ปวดหัว
ความรู้สึกแรกที่ผมได้รับปวดตามตัวไปหมดเลย ผมนอนทรมาน
รู้สึกเหนื่อยปวดไปหมดทั้งตัว
ความรู้สึกเย็นๆ ที่ผ่านไปผ่านมาตามร่างกายนี้มันคืออะไร ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก
ก่อนจะน้ำตาไหลออกมา เมื่อพบว่าตรงหน้าผม คือพ่อ ที่กำลังเช็ดตัวให้ผมอยู่
"น้องต้น ไม่เอา ไม่ร้องครับ คุณพ่อขอโทษน้องต้น" คุณพ่อพูดเสร็จก็อุ้มผมขึ้นไปกอด
ผมกอดตอบพ่อแน่นเลย "อือ พ่อฮะ ต้นขอโทษ พ่อย่าโกรธนะ ผมกลัว"
ผมพูดกับพ่อร้องให้ ปวดหัวแทบระเบิด ในใจมีแต่ความกลัวมากมาย
ผมกลัวพ่อจะโกรธแล้วเกรียดผม กลัวพ่อไม่ยอมพูดด้วย
"พ่อขอโทษที่โกรธน้องต้น พ่อขอโทษ" เสียงพ่อที่เอยขอโทษผมยิ่งทำให้ผมร้องให้หนักกว่าเดิม
พ่อไม่ได้ทำอะไรผิดแต่พ่อมาขอโทษผม แต่ผมทำผิดผมรู้
"ขอโทษครับ ต้นขอโทษ" ผมเอ่ยกับพ่อเบาๆกอดพ่อแน่นๆผมกลัวถ้าไม่กอดพ่อเอาไว้เดียวพ่อจะหายไป
ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว " พ่อครับ น้องต้นกลัว" ผมยังบอกพ่อเบาๆ
พ่อเอามือลูบหลังผมกอดผมแน่นๆ "ไม่ต้องกลัวนะ พ่อไม่ได้โกรธน้องต้นเลยนะ พ่อขอโทษ
น้องต้นไม่โกรธพ่อนะ พ่อขอโทษลูก" เสียงคุณพ่อยังแววมาให้ได้ยิน หยดน้ำเล้กๆ ไหลหยดลงบนแก้มผม
พ่อร้องให้ ผมได้แต่กอดพ่อ ให่แน่นกว่าเดิม และพร่ำบอกคำว่า ขอโทษครับ พ่อเพียงในใจ
"อ้าปาก อ้ำ" เสียงพ่อพูด พางป้อนข้าวให้ผมกิน
ผมจำไม่ได้ว่ากลับมานอนที่บ้านตั้งแต่เมื่อไหร เพราะรู้สึกตัวอีกทีก็เจอพ่อนั่งเช็คตัวให้ผมที่นอนหลับอยู่บนเตียงอยู่แล้ว
วันนี้ผมไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะเป็นไข้ เมื่อคืนนั่งหนาวอยู่คนเดียวทั้งคืน กลัวก็กลัว เสียใจก็เสียใจ ยุงก็กัด
นึกว่าจะไม่รอดซะละ แต่ตืนมาอีกทีก็นอนอยู่ที่ห้องนอนแหละ
ดีใจมากมายที่พ่อไม่โกรธ ผม ผมละกลัวแทบตายกว่าจะรู้ว่าเมื่อเช้าพ่อโกรธทำมัย พี่ต๊ะก็ทำรอยเพิ่มไปยนตัว
อีกตั้งเยอะ เมื่อเช้าที่พ่อเช็ดตัวให้ พ่อนั่งมองรอยจ้ำๆบนตัวผมอย่างเหม่อลอย
ผมไม่อธิบายให้พ่อฟังเพราะผมผิด ที่ให้พี่ต๊ะทำ ทั้งๆที่ผมสัญญากับพ่อเอาไว้ว่าจะไม่ให้ใครทำแบบนี้นอกจากพ่อ
แต่ผมก็ให้พี่ต๊ะทำ ผมเอามือไปจับมือพ่อ บีบแน่นๆ จนพ่อเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะยิ้มให้และเช็คตัวให้ผมต่อ
ผมได้แต่นั่งมองพ่อ
"ต้นขอโทษ ครับ" ผมเอ่ยออกมาเบาๆ พ่อยิ้มให้เอามือลูบหัวผมเบาๆ
"น้องต้นไม่ได้ทำอะไรผิดนี้ ขอโทษคุณพ่อทำมัยครับ" คุณพ่อตอบกลับมา และยิ้มให้
ผมทำหน้าเศร้า "ก็ที่น้องต้นให้พี่ต๊ะดูดตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้จนมันเป็นรอยหมดเลย"
ผมพูดให้พ่อฟัง "ไม่เป็นไรน้องต้น ต่อไปน้องต้นจะให้ใครทำให้มันเป็นรอยก็ได้ ไม่จำเป็นที่ต้องเป็นคุณพ่อหรอก "
พ่อผมพูดแต่ทำหน้าเศร้าลง "พ่อจะไม่โกรธน้องต้นอีกแล้ว ไม่ว่าน้องต้นจะทำอะไรผิด คุณพ่อจะไม่โกรธน้องต้นอีกแล้ว"
"คุณพ่อรักน้องต้น รักมาก อย่าทำแบบนี้อีกนะ อย่าหนีคุณพ่อไปแบบเมือคืนอีกรู้มัย พ่อเสียใจมากๆเลย"
"พ่อขับรถหาน้องต้นทั้งคืน ผมกลัวนะกลัวน้องต้นจะหนีไปจากพ่อ เพราะฉะนั้นพ่อจะไม่โกรธน้องต้นอีกแล้ว"
"แม้น้องต้นจะทำผิดพ่อก็ไม่โกรธ แต่พ่อคงเสียใจ อย่าทำให้พ่อเสียใจเลยนะ คนเก่งของพ่อ"
ผมมองหน้าพ่อ น้ำตามันก็ไหลออกมาเพราะพ่อทำหน้าเศร้า และเสียใจกับผม
"ขอบคุณครับ" ผมพูดและโผไปกอดคุณพ่อแน่นๆ ไม่อยากไปไหนอยากอยู่ตรงนี้อยากให้พ่อกอดผมนอนหลับ
ทุกๆคืนเลย ผมรักพ่อฮะ
หลังจากนั้น ผมไม่พูดกับพี่ต๊ะอีกเลยเป็นเดือนๆ เพราะพี่ต๊ะทำให้พ่อโกรธผม แล้วทำให้ผมไม่กล้าไปเจอคุณพ่อ
จนตั้องไปหลบอยู่ที่สะนามเด็กเล่นนั้นจนยุงกัดแถมเป็นไขอีก
แต่พี่ต๊ะก็ตามตื้อผมจนผมยอมคุยด้วยอีกไม่นานหลังจากนั้น แต่ผมไม่ไปกินข้าวกับพี่ต๊ะหลังตึกเรียนอีกแล้ว
แล้วผมก็กินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อน แล้วก็ได้มีเวลาไปวิ่งเล่นกับคนอื่นๆ สนุกกว่าไปอ่านการตูนกับกินข้าวเทียงกับพี่ต๊ะอีก
แต่ผมก็คุยกับพี่ต๊ะนะ เล่นด้วยกันบ่อยๆ แต่ไม่ไปไหนกับพี่ต๊ะสองคนอีกแล้ว - -
จนพี่ต๊ะงอนผมเลย ก็ช่าง ผมไม่ได้สนใจ แต่ผมก็ชอบพี่ต๊ะนะตอนพี่ตีะยิ้มๆน่ารักสุดๆ
ผมแค่โกรธ ที่พี่ต๊ะทำให้ผมผิดสัญญากับพ่อ แล้วพี่ต๊ะก็ทำให้พ่อโกรธผม ผมเลยไม่ค่อยชอบพี่ต๊ะ เหมือนเมื่อก่อน
แต่ผมก็คุยด้วยเล่นด้วย แค่ไม่ไปไหนกันสองคนอีกแล้วก็เท่านั้นเอง
ความรู้สึกเย็นๆ ที่ผ่านไปผ่านมาตามร่างกายนี้มันคืออะไร ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก
ก่อนจะน้ำตาไหลออกมา เมื่อพบว่าตรงหน้าผม คือพ่อ ที่กำลังเช็ดตัวให้ผมอยู่
"น้องต้น ไม่เอา ไม่ร้องครับ คุณพ่อขอโทษน้องต้น" คุณพ่อพูดเสร็จก็อุ้มผมขึ้นไปกอด
ผมกอดตอบพ่อแน่นเลย "อือ พ่อฮะ ต้นขอโทษ พ่อย่าโกรธนะ ผมกลัว"
ผมพูดกับพ่อร้องให้ ปวดหัวแทบระเบิด ในใจมีแต่ความกลัวมากมาย
ผมกลัวพ่อจะโกรธแล้วเกรียดผม กลัวพ่อไม่ยอมพูดด้วย
"พ่อขอโทษที่โกรธน้องต้น พ่อขอโทษ" เสียงพ่อที่เอยขอโทษผมยิ่งทำให้ผมร้องให้หนักกว่าเดิม
พ่อไม่ได้ทำอะไรผิดแต่พ่อมาขอโทษผม แต่ผมทำผิดผมรู้
"ขอโทษครับ ต้นขอโทษ" ผมเอ่ยกับพ่อเบาๆกอดพ่อแน่นๆผมกลัวถ้าไม่กอดพ่อเอาไว้เดียวพ่อจะหายไป
ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว " พ่อครับ น้องต้นกลัว" ผมยังบอกพ่อเบาๆ
พ่อเอามือลูบหลังผมกอดผมแน่นๆ "ไม่ต้องกลัวนะ พ่อไม่ได้โกรธน้องต้นเลยนะ พ่อขอโทษ
น้องต้นไม่โกรธพ่อนะ พ่อขอโทษลูก" เสียงคุณพ่อยังแววมาให้ได้ยิน หยดน้ำเล้กๆ ไหลหยดลงบนแก้มผม
พ่อร้องให้ ผมได้แต่กอดพ่อ ให่แน่นกว่าเดิม และพร่ำบอกคำว่า ขอโทษครับ พ่อเพียงในใจ
"อ้าปาก อ้ำ" เสียงพ่อพูด พางป้อนข้าวให้ผมกิน
ผมจำไม่ได้ว่ากลับมานอนที่บ้านตั้งแต่เมื่อไหร เพราะรู้สึกตัวอีกทีก็เจอพ่อนั่งเช็คตัวให้ผมที่นอนหลับอยู่บนเตียงอยู่แล้ว
วันนี้ผมไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะเป็นไข้ เมื่อคืนนั่งหนาวอยู่คนเดียวทั้งคืน กลัวก็กลัว เสียใจก็เสียใจ ยุงก็กัด
นึกว่าจะไม่รอดซะละ แต่ตืนมาอีกทีก็นอนอยู่ที่ห้องนอนแหละ
ดีใจมากมายที่พ่อไม่โกรธ ผม ผมละกลัวแทบตายกว่าจะรู้ว่าเมื่อเช้าพ่อโกรธทำมัย พี่ต๊ะก็ทำรอยเพิ่มไปยนตัว
อีกตั้งเยอะ เมื่อเช้าที่พ่อเช็ดตัวให้ พ่อนั่งมองรอยจ้ำๆบนตัวผมอย่างเหม่อลอย
ผมไม่อธิบายให้พ่อฟังเพราะผมผิด ที่ให้พี่ต๊ะทำ ทั้งๆที่ผมสัญญากับพ่อเอาไว้ว่าจะไม่ให้ใครทำแบบนี้นอกจากพ่อ
แต่ผมก็ให้พี่ต๊ะทำ ผมเอามือไปจับมือพ่อ บีบแน่นๆ จนพ่อเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะยิ้มให้และเช็คตัวให้ผมต่อ
ผมได้แต่นั่งมองพ่อ
"ต้นขอโทษ ครับ" ผมเอ่ยออกมาเบาๆ พ่อยิ้มให้เอามือลูบหัวผมเบาๆ
"น้องต้นไม่ได้ทำอะไรผิดนี้ ขอโทษคุณพ่อทำมัยครับ" คุณพ่อตอบกลับมา และยิ้มให้
ผมทำหน้าเศร้า "ก็ที่น้องต้นให้พี่ต๊ะดูดตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้จนมันเป็นรอยหมดเลย"
ผมพูดให้พ่อฟัง "ไม่เป็นไรน้องต้น ต่อไปน้องต้นจะให้ใครทำให้มันเป็นรอยก็ได้ ไม่จำเป็นที่ต้องเป็นคุณพ่อหรอก "
พ่อผมพูดแต่ทำหน้าเศร้าลง "พ่อจะไม่โกรธน้องต้นอีกแล้ว ไม่ว่าน้องต้นจะทำอะไรผิด คุณพ่อจะไม่โกรธน้องต้นอีกแล้ว"
"คุณพ่อรักน้องต้น รักมาก อย่าทำแบบนี้อีกนะ อย่าหนีคุณพ่อไปแบบเมือคืนอีกรู้มัย พ่อเสียใจมากๆเลย"
"พ่อขับรถหาน้องต้นทั้งคืน ผมกลัวนะกลัวน้องต้นจะหนีไปจากพ่อ เพราะฉะนั้นพ่อจะไม่โกรธน้องต้นอีกแล้ว"
"แม้น้องต้นจะทำผิดพ่อก็ไม่โกรธ แต่พ่อคงเสียใจ อย่าทำให้พ่อเสียใจเลยนะ คนเก่งของพ่อ"
ผมมองหน้าพ่อ น้ำตามันก็ไหลออกมาเพราะพ่อทำหน้าเศร้า และเสียใจกับผม
"ขอบคุณครับ" ผมพูดและโผไปกอดคุณพ่อแน่นๆ ไม่อยากไปไหนอยากอยู่ตรงนี้อยากให้พ่อกอดผมนอนหลับ
ทุกๆคืนเลย ผมรักพ่อฮะ
หลังจากนั้น ผมไม่พูดกับพี่ต๊ะอีกเลยเป็นเดือนๆ เพราะพี่ต๊ะทำให้พ่อโกรธผม แล้วทำให้ผมไม่กล้าไปเจอคุณพ่อ
จนตั้องไปหลบอยู่ที่สะนามเด็กเล่นนั้นจนยุงกัดแถมเป็นไขอีก
แต่พี่ต๊ะก็ตามตื้อผมจนผมยอมคุยด้วยอีกไม่นานหลังจากนั้น แต่ผมไม่ไปกินข้าวกับพี่ต๊ะหลังตึกเรียนอีกแล้ว
แล้วผมก็กินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อน แล้วก็ได้มีเวลาไปวิ่งเล่นกับคนอื่นๆ สนุกกว่าไปอ่านการตูนกับกินข้าวเทียงกับพี่ต๊ะอีก
แต่ผมก็คุยกับพี่ต๊ะนะ เล่นด้วยกันบ่อยๆ แต่ไม่ไปไหนกับพี่ต๊ะสองคนอีกแล้ว - -
จนพี่ต๊ะงอนผมเลย ก็ช่าง ผมไม่ได้สนใจ แต่ผมก็ชอบพี่ต๊ะนะตอนพี่ตีะยิ้มๆน่ารักสุดๆ
ผมแค่โกรธ ที่พี่ต๊ะทำให้ผมผิดสัญญากับพ่อ แล้วพี่ต๊ะก็ทำให้พ่อโกรธผม ผมเลยไม่ค่อยชอบพี่ต๊ะ เหมือนเมื่อก่อน
แต่ผมก็คุยด้วยเล่นด้วย แค่ไม่ไปไหนกันสองคนอีกแล้วก็เท่านั้นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น