วัน ก่อนที่จะมีการเปิดพินัยกรรมของตะกูล เทพสิรินท์ 
“ส่วนนี้คือภาพเป้าหมายและรายละเอียดอีกนิดหน่อยที่คุณจำเป็นต้องรู้ ไม่ทราบว่ามีอะไรสงสัยรึเปล่าค่ะคุณสายลับ “
น้องต้นยืนฟังพี่เขาพูดอ้าปากค้าง พลางคิดในใจแล้วใครจะไปทำได้ฟะ น้องต้นแค่เด็กตัวเล็กๆเอง ก่อนจะได้ยินพี่เขาพูดว่า มีอะไรสงสัยรึเปล่า นั่นและน้องต้นยกมือขึ้นทันทีเลย 
“คือ จะไปห้องประชาสัมพันธ์ ของโรงเรียน ได้ยังไงครับ น้องต้นจะไปตามหาพี่” น้องต้นบอกเขาไป 
“นั้นคงเป็นภารกิจก่อนหน้าที่คุรจะมารับภารกิจใหม่ เดียวทางเราจะโอนภารกิจนี้ให้สายลับคนอื่นทำแทน ตอนนี้ สายลับ 001 จะพาคุรไปยังห้องอุปกรณ์เพื่อเอาเครื่องมือ และจะไปส่งคุณยังเป้าหมายขอให้โชคดีค่ะ”  
คุณเธอพูดจบก็มีผู้ชายตัวใหญ่ๆเดินเข้ามาหาน้องต้นหน้าตาโครตน่ากลัวเลย เขาจับมือน้องต้นและพาเดินไป น้องต้นได้แต่เดินตามในใจก็เริ่มกลัวๆ แล้วเขาจะพาน้องต้นไปไหนเนี้ย เดียวพอเจอพี่โยนะน้องต้นจะพาพี่โยกลับบ้านเลยไม่ให้เรียนแล้วโรงเรียนบ้าอะไรก็ไม่รู้

อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (74)

“อือ” น้องต้นรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีในตอนบ่ายของวันนั้น ยังรู้สึกปวดหน่วงๆที่ท้องไม่หายเลย แต่ก็ต้องกลั้นใจลุกขึ้นจากที่นอน วันนี้น้องต้นตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องไปตามหาพี่โยให้เจอ ไม่งั้นจะซวยแล้วซวยอีกอย่างเมื่อคืน พอคิดได้ก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกจากห้องไป ยังไงที่นี้ก็โรงเรียนประจำ ตรงนี้เป็นหอพักที่อยู่ติดกับโรงเรียนของพี่โยเอง แค่เดินออกจากตึกนี้ไปก็เจอโรงเรียนของพี่โยแล้ว ยังไงก็หาเจอน่า 
น้องต้นกำลังใช้ความคิด ปกติเวลามีใครมาหาที่โรงเรียนก็ต้องไปหาคุณครูที่ห้องประชาสัมพันธ์ แล้วคุรครูก็จะประกาศตามหาให้เอง พอคิดได้น้องต้นก็มองซ้ายทีขวาทีแล้วห้องประชาสัมพันธ์มันอยู่ตึกไหนละทีนี้โรงเรียนพี่โยมีตั้งหลายตึกตามปกติก็ต้องอยู่ตึกที่ใหญ่ๆที่สุดมั้ง น้องต้นมองไปรอบๆก่อนจะเจอตึกที่ดีที่สุดใหญ่ที่สุดอยู่ตรงกลางของตึกต่างๆน้องต้นเลยรีบวิ่งไปดู 
“ไงน้องตื่นแล้วหรอมาวิ่งเล่นทำอะไรแถวนี้ละไม่นอนรอพี่ที่ห้องเดียวพี่ก็เลิกเรียนแล้วเราจะได้สนุกกันต่อไง” พอน้องต้นวิ่งไปที่ตึกใหญ่นั้นกลับเจอคนที่ไม่อยากเจอยืนอยู่ก่อนแล้วหันมาเจอน้องต้นพอดีจากนั้นก็พูดเรื่องไร้สาระบ้าบอคอแตก ใครจะไปอยู่ละยังปวดท้องไม่หายเลยประสาทเปล่านี้
“ไม่อะ ผมจะไปหาพี่ ไม่ไปที่ห้องแล้วด้วย ไปก่อนนะ” น้องต้นบอกพี่เขาไปก่อนจะรีบเดินไปที่ตึกใหญ่ๆนั้นที่อยู่ข้างหน้า 
“เห้ยๆน้องเขตหวงห้ามเข้าไม่ได้ เห้ยออกมา” เสียงพี่เขาร้องลั่น แต่น้องต้นไม่สนใจหรอกต้องรีบไปหาห้องประชาสัมพันธ์จะได้เจอพี่โยเร็วๆ 
พอเดินไปถึงหน้าประตูทางเข้าจู่ๆก้มีแสงกระพริบๆคล้ายแสงเลเชอร์อยู่หน้าประตูก่อนที่จะมีเสียงคนพูดขึ้นมาว่า 
“กรุณารอสักครู่กำลังสแกนข้อมูลส่วนบุคคล” 
“ข้อมูลถูกต้อง ยินดีต้อนรับ คุณหนูต้น ค่ะ” หลังจากนั้นประตูก็เปิดออกน้องต้นก็เดนอย่างงงเข้าไปข้างใน ภายในตึกมีเพียงโถงทางเดินทอดยาวไปข้างหน้า มีโต๊ะๆอยู่อยู่สุดปลายทางเดินที่ดูคล้ายๆโต๊ะยามรักษาความปลอดภัย ก็เพราะมีลุงคนหนึ่งแต่งตัวชุดยามอยู่ตรงนั้นนะสิ พอน้องต้นเดินเข้าไปถึงลุงยามก็รีบบอกสวัสดี ก่อนจะถามน้องต้นว่า จะไปที่ไหนดี
น้องต้นแค่จะไปห้องประชาสัมพันธ์เอง แล้วจะต้องบอกลุงยามว่ายังไงน้า 
“ไปห้องประชาสัมพันธ์นะครับ” น้องต้นบอกลุงยามไปคิดว่าลุงยามคงจะเข้าใจนะ 
“เอ่อ อ้อ ครับเชิญทางนี้เลย ครับ”ลุงยามบอกน้องต้นให้เข้าไปใน ลิฟต์ ก่อนจะกดหมายเลขให้ แล้วลิฟต์มันก็เลื่อนลงข้างล่างแทนทีจะขึ้นไปชั้นบน น้องต้นมองหน้าปัดมันบอกว่าตอนนี้น้องต้นอยู่ที่ชั้น BF 35 ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก 
น้องต้นเดินไปอย่างงง ไหนหว่าห้องประชาสัมพันธ์ ไม่เห็นมีใครเลย ทันใดนั้นจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น ว่า 
“ยินดีต้อนรับสู่แผนกแนะนำ กรุณาระบุตำแหน่งและรหัสผ่านเพื่อยืนยันการเข้าใช้งาน”  เสียงๆนั้นดังขึ้นน้องต้นก็งงตำแหน่งอะไรกันรหัสผ่านอะไรกัน แค่จะมาห้องประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนพี่โยแค่นี้เองทำมัยมันยุ่งยากจัง 
  “คือ น้องต้น ไม่รู้ตำแหน่งแล้วก็ไม่รู้รหัสผ่านด้วยอะครับ ต้องทำยังไง น้องต้นจะไปห้องประชาสัมพันธ์เฉยๆจะไปตามหาพี่โย” น้องต้นตอบกลับไป ไม่มีเสียงตอบรับอะไรเลย ทันทีที่น้องต้นพูดจบ สงสัยคงไม่ได้ยินมั้ง คนพูดอยู่ไหนก็ไม่รู้ แต่ทันใดนั้น ตรงหน้าของน้องต้นก็ปรากฏภาพของเด็กคนหนึ่งขึ้น ตรงกลางห้อง ภาพนั้นเกิดจากมีแสงจำนวนหนึ่งยิงลงมาจากเพดานห้อง  
“สวัสดี เรา ชื่อ Black Compact รุ่น ลิมิตเท็ต เป็นชุบเปอร์ประจำแผนกแนะนำสายลับหน้าใหม่” เนื่องจากสายลับบางคนโง่ลืมข้อมูลของตัวเองเราจึงต้องลงมาช่วยเหลือ และหวังว่าคงจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี” ไอ้ภาพตรงกลางห้องมันพูดเสร็จมันก็ยิ้มมาให้ แล้วเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นมา 
“ระบบเริ่มทำการตรวจสอบข้อมูลเบื้องต้น กรุณารอสักครู”พอเสียงนั้นหายไป ก็มีแสงคล้ายแสงเลเชอร์จำนวนมาฉายผ่านตัวน้องต้นไปมาเหมือนตอนที่จะเข้ามาในตึกเลย จะเอาไฟมาส่องกันทำมัยละเนี้ย 
“ตรวจสอบข้อมูลเสร็จสิ้น ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ” พอสิ้นเสียงนั้นแสงไฟพวกนั้นก็หายไป แล้วเสียงไอ้เด็กกวนโอ้ยที่ยืนอยู่กลางห้องก็ดังขึ้นมาแทน 
“อืม” มันพูคำเดียวว่าอืม แล้วก็ยืนจ้องหน้าของน้องต้นไม่ยอมพูดอะไร 
“เนื่องจากฐานข้อมูลสายลับ กิติมาศักดิ์น้อยคนนี้หายไปจากแฟ้มข้อมูล ถ้างั้นเรา Black Compact รุ่น ลิมิตเท็ต จะทำการบรรจุข้อมูลให้ใหม่ กรุณาระบุรหัสผ่าน “ จากนั้นมันก็พูดยาวยืนแต่น้องต้นจับใจความได้ว่ามันให้น้องต้นตั้งรหัสผ่านแล้วน้องต้นจะเอารหัสผ่านอะไรดีนะ อืม คิดๆ 
“กรุณาระบุรหัสผ่าน “ เสียงมันดังขึ้นมาอีกที ทำให้น้องต้นต้องรีบคิดรหัสผ่านเอาไรดี งั้นดีละเอานี้แล้วกัน 
“ไอ้บ้าหน้าด้าน” น้องต้นบอกมันไป แอบหัวเราะคิกๆ มันมองน้องต้นโดยใช้หางตาก่อนมันจะถามว่า
“ยืนยันข้อมูลถูกต้อง” แนะทำเป็นมองหน้า หึๆ 
“ยืนยัน” น้องต้นบอกกลับมันไป อย่างอารมดี 
“ยืนยันข้อมูลเรียบร้อย ต่อไป ระหัสโค๊ตเนมของคุณคือ สายลับ ไอ้บ้าหน้าด้าน ปัจจุบัน ดำรงตำแหน่งสายลับฝึกหัส แต่เนื่องจากระบบรักษาความปลอดภัยของบุคคลสำคัญ คุณจึงได้รับเลื่อนให้เป็น สุดยอดสายลับ ไอ้บ้าหน้าด้าน  และเนื่องจากคุณสุดยอดสายลับไอ้บ้าหน้าด้าน ยังไม่มีอุปกรณ์พื้นฐานของสายลับทางแผนกจะมอบให้เป็นกรณีพิเศษ กรุณามาเลือกเอาอุปกรณ์ที่ท่านสนใจทางนี้” ว่าเสร็จมันก็เดินไป แล้วผนังห้องที่มันเดินไปถึงก็เปิดออก น้องต้นเดินตามไปอย่าง งง แล้วน้องต้นจะได้ไปห้องประชาสัมพันธ์ตอนไหนเนี้ย ...............

อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (73)

“น้าจอดตรงนี้แหละครับ ถึงแล้วน้องต้นจำได้” น้องต้นบอกน้าคนขับรถแท็กชี่ ที่มาส่งน้องต้นจนถึงจุดหมายปลายทาง 
น้องต้นมองตึกสูงใหญ่อยู่ข้างหน้า อย่างชั่งใจ ก่อนจะเดินต๊อกแต๊กๆ เข้าไปข้างในตึก เสียงโหวกเว็กโวยวาย พูดกันเสียงดังลั่นไปตามทางเดิน มีเด็กๆมายมายจับกลุ่มคุยกัน บางกลุ่มก้หันมามองน้องต้นบ้างบางกลุ่มก็ไม่สนใจ น้องต้นรีบเดินไปให้ถึงห้องพักของพี่โย ที่อยู่อีกแค่ไม่กี่เมตร ตอนนี้น้องต้นทั้งเหนื่อยทั้งหิวจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว 
น้องต้นเอากุญแจห้องของพี่โยออกมาจากกระเป๋าแล้วไขเข้าไปในห้องพัก ดอกกุญแจ้นี้น้องต้นขอพี่โยไว้เมื่อคราวที่แล้วที่ขอให้คุณพ่อพามาเยียม มองไปรอบห้อง ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย สงสัยพี่โยออกไปข้างนอก น้องต้นเลยเดินไปหาของกินในตู้เย็น ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา และผล่อยหลับไป …………
“นี้ น้อง ตื่นๆ เข้ามาในห้องพี่ได้ไงเนี้ย” เสียงเรียกน้องต้นดังขึ้นก่อนจะมีใครสักคนมาเขย่าตัวน้องต้นให้ตื่น น้องต้นงัวเงียตื่นขึ้นมาเอาสองมือขยี่ตาตัวเองหาวฟอดๆ ก่อนจะหันไปมองคนตรงหน้าที่กำลังยืนหน้าบึ้ง 
“เข้ามาในห้องพี่ได้ไง พี่จำได้ว่าล๊อคห้องไว้แล้วนะ” พี่เขาทำตาดุ แต่น้องต้นยังไม่เข้าใจ ก็นี้มันห้องของพี่โยไม่ใช่หรอน้องต้นจำได้กุญแจห้องก็ยังไขเข้ามาได้เลย 
“ผม มาหาพี่โย ที่พักอยู่ห้องนี้อะครับ ผมเป็นน้องของพี่โย” น้องต้นบอกพี่เขาไป หวังว่าเขาจะเข้าใจนะบางทีอาจเป็นเพื่อนพี่โยก็ได้ 
“อ่อ น้องไอ้โย โอเคงั้นก็เชิญออกไปจากห้องพี่ได้แล้วเพราะไอ้โยมันย้ายออกไปตั้งนานแล้ว” พี่เขาบอกน้องต้นก่อนจะดึงมือน้องต้นให้ลุกขึ้นจากโซฟา 
“แล้วพี่โยไปไหน รู้รึเปล่าครับ” น้องต้นถามพี่เขาไป ในใจก็รู้สึกกลัวๆ พี่โยย้ายไปไหนกันแล้วน้องต้นจะไปหาพี่โยเจอที่ไหนละทีนี้ 
“ไม่รู้ ถึงรู้ก็ไม่บอก หน่อยถือว่าตัวเองเป็นหลานผู้อำนวยการคิดจะทำอะไรก็ทำได้หรอ ฝากไปบอกมันด้วยนะแค้นนี้ต้องชำระบอกมันระวังตัวดีๆเอาไว้ด้วย แล้วก็รีบไสหัวออกไปจากห้องพี่ด้วยก่อนจะโดนถีบออกไป” พี่เขาพูดเสร็จก็ยกเท้าขึ้นทำท่าทางจะถีบน้องต้น ทำให้น้องต้นต้องรีบสะพายเป้วิ่งออกจากห้องแทบไม่ทัน 
น้องต้นเดินมองไปทางซ้ายทีขวาทีก็ไม่เห็นใครที่น้องต้นรู้จักเลยสักคน ท้องก็ร้องจ๊อกๆ หิวก็หิวง่วงก็ง่วงแล้วคืนนี้น้องต้นจะนอนที่ไหนดีละ 
น้องต้นนั่งกอดเขาตัวเองบนม้านั่งใต้ตึก ตอนนี้คงดึกมากแล้วแน่ๆเพราะโถงทางเดินแทบจะไม่มีใครเลยสักคนมีแต่ความเงียบ น้องต้นนั่งร้องไห้เบาๆรู้สึกกลัวไปหมด คิดถึงบ้านคิดถึงคุณพ่อ ไม่รู้ว่านานเท่าใดที่นั่งเงียบๆมีเพียงน้ำตาไหลอาบแก้มอยู่อย่างนั้น มารู้สึกตัวอีกที่ก็มีใครบางคนมาสะกิดเบาๆข้างหลัง พอน้องต้นหันกลับไปก็ต้องตกใจเพราะคนๆนั้นคือคนๆที่ไล่น้องต้นออกมาจากห้องเมื่อช่วงเย็นนั้นเอง 
“มานั่งทำไรใต้ตึกวะ ไม่กลัวผีไง แถวนี้ผีดุนะโว้ยบอกไว้ก่อน” พี่เขาพูดและยิ้มเยาะน้องต้นที่ทำท่าทางจะกลัวนิดๆกับสิ่งที่พี่เขาบอก 
“แล้วไม่กลับบ้านละ” พี่เขายังถามน้องต้นอีกทีน้องต้นมองหน้าพี่เขาก่อนจะตอบเบาๆว่า 
“กลับไม่ได้ ผมหนีออกจากบ้าน แล้วกะว่าจะมาหาพี่โย แต่พี่เขาไม่อยู่แล้วเลยไม่รู้จะไปไหน” พูดจบก็ก้มหน้านิ่ง พลางกลั้นสะอื้น กัดริมฝีปากตัวเองเบาๆอย่างคนที่กำลังเสียใจอย่างแรง 
“กำ คิดไงวะหนีออกจากบ้านมาหาไอ้โยนี้นะ สมองยังปกติเปล่าวะ หนีไปไหนไกลๆไม่หนีมาหนีอยู่แถวนี้เดียวปู่มึงก็จับตัวกลับบ้านอยู่ดี ไม่กลัวไง” พี่เขาถามน้องต้นก่อนน้องต้นจะตอบอย่างงง 
“กลัวครับ แต่ไปไหนไม่เป็น” 
“หึๆๆ กำจริงๆ อะไปนอนห้องพี่ก่อนก็ได้สักคืน เมื้อกี้ขอโทษทีพอดีอารมเสียมาจากข้างนอกนิดหน่อยพอมาเจอคนแปลกหน้านอนอยู่ในห้องตัวเองเลยฉุนกึก ไม่ว่ากันนะ” พี่เขาบอกน้องต้นพลางเอามือมาลูบหัวก่อนจะเดินจูงมือน้องต้นกลับขึ้นไปบนตึก
“น้องต้นพยักหน้าเข้าใจก่อนจะตอบพี่เขาไปว่า “ครับ ไม่เป็นไร”..................
คืนนั้นหลังจากอาบน้ำกินมาม่าเสร็จน้องต้นก็โดนพี่เขาลากขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยกัน ทันทีที่ไปถึงเตียงพี่เขาก็ดึงน้องต้นเข้าไปนอนกอดเป็นหมอนข้างมันอึดอัดยังไงไม่รู้แต่น้องต้นไม่กล้าบอกพี่เขากลัวโดนไล่ออกจากห้องเลยปล่อยๆให้พี่เขานอนกอด............
น้องต้นกำลังจะหลับกลับรู้สึกตัวว่ามีมือของพี่เขาล้วงเข้ามาลูบๆเจ้าหนูของน้องต้นเล่น แล้วมันก็ค่อยๆแข็งตัวขึ้น แต่น้องต้นแกล้งหลับไม่กล้าตื่นรู้สึกกลัวๆยังไงไม่รู้ สักพักพอพี่เขาจับเล่นจนเบื่อกางเกงของน้องต้นก็ถูกรูดลงจากนั้นก็ณุ้สึกว่าเตียงมันจะเด้งๆแล้วไม่ต้องบอกก็รู้ความรู้สึกนั้นมันอะไรพี่เขาครอบปากลงบนจู๋ของน้องต้นแล้วเริ่มดูดเม้นไปมาน้องต้นเสียวจนท้องเกร็งไปหมด กลั้นเสียงตัวเองไม่ให้ร้องออกไปแทบไม่ไหว พี่เขาละปากออกจากเจ้าจู๋ของน้องต้นแต่กลับใช้สองมือรูดไปมาให้แทนและพี่เขาก็เริ่มดูดเลียไปตามตัวของน้องต้น หัวนมเล็กๆถูกดูดจนเจ็บ มืออีกข้างที่ว่างของพี่เขาก็ลูบไล้ไปทั่วทั้งตัว สองแก้มของน้องต้นถูกหอดแล้วหอมอีก สัมผัสได้ถึงปลายลิ้นสากๆที่พี่เขาลากเลียผ่านแก้มของน้องต้นไป 
“ไม่ต้องแกล้หลับหรอกพี่รู้ว่าเราตื่นอยู่มาสนุกกันดีกว่าจะ” พี่เขากระชิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจะเป่าล้มเบาๆเข้าไปจนน้องต้นต้องขยับคอตัวเองเพื่อหลบความเสียวที่เกิดขึ้น ได้ยินแต่เสียงพี่เขาหัวเราะ “หึหึ”ให้ได้ยิน 
สองขาของน้องต้นถูกจับแยกออกจากกันพี่เขายกก้นของน้องต้นขึ้นก่อนจะเอาหมอนลองเอาไว้ น้องต้นถึงกับสะดุ้งทันที่มื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่มันฉากๆร้อนๆและนุ่นๆเคลื่อนไหวไปมาที่รูก้นของตัวเองมันเสียวแปลกๆจนต้องขมิบก้นส่ายไปมาเพื่อหลับลิ้นของพี่เขาที่พยายามจะเลียตรงรูก้นให้ได้ พี่เขาดูดเลียไปทั่วก้นของน้องต้นสองมือก็บีบขย่ำแก้มก้นของน้องต้นไปมาบางครั้งอยู่ดีๆก็เอามือฟาดลงมาใส่แก้มก้นของน้องต้นเสียงดัง เพียะ จนน้องต้นสะดุ้งด้วยความเจ็บ น้องต้นได้แต่นอนหลับตาแน่นพยายามสะกดความเสียวที่เพิ่งเคยพบเจออย่างยากลำบาก  
“ฮะ”น้องต้นเผลอครางออกมาทีหนึ่งเมื่อจู่ๆพี่เขาก็เอานิ้วสอดเข้าไปในก้นของน้องต้น
“นี้ๆไม่ลืมตาหรอ ของพี่ใหญ่นะจับดูมัยมาสนุกกันนะ” พี่เขาพูดขึ้นมาพลางเอามือของน้องต้นไปเกาะกุมเจ้าจู๋ของพี่เขา มันทำให้น้องต้นเผลอกลืนน้ำลายดังเฮือก เมื่อสัมผัสถึงความใหญ่และยาวของมัน
“นี้พี่เอาเข้าแล้วนะ อย่าเกร็งนะ”พี่เขาบอกน้องต้นก่อนจะค่อยๆแทงมันเข้ามาในตัวของน้องต้น
“อะ โอ้ย” ทันที่ที่มันผลุบเข้าไปได้แค่หัวน้องต้นต้องเผลอร้องออกมาทันทีพลางสดุ้งเอามือยันขาพี่เขาไว้ไม่ให้แทงเข้ามาอีก
“ตื่นจนได้ นึกว่าจะไม่ตื่นซะแล้ว” พี่เขาพูดพลางค่อยๆกดมันเข้ามาในตัวของน้องต้นทั้งๆที่พยายามเอามือยันไว้แล้วแท้ๆแต่มันกลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย จนน้องต้นต้องละมือออกจากขาพี่เขามากดท้องตัวเองเอาไว้แน่น 
“อ๊าๆ”น้องต้นครางออกมา รับรู้ได้ถึงเจ้าจู๋ของพี่เข้าที่ค่อยๆหายเข้าไปทีละนิดๆ มันเข้ามาลึกกว่าทุกครั้งที่เคยเจอ จนน้องต้นรู้สึกปวดหนึบไปทั้งท้อง แทบจะร้องไม่ออก ในความรู้สึกของผมเหมือนกับว่ามันเข้ามาถึงกลางท้องของน้องต้นเลยด้วยซ้ำ น้องต้นมองดูหน้าพี่เขาพลางหายใจหอบหนักๆ มองดูเจ้าจู๋ของตัวเองที่หดหายกลับเข้าไปในตัวจนเกือบหมดเหลือแต่ปลายโผล่ขึ้นมานิดเดียวเพราะความจุกที่เกิดขึ้น  พี่เขาเริ่มขยับตัวโดยการถอนเจ้าจู๋ของพี่ออกออกไปเกือบสุดแล้วค่อยๆแทงเข้ามาอีกที “อ่า” น้องต้นครางออกมาสองมือจิกผ้าปูที่นอนแน่น ในตัวของน้องต้นมันคับแน่นไปหมดช่องทางเล็กๆบีบรัดเจ้าจู๋ของพี่เขาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  น้องต้นรับรู้ได้ถึงขนาดของมันและมันเข้าไปสุดตรงใหนในตัวของน้องต้นด้วยซ้ำ
จำได้แต่ว่าคืนนั้น น้องต้นร้องครางแทบไม่ขาดสายมันเสียวซ่านไปหมดทั้งตัวเลยด้วยซ้ำ คืนนั้นกว่าจะได้นอนก็จนเมื่อเสียงนกร้องจิ๊บๆดังขึ้นที่ข้างหน้าต่าง แสงดวงอาทิตย์ค่อยๆสว่างจ้าขึ้น น้องต้นทรุดตัวลงบนที่นอนหลับแทบจะทันทีที่พี่เขาถอดเจ้าจู๋นั้นออกจากตัวของน้องต้น ............

อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (72)

ตอน  ……………….
“อืม อื้อ อือ อืม” น้องต้นกำลังนั่งอำเพลงมันๆ เพราะร้องไม่ได้ อิอิ แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ ก็โดนตบหัวแทบทิ่มลงพื้นดิน 
“สาด ไรวะ ใครตบกู” น้องต้นหันกลับไปด่าคนที่บังอาจตบหัวน้องต้นทันที 
“อ่าว หวัดดี ครับ พี่ จาด “ น้องต้นยกมือหวัดดีพี่จ๊าด ที่จู่ๆก็เดินมาตบหัวน้องต้นซะแรง 
“ดี มะกี้ด่าใครวะ แม่ง” พี่จ๊าด บ่นกลับมาให้น้องต้น  แล้วใครจะรู้เล่าว่าเป็นพี่จ๊าด ไม่งั้นน้องต้นไม่กล้าด่าหรอก ใครจะกล้าด่าพี่จ๊าดละ อิอิ 
“แล้วพี่มาตบหัวต้นทำมัยละ มีเรื่องไรรึเปล่า คร๊าบบบบบ” น้องต้นถามพี่จ๊าด พลางลากเสียงยาวๆ กวนสั้นตรีนพี่เขาเล่นๆ 
“ มี “ พี่จ๊าดตอบน้องต้นกลับมาเรียบๆ ก่อนจะโยนกระเป๋าใบเล็กๆให้น้องต้นใบหนึ่ง 
“ขายให้หมดนะมึง” พี่เขาบอกน้องต้น ก่อนจะเอามือมาลูบหัวน้องต้นแล้วเดินจากไป 
น้องต้นเปิดดูของในกระเป๋า พลางถอนหายใจ มองดูยาเม็ดเล็กที่อยู่ข้างใน แต่ราคาต่อเม็ด ค่าขนมน้องต้น สามวันครึ่ง 
“โหย ให้มาตั้งเยอะ แล้วจะเอาไปขายที่ไหนละเนี้ย” น้องต้นบ่นออกมาเซ็งๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปปล่อยของให้พี่ จ๊าด ………..
“ลุง เหมาหมดเปล่า ถ้าเอาหมด ต้นแถมให้ ตัวหนึ่ง” น้องต้นถามลุงคนหนึ่งที่เป็นลูกค้าขาประจำของน้องต้น  ลุงเขาเอาของไปตรวจดูสักครู่ ก่อนจะพยักหน้า และจ่ายเงินน้องต้น 
“ขอบคุณครับ” น้องต้นขอบคุณลุงเขาก่อนจะปั่นจักรยานจากไป อยู่แถวนี้นานไม่ได้ มีแต่ขาโหดๆ น้องต้นยังตัวนิดเดียวเดียวจะเสียวไม่ใช่น้อยๆถ้าไม่รีบไป ……
“พี่จ๊าด อะตังค์ เดือนนี้พอแค่นี้นะ ต้นไม่ไปปล่อยของแล้วนะ เสียว” น้องต้นบอกพี่จ๊าด  
“ไม่ต้องเลยพี่ ต้นบอกจะช่วยพี่ปล่อยแค่เดือนละ 20 เม็ด แต่เมื้อกี้พี่ให้ต้นไป 30 เม็ด เกินโคต้าด้วย เพราะงันไม่ต้องบ่นเลย” น้องต้นบอกพี่จ๊าด ก่อนจะ บายบ๊าย พี่จ๊าดเพื่อกลับบ้าน ……..
“พ่อ เดือนนี้ต้นเบิกตังค์ค่าขนมเพิ่มได้เปล่าครับ” น้องต้นถามคุณพ่อ เรื่องเงินค่าขนมที่ต้องขอเพิ่มขึ้นทุกๆเดือน พ่อพลจ้องหน้าน้องต้น ก่อนจะถามว่า
“น้องต้นจะเอาไปชื้ออะไรหรอ เดือนนี้ใช้เงินเยอะจังแล้วจะเอาอีกเท่าไรครับ” 
“น้องต้นต้องทำงานกลุ่มส่งครูที่โรงเรียนแล้วยังมีรายงานที่ต้องส่งเยอะแยะเลยครับ เลยใช้เงินเยอะ ต้นขอพ่ออีก สองพันนะ” น้องต้นบอกคุณพ่อไป คุณพ่อพยักหน้าและเอาเงินให้น้องต้นอีก สองพัน น้องต้นขอบคุณคุณพ่อและเดินไปหอมแก้มให้พ่อชื่นใจ 
“ตั้งใจเรียนนะต้น อย่ามั่วแต่เล่นละ” คุณพ่อตอบกลับมาพลางหอมแก้มน้องต้นคืน  น้องต้นมองหน้าคุณพ่อก่อนจะพยักหน้าและตอบคุณพ่อเบาๆว่า “ครับต้นจะตั้งใจเรียน”  .......
ที่จริงน้องต้นใช้เงินวันละแค่ ห้าสิบบาทเอง เดือนหนึ่งแค่ พันห้าพันหก แต่เดือนนี้ต้นขอเงินพ่อไป จะเจ็ดพันแล้ว ทุกครั้งที่ขอเพิ่ม ก็ได้แต่เสียใจลึกๆข้างในได้แต่ขอโทษพ่อในใจเบาๆ แต่ถ้าไม่มีเงินไปให้พี่จ๊าด น้องต้นก็ต้องไปปล่อยของให้พี่จ๊าดถ้าไม่ไปก็โดนซ้อมอีก จะมีใครรู้รึเปล่านะว่า เด็กแค่ ป.5 จะโดนข่มขู่รีดไถได้ขนาดนี้ ............
“พี่จ๊าด เดือนนี้ต้นไม่มีเงินแล้วนะ พี่เอาไปห้าพันแล้ว ต้นไม่ได้กินข้าวเที่ยงมาหลายวันแล้วนะ” น้องต้นบอกพี่จ๊าดไปหลังจากที่เพิ่งโดนริบเงินไปจนหมดตัวอีกวัน 
“ไม่ต้องเลยน้องต้น พี่ขอแค่วันละ 300 เอง บ้านน้องต้นออกจะรวยหมดก็ไปขอพ่อมาสิ  แต่อย่าให้พี่รู้นะว่ามีใครเอาเรื่องนี้ไปบอกใครไม่งั้นจะโดนแบบเพื่อนน้องต้น ดูซะ” พี่จ๊าดพูดเสร็จ เพื่อนผมที่ไม่รู้ว่ามันทำอะไรผิด ก็โดนเพื่อนของพี่จ๊าดจับไว้แน่ ก่อนอีกคนจะเอาเข็มจิ้มเข้าไปที่ก้นของเพื่อน เสียงเพื่อนร้องดังลั่น ก่อนจะโดนเข็มอีกเล่มจิ้มเข้าไปที่ก้นอีกอัน เสียงร้องดังลั่นกว่าเดิม พร้อมๆกับเสียงร้องให้ของเพื่อน 
“พี่จ๊าดไม่อยากทำน้องต้นแบบนั้นนะ ถ้าน้องต้นไม่ดื้อ แล้วพี่ยังจะได้เงินค่าขนมกับน้องต้นพรุ่งนี้อีกรึเปล่าครับ” พี่จ๊าดพูดแล้วยิ้มให้ น้องต้น 
“ต้นจะเอามาให้ครับ” น้องต้นบอกพี่จ๊าด ก่อนจะขอตัวกลับบ้าน อยากจะบ้าตายไม่น่าไปรู้จักคนๆนี้เลย ซวยจริงๆ 
แล้วพรุ่งนี้จะเอาเงินที่ไหนไปให้พี่จ๊าดละ เพิ่งขอพ่อมาสองพันก็โดนเอาไปหมดแล้ว น้องต้นได้แต่เดินคอตกกลับบ้าน…….
น้องต้นมองดูคุณพ่อที่กำลังนอนหลับ ขณะที่น้องต้นกำลังค่อยๆหยิบเงินใบละพันออกจากกระเป๋าตังค์คุณพ่อ ใจหนึ่งก็หวั่นๆกลัวคุณพ่อจะรู้ว่าน้องต้นแอบขโมยเงิน แต่ถ้าไม่ขโมยพรุ่งนี้ก็ไม่มีจ่ายพี่จ๊าดน้องต้นยังไม่อยากโดนเข็มฉีดยาจิ่มก้นหรอกนะ อย่างน้อยพ่อก็ไม่เคยตีน้องต้นแรงๆเหมือนพี่จ๊าดละน่า คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ..........
“อะน้องต้น ช่วยพี่หน่อยนะ สิบเม็ด ตอนเย็นขอเงินนะขายให้หมดนะ” พี่จ๊าดโยนห่อกระดาษมาให้น้องต้น 
“พี่จ๊าด ต้นจ่ายเงินพี่หมดแล้วนะ แล้วเดือนนี้ก็ขาให้พี่ไปแล้วนะแล้วทำมัยต้นยังจะได้ขายอีกละ” น้องต้นถามพี่จ๊าด งง 
“พี่ขอให้ช่วยแค่นี้เองน้องต้นทำให้พี่ไม่ได้หรอครับ หือ ทำได้มัย” น้องต้นกลืนน้ำลายเฮือก กลับใบหน้าที่น่ากลัวของพี่จ๊าด ก่อนจะพยักหน้า ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง แล้วจะเอาไปให้ใครที่ไหนละเนี้ย เด็กกลุ้มวุ้ย เซ็งจริงๆ …….

น้องต้นปั่นรถจักรยานผ่านอู่ซ่อมรถที่เอาของมาปล่อยบ่อยๆ แต่วันนี้ตำรวจเต็มอู่ไปหมด แล้วนั่น ลุงเขาโดนจับนั่งบนรถตำรวจด้วย ท่าจะไม่ดีแล้วแหะ ทำไงดี จริงสิรีบไปดีกว่า น้องต้นรีบจากไปตรงนั้นทันทีแต่ทันใดนั้นลุงเขาก็หันมาจ้องน้องต้นแล้วหันไปพูดกับตำรวจที่นั่งข้างๆ มีตำรวจหลายคนหันมามองน้องต้น ทำให้น้องต้นต้องรีบจากไปทันที ก่อนที่จะแย่ไปกว่านี้ .....
พอน้องต้นกลับมาถึงบ้านก็เจอคุณพ่อ นั่งรอในบ้าน 
“น้องต้นครับ มาหาพ่อหน่อยลูก” คุณพ่อพูดเสียงดุๆ ทำให้น้องต้นต้องเดินไปหาอย่างเลียงไม่ได้ 
“เมื่อวานตอนดึกต้นได้หยิบเงินจากกระเป๋าตังค์พ่อไปรึเปล่า” คุณพ่อถามเสียงนิ่งๆ น้องต้นได้แต่ยืนก้มหน้ายังไม่กล้าบอกคุณพ่อ
“ว่าไงครับ พ่อถามได้ยินรึเปล่า” พอคุณพ่อถามอีกครั้ง    ก่อนน้องต้นมองหน้าคุร่อแล้วตอบเบาๆ ว่า “ครับ ต้นหยิบไป พันหนึ่ง” น้องต้นบอกคุณพ่อไป
คุณพ่อมองหน้าน้องอย่างพินิจ พิจารณา แล้วดึงน้องต้นเข้าไปกอดแต่มือล้วงไปตามกระเป๋าเสื้อและกางเกง ก่อนจะดึงกระดาษห่อเล็กๆออกมาจากกระเป๋า พอน้องต้นเจอก็ตกใจจนหน้าซีด แต่พอคุณพ่อเปิดห่อกระดาษออกก็ถึงกลับทำยาในห่อกระดาษร่วงลงพื้นจนเกือบหมด ก่อนจะมาจ้องหน้าของน้องต้น ทั้งห้องมีแต่ความเงียบ ........
พ่อไม่ได้ว่าอะไรน้องต้นเพียงแค่กอดน้องต้นแน่น และพูดด้วยเสียงสั่นเครือ บอกให้น้องต้นไปอาบน้ำ กินข้าว แล้วเข้านอน น้องต้นมองดูพ่อที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะไปทำตามที่คุณพ่อบอก
ในใจมันสับสนไปหมดไม่รู้ว่าจะทำยังไง พ่อต้องรู้แน่ๆว่านั้นมันเป็นยาอะไร แล้วพรุ่งนี้ จะเอาเงินค่ายาที่ไหนไปคืนให้พี่จ๊าด 
น้องต้นนอนน้ำตาไหล รู้สึกกลัวไปหมดทุกอย่าง  อย่างที่ไม่เคยกลัวมาก่อนในชีวิต .......
น้องต้นเลือกเสื้อผ้า ตัวเก่งของน้องต้นลงกระเป๋าเป้นักเรียน และกลันใจทุบกระปุ๊กออมสินของน้องต้นที่อุตสาห์เก็บมาตั้งนาน ทันทีที่กระปุ๊กออมสินแตก น้องต้นถึงกับต้องเอามือขยี้ตาตัวเอง ด้วยความงง อะไรหว่า เงินพวกนี้มาจากไหน เยอะแยะ พอเห็นจำนวนเงินในกระปุ๊กออมสินน้องต้นถึงกลับยิ้มออก ไม่ต้องกลัวแล้วนะต้นไม่ต้องกลัว น้องต้นบอกตัวเองเบาๆ เดียวเอาเงินไปคืนคุณพ่อ แล้วคุณพ่อจะได้หายโกรธ เอาเงินไปให้พี่จ๊าด แล้วก็จะไม่โดนพวกพี่จ๊าดรังแก น้องต้นยิ้มดีใจก่อนจะ น้ำตาไหลออกมา อีกรอบ แล้วเราจะอยู่อย่างนี้หรอ พอเงินพวกนี้หมดเราก็โดนรังแกอยู่ดี น้องต้นปาดน้ำตาออกจากหน้า ก่อนจะหอบเงินใส่กระเป๋าเป้ พลางเอียงคอมองกระปุ๊กออมสินของตัวเองที่ตั้งเรียงรายอยู่ในห้องอีกสี่กระปุ๊ก แล้วตอนนี้น้องต้นมีเงินในกระปุ๊กออมสินกี่บาทหว่า แต่ละตัวท่าทางอ้วนๆ 
“เดี๋ยวเงินหมดจะกลับมาทุบใหม่น้า” น้องต้นพูดกับกระปุ๊กออมสินของตัวเอง แล้วเอามือลูบๆ ก่อนจะตัดสินใจยกกระเป๋าเป้ขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง …….
“ ต้อนขอโทษครับ” น้องต้นพูดเบาๆ ก่อนจะเขียนข้อความลงบนกระดาษว่า “ผมขอโทษ” แล้ววางเงินไว้บนกระดาษ หนึ่งพันบาทไว้แล้วเอาแก้วน้ำทับไว้ ก่อนจะเดินจากบ้านหลังเล็กๆของคุณพ่อไป อย่างเงียบๆ ในใจก็กลัวๆ ไม่อยากจากไปแต่ตอนนี้ยังไงก็ต้องไป น้องต้นไม่รู้ว่าลุงเขาจะพูดอะไรยังไงกับตำรวจ แต่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ยังไงก็ต้องหลบไปก่อนรอเรื่องเงียบแล้วค่อยกลับบ้าน น้องต้นโบกรถ สิบล้อ ได้คันหนึ่ง เป็นพี่ที่น้องต้นรู้จักเพราะพี่เขาไปที่อู่ของลุงเขาบ่อยๆ ตอนน้องต้นไปทำธุระกับลุงเขา  สองมือกอดกระเป๋าเป้เอาไว้แน่น สายตาจ้องมองทิวทัศน์ข้างทาง เสียงเครื่องยนต์ดังหึ่งๆ มุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทาง หวังว่าคงจะยังอยู่ที่เดิมนะ แม้จะจำได้คร่าวๆเพราะจากมานาน น้องต้นคงไม่หลงทางหรอกนะ รอน้องต้นหน่อยนะ น้องต้นกำลังจะไปหา .............

อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (71)

ตอน ความรักของผม 
“อือ ผมปวดหัว” น้องต้นบอกคุณพ่อให้รู้ว่าน้องต้นปวดหัว ไม่สบาย เป็นไข้ ตัวร้อน น้ำมูกไหล ใกล้จะตายหายใจไม่ค่อยออก เจ็บคอ ปวดท้อง อย่างแรง แหะๆ ที่จริงน้องต้นแค่เป็นไข้เองครับ ดูสิฮะเนี้ย ตัวร้อนจี๋เลย ปวดหัวตุบๆ สงสัยเมื่อวานน้องต้นไปเล่นน้ำตากแดดที่ฝายน้ำล้นกับเพื่อนๆ เลยทำให้เป็นไข ไม่สบายอย่างนี้ 
แต่น้องต้นชอบตอนที่ไม่สบายจังเลยฮะ แม้ว่าจะทรมานแต่น้องต้นมีความสุข ที่คุณพ่อคอยมาเอาอกเอาใจดูแลน้องต้นอยู่ใกล้ๆอย่างนี้ คุณพ่อขับรถพาน้องต้นมาที่โรงพยาบาล ก่อนที่คุณหมอจะพาน้องต้นไปตรวจ น้องต้นพยายามจะทำให้ตัวเองดูป่วยมากๆ อย่างตอนวัดความดันก็พยายามให้ใจเต้นแรงๆ ความดันจะได้สูงๆ ตอนวัดไข้ ก็พยายามทำให้ปรอดวัดไข้ที่อมในปากให้ร้อนที่สุด พอคุณหมอถาม ว่ามีอาการยังไงก็จะแกล้งทำเหมือนเป็นมากๆ น้องต้นอยากนอนโรงพยาบาล คุณพ่อจะได้เฝ้าน้องต้นทั้งวันทั้งคืน แล้วก็ใจดีๆเอาใจน้องต้นมากๆ 
“เดี๋ยวหมอจะให้นอนโรงบาลดูอาการสักคืนก่อนแล้วค่อยกลับบ้านนะค่ะ ดูทำหน้าสิท่าทางจะอาการหนัก” น้องต้นร้องเย้ ในใจแต่หน้าตาต้องทำซึมๆเอาไว้เดียวคุณหมอจะรู้ว่าน้องต้นอยากนอนโรงพยาบาล 
คุณหมอเข็นน้องต้นไปที่เตียงในห้องพักคนไข้รวม  น้องต้นหันซ้ายมองขวา หว๋า คนไข้เยอะเลย แล้วน้องต้นไม่ได้นอนห้องพิเศษเหมือนทุกทีหรอ แปลกจัง  น้องต้นมองหน้าคุณพ่ออย่างสงสัย เหมือนคุณพ่อจะรู้เลยก้มลงมาบอกน้องต้นเบาว่า หองพิเศษมันเต็ม นอนที่นี้รอสักคืนนะเดียวห้องว่างพ่อจะย้ายเตียงให้ คุณพ่อบอกน้องต้น ทำให้ความฝันที่จะนอนดูทีวีทั้งวันของน้องต้นพังไม่เป็นท่า  แล้วคนเยอะอย่างนี้ น้องต้นจะอ้อนคุณพ่อยังไงดีว้า  ….
น้องต้นนอนหน้าบูดอยู่บนเตียง คนเดี๋ยว คุณพ่อหายไป บอกว่ามีงานด่วนเข้ามาต้องรีบไปบอกน้องต้นว่าตอนเย็นๆจะรีบมาหาหลังจากเสร็จงานแล้ว  นี้มันอะไรกัน น้องต้นไม่สบายคุณพ่อก็ยังไม่มาดูแล ทั้งๆที่น้องต้นอยากให้คุณพ่อมาดูแลแต่คุณพ่อก็ไม่สนใจ น้องต้นเลยนอนหน้าบึ้งบูดอยู่บนเตียง คนเดียว 
“อ่าว ไหนดูสิ เป็นไงบ้างค่ะคนเก่ง” เสียงคุณหมอดังขึ้นข้างๆเตียงเมื่อเดินมาตรวจอาการของน้องต้น  
“ทำมัยทำหน้าอย่างนั้นละค่ะ เอ้ายิ้มหน่อย จะได้หายเร็วๆ”  คุณหมอพูดบอกน้องต้น แทนที่น้องต้นจะยิ้มแต่กลายเป็นว่า 
“อึก อือๆ” น้องต้นร้องให้ออกมาน้ำตาไหลอาบแก้ม เพราะความน้อยใจที่คุณพ่อไม่ยอมอยู่เป็นเพื่อน 
“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะค่ะ คนเก่ง ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก เดี๋ยวหมอขอตรวจไข้แปลบเดียวนะ”  คุณหมอดึงผมเข้าไปกอดพลางลูบหัวปลอบใจ ก่อนที่ผมจะหยุดร้องให้ แล้วคุณหมอก็ตรวจไข้ คอยยิ้มให้ผมตลอดเวลาที่หันมาสบตากัน 
หัวใจดวงเล็กๆของผมมันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด ผมมองคุณหมดจับนั้นตรวจนี้ตามร่างกายของผม หัวใจผมก็เริ่มที่จะเต้นแรง ขึ้นๆ 
“อุ๋ย ทำมัยอัตตราการเต้นของหัวใจเต้นเร็วขนาดนี้ละ” คุรหมออุทานออกมาเบาๆ ก่อนจะเปิดประวัติการรักษาของผมอ่านไปมาเพื่อหาสาเหตุ  ไม่นานคุณหมอก็ยิ้มออกมา เอามือลูบหัวผมปอยๆ แล้วบอกว่า 
“ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวหมอจะคอยดูแลหนูเอง เดี๋ยวก็หายเป็นปกติจ๊ะ” คุณหมอบอกน้องต้น และยิ้มให้ 
“ผม ชื่อ น้องต้นครับ เรียกผมว่าน้องต้นก็ได้ “ น้องต้นกลั้นใจบอกคุณหมอคนสวยออกไป ไม่อยากให้คุณหมอเรียกน้องต้นว่า หนู เพราะน้องต้นโตแล้ว ไม่ได้เป็นเจ้าหนูสักหน่อย 
“จ๊ะ น้องต้น เรียกหมอว่า หมอทิพย์ก็ได้นะ หรือจะเรียก พี่ทิพย์ดีละ” คุณหมอพูดยิ้มให้ผม ก่อนจะเดินจากไปตรวจคนไข้คนอื่นๆ  
สงสัยโรคหัวใจของน้องต้นจะกำเริบแหงๆ ทำมัยหัวใจถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ แถมยังร้อนวูบๆ ที่หน้าอีก เกิดอะไรขึ้นนะ อยากรู้จัง คุณพ่ออยู่ไหนน้องต้นแย่แล้วใจมันสั่นไปหมดเลยทำไงดีเนี้ย

อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (70)

ตอน  “Spanish Fly” มันคือไรหว่า  
ในวันว่างๆที่แสนจะไม่มีอะไรทำ เช่น วันหยุด เสาร์ อาทิตย์ หรือวันหยุดอื่นๆ ที่ไม่ต้องไปโรงเรียน  เด็กๆส่วนใหญ่ก็จะลั่นล้า ไปเล่น เกมที่ร้านเกมกัน  น้องต้นก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย  ถามว่าทำมัยไม่เล่นที่บ้าน ก็ เน็ตที่บ้านน้องต้นมันเน็ตชุปเปอร์เต่า นี้ครับจะโหลดอะไรที เต่าเรียกพี่ ก็คุณพ่ออะใจร้าย ไม่ยอมเอาเน็ตความเร็วสูงมาให้น้องต้นเล่นสักที จะใช้เน็ตแต่ละครั้งก็ต้องรอคุณพ่อเอามือถือมาต่อให้ ก็ใครใช้ให้บ้านของน้องต้นอยู่กลางทุ่งนากันเล่า ไกลจากความเจริญ น้องต้นเป็นเด็กบ้านนอกของแท้แน่นอน ไม่เชื่อก้มาดูให้เห็นกับตากันเลย หึหึ 
อย่างวันนี้ที่เป็นวันเสาร์  เป็นวันที่แสนจะน่าเบื่อ เมื่อคุณพ่อนอนตื่นสาย เพราะดึกๆไม่ยอมหลับยอมนอน มัวแต่เอ่อ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่านอนดึกๆก็แล้วกันนะครับ ทำให้น้องต้นต้องเขียนกระดาษแปะไว้ที่ตู้เย็นบอกคุณพ่อว่าน้องต้นไปเล่นกับเพื่อนไม่ต้องเป็นห่วง  สองขาเล็กๆปั่นจักรยานคู่ชีพ ที่ตอนนี้มันเริ่มจะเก่าและคันเล็กลงๆ เรื่อยๆ จนน้องต้นรู้สึกจะปวดขาปวดก้นยังไงชอบกลเวลาขี่ไปไหนๆ 
“พี่เต้ย น้องต้นเล่นด้วยนะ” ทันทีที่ไปถึงร้านเกมส์ น้องต้นก็จะขอ พี่ๆเขาเล่นก่อนอะ บางวันไม่ต้องใช้เงินตัวเองสักกะบาทเลยเล่นฟรีทั้งวัน 
พี่เต้ยหันมายิ้มให้น้องต้น ก่อนจะขยับเก้าอี้ดึงตัวน้องต้นไปนั่งตักของพี่เต้ย แล้วพี่เขาก็จะหอมแก้มน้องต้นฟอดๆ ปากก็บอกว่า “คิดถึงจังนึกว่าวันนี้จะไม่มาเล่นเกมส์ชะแล้ว” อะไรอย่างนี้  ที่จริงน้องต้นไม่ค่อยชอบหรอกฮะที่จะต้องนั่งตักพี่ๆเขาเล่นแต่ตอนแรกๆก็ต้องยอมทนให้พี่เขากอดเขาหอมก่อนสักครู่เพราะว่าเดียวพี่เขาก็จะพูดอย่างนี้ ทุกที
“อะน้องต้นตัวหนักจัง ลุกก่อนนะพี่ให้นั่งเล่นคนเดียว “ พอพี่เขาพูดน้องต้นก็จะได้นั่งเล่นสบายๆ ถ้าพี่เขาไม่นั่งเล่นเครื่องข้างๆแล้วคอยแอบหอมแก้มน้องต้นตอนกำลังตั้งใจเล่นเกม พี่เขาก็จะลากเอาเก้าอี้มานั่งข้างๆแล้วชอบกอดเอวน้องต้นดูน้องต้นเล่นเกม บางทีก็เอามือลูบๆตามขาให้น้องต้นเสียวๆเล่น บางทีตอนน้องต้นเผลอจริงๆก็แอบจับจู๋น้องต้นบีบเบาๆด้วย ถ้าน้องต้นไม่ยุ่งก็จะปัดมือพี่เขาออก พี่เขาก็จะหอมแก้มแล้วพูดว่า “หวงจังเลยนะ พี่จับหน่อยก็ไม่ได้” จากนั้นพอน้องต้นเผลอก็จะแอบมาจับอีกอย่างนี้จนเงินพี่เขาหมด รึพี่เขากลับบ้าน  น้องต้นก็จะไปขอเล่นกับพี่ๆคนอื่นๆ ที่ใจดีๆ ยอมให้น้องต้นเล่น แม้จะต้องไปนั่งตักพี่เขาเล่นอีกเป็นชั่วโมงก็ไม่เป็นไรเดียวพี่เขาก็ให้นั่งเล่นเองคนเดียวอยู่แล้ว ทนนิดเดียวเองก็ได้เล่นฟรีทุกวันที่มาเล่นเลย 
อันนี้ที่น้องต้นพูดให้ฟังมันเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเวลาน้องต้นมาเล่นเกม แต่ช่วงนี้มันมีเรื่องแปลกๆ   เพื่อนๆที่เล่นเกมกับน้องต้นหายไปอาทิตย์ละคนสองคน จนน้องต้นแทบจะไม่มีเพื่อนเล่นที่ถูกคอกันเลย ในขณะที่น้องต้นกำลังเล่น เทลรันเนอร์ กับเพื่อนอย่างเมามัน พี่ปอนเจ้าของร้านเกมก็เอาน้ำส้มใส่แก้วมาตั้งไว้ที่โต๊ะคอมของเพื่อน น้องต้น เพื่อนน้องต้นยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะยกแก้วน้ำส้มขึ้นกินจนหมดแก้ว น้องต้นก็อยากกินเหมือนกันอะ แต่ไม่กล้าขอเลยเล่นเกมกับเพื่อนต่อ กำลังเล่นสนุกๆ เพื่อนของน้องต้นก็นั่งบิดตัวไปมา ส่งเสียงครางแปลกๆ สองมือกดลงที่เป้ากางเกงแน่น น้องต้นกำลังจะถามเพื่อนว่าเป็นไรอะ จู่ๆพี่ปอนก็มาพยุงเพื่อนน้องต้นไป น้องต้นมองตามอย่างสงสัย เพราะพี่ปอนพาเพื่อนเข้าไปหลังร้านที่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคลห้ามเข้า ด้วยความสงสัยน้องต้นเลยแอบตามไปดู  
“อือ พี่ปอน อือ ผมเสียว อะอ่า”  เสียงเพื่อนของน้องต้นดังแว่วมาให้ได้ยิน จากในห้องนอน เสียงนั่นทำเอาน้องต้นใจเต้นตึกๆ สองตาสอดส่องมองหารูที่จะส่องและมองเห็นข้างในได้ จนสุดท้ายก็เจอช่องเล็กๆที่บานแกร็ดที่ผ้าม่านในห้องมันปิดไม่สนิดทำให้มองเห็นข้างในได้ค่อนข้างชัดแม้ว่ามันจะเป็นช่องเล็กก็ตามที 
“อือ ผมเจ็บ พี่ปอน อ่า”เสียงเพื่อนของน้องต้นดังแว่วออกมา กับภาพที่น้องต้นมองเห็นเพื่อนของน้องต้นที่นอนยกก้นให้พี่ปอนเอาจู๋ของพี่ปอนเสียบเข้าไปและโยกเอวไปมา น้องต้นแอบดูชะเจ้าจู๋ของน้องต้นแข็งโป๊กเลย จนต้องเอามือรูดของตัวเองไปมาตามภาพและเสียงที่น้องต้นมองเห็นพี่ปอนกำลังเอาเพื่อนน้องต้นบนที่นอน ภาพของเพื่อนน้องต้นขึ้นนั่งบนตัวของพี่ปอนและยกก้นขึ้นลงอยู่บนตัวของพี่ปอน พลางทำหน้าตาเคลิบเคริ้ม ปากก็ส่งเสียงร้องอ่าๆ ไม่ขาดสาย จนน้องต้นน้ำแตกใส่ผนังห้องของพี่ปอน แต่ข้างในห้องก็ยังเอากันไม่เสร็จ น้องต้นหมดแรงเพราะน้ำออก เลยแอบย่องกลับออกมานั่งเล่นเกมรอเพื่อนข้างล่าง   นานมากชั่วโมงหนึ่งผ่านไปเพื่อนน้องต้นก็ยังไม่ลงมา สองชั่วโมงผ่านไปก็แล้ว สามชั่วโมงผ่านมาเพื่อนก็ยังไม่กลับลงมา จนเวลาผ่านไปถึง ห้าโมงเย็น เพื่อนน้องต้นถึงได้เดินเอามือลูบก้นตัวเองปอยๆกลับออกมา “อึก อือ” เสียงเพื่อนน้องต้นคล้ายๆจะร้องให้เดินผ่านน้องต้นออกจากร้านไป สักพักพี่ปอนก็เดินตามออกมา ยิ้มอย่างอารมดี มาเฝ้าร้านเกมตามเดิม  แล้วน้องต้นก็หมดเวลาและกลับบ้าน แต่ภาพต่างๆที่เจอน้องต้นยังจำได้ดี ทำมัยเพื่อนของน้องต้นถึงยอมให้พี่ปอนเอาตังหลายชั่วโมงขนาดนั้นหว่า อยากรู้จริงๆ ...........................................

จากนั้นเพื่อนของน้องต้นก็หายไปจากร้านเกมของพี่ปอนไปอีกหนึ่งคน  น้องต้นนั่งเล่นเกมอย่างเซ็งๆ กำลังว่าจะกลับบ้านแล้วเพราะไม่มีเพื่อนเล่น พวกพี่ๆที่ให้น้องต้นเล่นฟรีก็ยังไม่พากันมาที่ร้านเกมสักคน ขณะที่กำลังจะไปบอกพี่ปอนว่าจะกลับแล้วเก็บเงินด้วย น้องต้นก็เห็นพี่ปอน เอาอะไรสักอย่างในขวดเล็กๆหยดใส่แก้วน้ำส้มของพี่ปอน น้องต้นมองด้วยความสงสัย ก่อนพี่ปอนจะเอาหลอดคนๆแก้วน้ำส้มแล้วถือไปให้เด็กคนหนึ่งกิน น่าตาน่ารักค่อนข้างจะหล่อไม่เบาเพราะหล่อไม่สู้น้องต้น น้องต้นนั่งเล่นเกมต่ออีกสักพัก พี่ปอนก็พาเด็กคนนั้นหายไปที่หลังร้านเหมือนกับเพื่อนของน้องต้น  น้องต้นหันช้ายหันขวา ก่อนจะตัดสินใจแอบตามไปดูอีกที  แล้วภาพและเสียงในห้องของพี่ปอนที่กำลังมีอะไรกันก็ทำเอาน้องต้นต้องรูดจู๋ตัวเองจนน้ำแตกใส่ผนังห้องพี่ปอนอีกที ก่อนจะรีบๆกลับออกมาข้างนอก น้องต้นมองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินไปที่เคาเตอร์ที่พี่ปอนนั่งคุมร้านเกมอยู่ โดยมีพี่ ที คอยมานั่งคุมร้านแทนพี่ปอน น้องต้นเดินเข้าไปหาเพื่อที่จะจ่ายตังค์ค่าเล่นเกมส์ 
“น้องต้นไปไหนมาครับหายไปตั้งนานนึกว่าแอบกลับไปแล้วเนี้ย” พี่ทีทักน้องต้น ก่อนน้องต้นจะบอกไปว่าน้องต้นท้องเสียไปเข้าห้องน้ำมา น้องต้นเลยจ่ายเงินค่าเล่นเกมกับพี่ที แต่ทันใดนั้นน้องต้นก็เจอขวดยาเล็กๆที่น้องต้นจำได้ว่าพี่ปอนหยดใส่ในแก้วน้ำส้มให้เด็กๆกินก่อนจะมาพาไปนอนเอากันในห้อง พี่ทีกำลังนับตังต์ทอน น้องต้นเลยแอบหยิบขวดยาใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะรีบออกจากร้านเกมใจเต้นตึกๆด้วยความตื่นเต้น 
“Spanish Fly” น้องต้นพยายามอ่านฉลากบนขวดยาที่แอบขโมยมา แต่มันเป็นภาษาอังกฤษอ่านไม่ออกสักกะตัว แล้วไอ้นี้มันคืออะไรหว่า  น้องต้นนั่งคิดนอนคิด ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น เอาน้ำส้มออกมาเทใส่แก้วแล้วลองเอายาหยดๆลงไปเหมือนพี่ปอนทำ ก่อนจะยกไปให้คุณพ่อกิน คุณพ่อยิ้มให้ ก่อนจะกินจนหมด แล้วพูดขอบใจก่อนจะนั่งทำงานต่อ น้องต้นก็นั่งเฝ้าอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เวลาผ่านไปสักพักคุณพ่อก็เริ่มมีอาการหน้าแดงนั่งบิดตัวไปมา น้องต้นนั่งดูใจเต้นตึกๆ 
“น้องต้น มาหาพ่อหน่อย”เสียงคุณพ่อเรียกน้องต้น ก่อนน้องต้นจะเดินไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ พอเดินไปถึงคุณพ่อจับน้องต้นขึ้นพาดบนโต๊ะทำงานแล้วดึงกางเกงน้องต้นออกอย่าแรงน้องต้นยังไม่ทันได้ร้องอะไรเลยคุณพ่อก็จับขาน้องต้นถ่างออกก่อนจะเอาเจ้าจู๋ที่แข็งเป็นลำยัดพรวดเข้ามาในก้นของน้องต้น “โอ้ย ผมเจ็บ พ่อพล โอ้ย เบาๆฮะต้นเจ็บ” น้องต้นร้องบอกคุณพ่อ ที่ตอนนี้เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ จับสองขาของน้องต้นบีบแน่นจนเจ็บไปหมด แต่น้องต้นเจ็บจนจุกเพราะคุณพ่อกระแทกจู๋คุณพ่อเข้าออกตัวน้องต้นดังพับๆ เจ็บจนจะบ้าตายอยู่แล้ว “อะอ่า โอ้ย ผมเจ็บพ่อ ทำเบาๆ อือ “ ไม่ต้องบอกก็ร้องอะน้ำตาไหลพรากๆเลยไม่เคยโดนอย่างนี้มาก่อนปกติก่อนคุณพ่อจะแทงก้นน้องต้นคุณพ่อชอบเอานิ้วแหย่ๆก่อนสองนิ้วสามนิ้วถึงจะแทง แต่นี้ไม่ได้เอานิ้วแหย่เลยแทงทีเดียวมิดลำ แถมตอนนี้ยังกระหน่ำแทงอย่างไม่ลืมหูลืมตายังกะคนบ้า
น้องต้นถูกจับพลิกตัวไปมาเปลี่ยนท่านั้นเป็นท่านี้อยู่นานหลายรอบ  น้ำแตกมาจะ 4 รอบแล้วนะของน้องต้นแต่คุณพ่อยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดทำเลย น้องต้นได้แต่กัดฟันทนความเจ็บปนเสียวรอให้คุณพ่อหยุด จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีในตอนเช้าๆ เพราะรู้สึกปวดท้องอย่างแรง น้องต้นเดินอย่างทรมานไปจนถึงห้องน้ำก่อนจะปลดทุกข์ ที่โจมตีท้องของน้องต้นให้ออกมา “อ่า”เสี้ยงน้องต้นร้องเพราะโล่งท้องอย่างประหลาดๆ แล้วก้มลงมองดูเพราะจะล้างก้นแต่ก็ต้องตกใจร้องจนเสียงหลง เมื่อมองดูในโถส้วม ที่มีแต่เลือดแดงเถือกเต็มไปหมด 
“อือๆ” น้องต้นนอนร้องให้เพราะตกใจที่เลือดออกจากก้นตัวเองมากขนาดนั้น โดยมีคุณพ่อคอยปลอบอยู่ข้างๆ 
“อือ เพราะคุณพ่อนั่นแหละ ทำน้องต้นแรงๆ อือ น้องต้นต้องตายแน่ๆเลยอือ เลือดไหลหมดตัวแน่ๆเลย อือ”
คุณพ่อไม่ได้ว่าอะไรแค่พร่ำบอกว่าขอโทษๆ ให้น้องต้นฟัง อยู่ข้างๆเตียง ........................................................................

ในเช้าวันจันทร์  น้องต้นกับเพื่อนๆพากันมากินข้าวในที่ลับตาคนที่น้องต้นชอบแอบมาเล่นกับเพื่อนๆทุกๆวัน น้องต้นแอบเอาขวดน้ำส้มมาจากที่บ้าน  และก็แอบเทยาในขวดเล็กที่เขียนว่า “Spanish Fly” ลงไปจนหมดเพราะมันเหลือนิดเดียวให้เพื่อนๆกินดู วันก่อนให้คุณพ่อกินน้องต้นเกือบเลือดไหลหมดตัวตาย เลยลองเอามาให้เพื่อนๆที่ยังเด็กๆกินดูเผื่อมันจะกินได้เฉพาะเด็กๆ เพราะลองให้ผู้ใหญ่กินแล้ว นิสัยโครตโหด  ไม่น่าลองให้กินอีกตลอดชีวิต พอกินข้าวเสร็จก็พากันนั่งเล่นต่ออีกเพราะยังเหลือเวลาอีกนานกว่าจะเข้าเรียนในช่วงบ่าย ผ่านไปสักพักเพื่อนๆก็เริ่มทยอย มีอาการแปลกๆ 
“โอ้ยไม่ไหวแล้ว โอ้ย” เสียงเพื่อนๆร้องก่อนจะค่อยๆคลานเข้าไปหากัน น้องต้นมองดูเพื่อนๆอย่างตื่นๆที่เพื่อนๆของน้องต้น ทั้ง 6 คนเริ่มที่จะจับคู่กันถอดเสื้อผ้าและในที่สุดก็ส่งเสียงร้องดังระงมไปทั่ว มีแต่เสียง “ซีด อ่า อะ อืม แรงๆเลย อ่าอือ ซีด” 
น้องต้นมองภาพตรงหน้าก่อนจะทนไม่ไหวต้องเอาเจ้าจู๋ออกมารูดเล่นจนน้ำแตกไปสองน้ำ เสียงออดเข้าเรียนในช่วงบ่ายก็ดังขึ้น น้องต้นแต่งตัวรอเพื่อนๆเอากันบอกว่าเข้าเรียนแล้วๆ ก็ไม่มีใครฟัง แต่ละคู่กอดกันกลมดิก ร้องเสียงดังระงมไปทั่ว น้องต้นที่ไม่มีคู่เลยแอบเดินออกมาเพื่อไปเข้าห้องเรียน  จนสุดท้าย คุณครูก็บ่นแล้วบ่นอีกที่เด็กๆพากันโดดเรียนไปตั้งหกคน อย่างไม่เคยมีมาก่อนในห้อง พอเลิกเรียนน้องต้นก็วิ่งไปดูที่ๆน้องต้นทิ้งเพื่อนๆเอาไว้ เพื่อนๆของน้องต้นบางคู่ก็หยุดเอากันแล้วแต่บางคู่ก็ยังเด้าก้นกันดึบๆ น้องต้นละทึ่งจริงๆ โหย เอากันมากี่ชั่วโมงนี้ อึดทนทายาทจริงๆ 
น้องต้นยิ้มแห้งๆให้เพื่อน ก่อนจะบอกเพื่อนๆว่าน้องต้นกลับแล้วนะ บายบาย แล้วเดินจากมา ไม่ไหวแล้วกิกน้องต้นพากันนอกใจหมดเลย เกิดไรขึ้นนี้ 

จากนั้น เพื่อนๆของน้องต้น ก็มักหายไปในตอนพักที่ยง วันละคู่ สองคู่  น้องต้นถามไรก็ไม่ยอมตอบเอาแต่ยิ้มๆ ส่งสายตาให้คนที่ยืนข้างๆ 
น้องต้นละเซ็งไอ้จ้า ยา “Spanish Fly” นี้จริงๆ ที่แท้มันมีเอาไว้ให้คนที่เราไม่ชอบ หรือคนที่เราชอบ หายไปทีละคนสองคนนี้เอง เฮ้อ เบื่อจริงๆ