อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (15)

"พี่ต๊ะ อย่าไม่เอา" ผมได้แต่ร้องบอกพี่ต๊ะ แต่เพียงไม่นานผมกลับปล่อยให้พี่ต๊ะทำอะไรลงไปกับร่างกายผม แม้ว่าจะทำเพียงแค่ภายนอกก็เถอะ ถ้าออดเข้าเรียนไม่ดังขึ้น ก็ไม่รู้ว่ามันจะไปจบลงตรงใหน แต่พี่ต๊ะกับทิ้งล่องลอยหลักฐานไว้บนตัวผม ซึ่งผมเองไม่รู้เลยว่าพี่ต๊ะทำอะไรเอาไว้ พอเลิกเรียน คุณพ่อก็มารับตามปกติ ซึ่งวันนี้พ่อผมก็น่ารักเหมือนทุกวัน เอาใจผมตลอด ซึ่งเวลาเลิกเรียนก็คือเวลาอ้อนคุณพ่อของผมเหมือนกัน เพราะผมรู้ว่าขออะไรพ่อตอนเลิกเรียนมักจะได้เสมอ เวลาเลิกเรียนจึงเป็นเวลาพิเศษๆของผมในแต่ละวัน หลังจากแวะกินไอติมเสร็จ กว่าจะกลับถึงบ้านก็ เย็น แล้ว ผมรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำ เพื่อที่จะได้ไปกินข้าว แล้วทำการบ้านก่อนจะเหลือเวลาเล่นกับคุณพ่ออีกนิดหน่อย ก่อนเข้านอน  เหมือนๆทุกๆวัน "พ่อครับสอนการบ้านหน่อย" ผมบอกพ่อให้มาช่วยทำการบ้านเพราะจะได้ประหยัดพลังงานสมองลดลงครึ่งหนึ่งเพราะคุณพ่อช่วยคิด ผมกับพ่อก็ทำการบ้านกันนาน กว่าจะเสร็จ พ่อผมสอนไปยิ้มไป สอนเก่งกว่าครูที่โรงเรียนอีก ทำให้ผมเข้าใจได้เยอะๆ ยกเว้นวิชาคณิตศาสตร์ แม้พ่อจะเก่งแต่ผมก็ตามไม่ทัน โดนพ่อทำหน้าดุให้ทุกวัน ที่ทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร ดังนั้นผมจึงเลี่ยงที่จะทำการบ้านคณิตศาสตรกับคุณพ่อที่บ้าน เพราะจะได้นอนหลับสบายๆ ไม่ต้องปวดหัว แถมไม่ต้องถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นๆถ้าคิดคำตอบไม่ออกด้วย - - "พ่อ ฮะ ผมหนาว กอดหน่อย" ผมบอกพ่อให้กอดผมเอาไว้ ที่จริงไม่หนาวหรอก แต่พ่อไม่กอดมันรู้สึกแปลกๆเหมือนนอนคนเดียวเลย พ่อผมโอบกอดผมเอาไว้จากทางด้านหลัง แล้วก็มอบความอบอุ่นให้ผม ให้ผมได้รู้ว่าผมไม่ได้นอนคนเดียวอีกแล้ว "น้องต้น ตื่นๆ "เสียงพ่อผมปลุกให้ตื่นในตอนเช้า ซึ่ก็รู้กันดีว่า ผมไม่ค่อยชอบหรอก ตื่นแต่เช้ามานานแล้ว อยากนอนตื่นสายๆทุกวันเลย "ไปอาบน้ำเร้วๆ"พ่อผมพยายามเขย่าตัวผมให้ไปอาบน้ำแต่ผมก็นอนเพลิน จนสุดท้ายพ่อก้จับผมถอดเสื้อผ้าเพื่อใส่ชุดนักเรียนโดยไม่อาบน้ำ เสื้อผ้าผม ถูกถอดออกทีละชิ้นๆ จนสุดท้ายก็หมด ผมยังยืนหลับตาเพราะความง่วงนอน แต่คุณพ่อเงียบไป ไม่ยอมใส่ชุดให้ผม ทำให้ผมต้องแอบลืมตาขึ้นมาดู ก่อนจะรีบหลับตาลงเพราะคุณพ่อทำหน้ายังกะจะไปฆ่าคนทำเอาผมใจเต้นตุ๊บๆ ขาแขนเริ่มสั่นเล็กน้อย คุณพ่อใส่เสื้อผ้าให้ผมอย่างแผ่วเบา แต่มันเงียบเกินไป คุณพ่อไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย ตลอดทางที่ขับรถมาที่โรงเรียน พ่อผมเงียบแต่หน้าโครตโหด ทำให้ผมเงียบด้วย ไม่กล้ารบกวนพ่อ ตลอดทางพ่อขับรถยังกะจะเหาะไปโรงเรียนผมเลยอะ ถึงทางแยกทางโค้งที เบรคมีแต่ไม่ได้ใช้ ทำเอาผมหัวใจจะวายตาย พ่อมาถึงโรงเรียนเสียงเบรครถดังสะนั่นจนใครๆหันมามอง ผมลงจากรถยกมือไห้ว พ่อ แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรเลย พ่อหันมามอง ก่อนจะขับรถจากไปแรงยิ่งกว่าตอนมาซะอีก ผมได้แต่ยืนมองรถพ่อขับไปจนลับตาไม่เข้าใจว่าพ่อผมโกรธผมเรื่องอะไร ตลอดทั้งวันจิตใจผมว้าวุ่นคิดถึงแต่พ่อว่าเป็นอะไร ผมทำอะไรผิดทำมัยพ่อถึงโกรธ ทั้งๆที่เมื่อคืน พ่อก็ยังยิ้มให้ผมอยู่เลย "น้องต้นไปทานข้าวกันครับ" เสียงของพี่ต๊ะดังมาให้ได้ยินก่อนที่จะทันได้เห็นตัวซะอีก ก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้อง แล้วจับแขนผมให้เดินตามพี่เขาออกจากห้องไป หลังจากที่ป้อนข้าวป้อนน้ำผมเสร็จ พี่ต๊ะก็เริ่มออกลาย มือไม้อยู่ไม่สุข พยายามจะปลอดกระดุมเสื้อรูดชิปกางเกงผมลง ขันขืนไปขัดขืนมา สุดท้าย ก็โดนพี่ต๊ะงับ เจ้ากาจู๋เข้าปากไปเลย  พี่ต๊ะกินอยู่นาน ก่ออนจะให้ผมช่วยจับกาจู๋ของพี่ต๊ะรูดขึ้นลงเบาๆ เสียงพี่ต๊ะครางต่ำๆกระตุ้นพลังงานในตัวผมเป็นอย่างดีฟังแล้วมันรู้สึกใจหวิวๆ ยังไงไม่รู้ ผมแร่งมือขยับเร็วๆ พี่ต๊ะก็บิดเอวส่งเสียงร้องเบาๆหลับหูหลับตาพริ้ม จนสุดท้าย ก็สะดุ้งเฮือก เด้งตัวมาจับมือผมเอาไว้ น้ำสีขาวๆใสๆ พุ่งออกมาจากตรงนั้นของพี่ต๊ะสี่ห้าหยด พี่ต๊ะยิ้มให้ผม ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดออก แล้วก้มลงดูดให้ผมต่อ พี่ต๊ะกัดเบาๆบนท้องผมให้ให้ผมเจ็บแปล๊บ ขึ้นมาก่อนจะดูดไปทั่วท้องผม แต่สิ่งที่ผมเห็นทำผมตาค้าง  "เอ้ย พี่ต๊ะ หยุดนะ "ผมร้องบอกพี่ต๊ะ หน้าผมชีดไปหมดเพราะตกใจ รอยเป็นจ้ำๆมากมายบนตัวผม มีทั้งรอยเก่าและรอยใหม่ทำเอาตัวผมลายไปหมด    ผมลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า น้ำตาคลออยากจะร้องให้ ผมมองหน้าพี่ต๊ะเคืองๆ ก่อนจะหันหลังวิ่งจากไป ผมเข้ามาดูในห้องน้ำ ส่องกระจกดูตัวเองให้ชัดๆอีกที ก่อนจะหน้าชีดลงกว่าเดิม ลายเต็มไปหมดเลย ตอนนี้น้ำตาผมไหลออกมา ผมสะอื้นร้องให้ต่อหน้ากระจก ในห้องน้ำ ผมติดกระดุมเสื้อ แลเดินออกไปยังคงสะอื้นร้องให้เบาๆ ผมเดินไปที่ห้องเรียน ในหัวผมได้ยินแต่เสียงพ่อ พูดและให้ผมสัญญา ผมรับปากพ่อ แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ ผมทำตามสัญญาไม่ได้ "น้องต้นเป็นอะไรค่ะ " เสียงของคุณครูดังแว่วมาแต่ผมไม่สนใจ ผมเดินไปที่ห้องหยิบกระเป๋านักเรียน และเดินออกจากห้อง เสียงคุณครูยังดังตามหลังมา แต่ผมไม่สนใจ "น้องต้นเป็นอะไร" เสียงของคุณครู ดังขึ้นพร้อมๆกับจับแขนผมไว้ ผมหันมามองหน้าคุณครู ครูยังคงยิ้มให้ ผมยิ้มตอบคุณครูเบาๆ "น้องต้นกลัว" ผมบอกคุณครูไป คุณครู กอดผมเอาไว้มอบความอบอุ่นเล็กๆให้กับผมจนผมหยุดร้องให้ "ไม่ต้องกลัวนะ คุณครูอยู่นี้ไม่ค้องกลัวนะค่ะไม่มีใครทำอะไร " เสียงของคุณครูพูดให้ผมฟัง จนผมหยุดร้องคุณครูก็พาผมไปส่งที่ห้อง และเดินจากไป ทิ้งให้ผมอนู่คนเดียวอีกแล้ว ผมเดินออกจากห้อง และเดินออกจาโรงเรียนตามช่องทางลับที่ต้องปีนกำแพงออกไป สองขาเล็กๆของผม พาผมเดินไปอย่างไร้จุดหมาย  น้ำตาของผมไหลอีกแล้ว โดยที่ผมไม่รู้เลยว่ามันไหลออกมาตอนไหนและมันหยุดไหลตอนไหล เพราะตอนนี้ ผมก็ยังไหล ออกมาอาบสองแก้มของผมอยู่เลย ผมนั่งขดตัวอยู่ในท่อที่สนามเด็กเล่นหน้าในโรงพยาบาล ผมไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี้ได้ไง รู้สึกตัวอีกที ก็มานั่งร้องให้อยู่นี้แล้ว ผมมองออกไปข้างนอกท้องฟ้ามืดสนิท  ไม่มีแม้แต่ดาวสักดู มองดูแล้วมันช่างอ้างว้างหรือเกิน ผมหลุบสายตาต่ำลง  สองมือผมโอบกอดขาตัวเองเอาไว้ ก่อนจะใช้ศรีษะซบลง ที่ตรงหัวเขาทั้งสองข้าง  ค่ำคืนในยามราตรี มีเพียงเสียงสะอื้นให้ของผม ที่ดังเป็นเพื่อให้ผมได้ยิน และยังมีอีกทั้งน้ำตาที่ยังไหลรินไม่หยุดหายจากสองแก้มของผม และอีกหนึ่งหัวใจที่มันรู้สึกปวดร้าว จนเกินกว่าที่จะทนได้ ผมเสียใจ ผมทรมาณ และผมเกลียดตัวเอง ............