"ทานน้ำก่อนสิครับ"
ผมยกน้ำใส่ขันมาให้กับ พ่อ ใช่ พ่อ พ่อที่ผมจำได้เพียงเลือนลาง
ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรจะทำตัวยังไง
ใจหนึ่งก็เสียใจมากมายที่คำแก้วเมียคนเดียวทิ้งผมไป ส่วนอีกใจหนึ่งก็ดีใจที่ได้พบกับพ่อ พ่อที่ผมรู้สึกว่าต่อไปชีวิตผมกับลูกคงต้องยุ่งแน่ๆที่ได้พบเขาแบบนี้
ไม่รู้สิมันเป็นแค่ลางสังหร บางทีอาจจะไม่ใช่ ก็ท่านดูใจดีและท่าทางอบอุ่น แต่บางอย่างในร่างกายผม มันยังไงดีละ ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั้นตัวแปลกๆ
เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา บางทีผมไม่ได้เจอพ่อมานานเลยทำตัวไม่ค่อยถูก แต่ผมก้ยังจำท่านได้เพียงลางๆแม้จะผ่านมานานหลายปี ชื่อของพ่อก็ยังติดอยู่ในหัว
และผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจแปลกๆทุกครั้งที่คิดถึงฃื่อนี้
ผมเคยฝันแปลกๆ และมีความหวังที่ผมต้องหัวเราะให้กับตัวเองทุกครั้งที่ผมตื่นขึ้น ใช่ในความฝันของผมผมมีความหวัง ผมหวังว่าสักวันความฝันจะเป็นจริง
แต่ว่ามันช่างยากเย็นนัก เมื่อความฝันในวัยเด็กยังคอยตามมาหลอกหลอนผมแทบทุกครั้งที่เผลอ และคิดว่าจะลืมไป แต่เมื่อผมกำลังจะลืม มันก็กลับมาให้ผมยังคงจดจำ
ได้จนทุกวันนี้ ผมฝันว่าผมเคยสัญญากับพ่อว่าโตขึ้นผมจะเป้นเจ้าสาวของพ่อ ครั้งแรกที่ฝันถึงเรื่องนี้ก็ตอนที่ ผมได้กับคำแก้วในวันแรก
คืนนั้นตื่นขึ้นมากลางดึง งงกับตัวเองมากเลยว่าทำมัยถึงฝันแปลกๆแบบนี้ ผมเนี้ยนะจะเป็นเจ้าสาวของพ่อ พ่อแสงนี้นะ คิดเอาเองในใจว่าคงเห็นพ่อกับแม่ทำกันบ่อยไปจนเอามาฝันแปลกๆ
หลังจากนั้นอีกหลายเดือนจนผมเริ่มจะลืมเลือน ในเดือนที่คำแก้วตั้งท้อง ผมก้ฝันแบบนี้อีก และคืนที่น้องพลเกิดความฝันมันชัดเจนจนผมตกใจตื่น
ในส่วนลึกๆของจิดใจมันร่ำร้องบอกตัวผมเองแปลกๆ นั้นคือคืนสุดท้ายที่ผมฝันถึงเรื่องนี้
ชื่อของใครบางคนที่ติดในหัวของผมเรื่อยมา ถูกนำเอามาตั้งเป็นชื่อลูก เพราะทุกครั้งที่เอ่ยชื่อนี้ออกมา ผมสามารถยิ้มได้ อย่างสุขใจ
ตอนนั้นนไม่ได้คิดหรอกว่าชื่อที่ติดอยู่ในหัวของผมจะสำคัญกับผมมากขนาดไหน ผมเพียงแค่เอาแต่ใจตัวเอง อยากเห็นตัวเองมีความสุข
ไม่อยากจะลืม ชื่อๆนี้ อยากจะเรียกขานทุกๆวัน ผมมองเห็นลูกเป็นตัวแทนของใครบางคน ยิ่งเรียกยิ่งรักยิ่งผูกพันธ์ผมรักลูกของผมมากกว่าสิ่งใด
แต่ผมก้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำมัย
ในบางครั้งที่ผมนอนกอดคนรัก กับมีภาพของคนอีกคนที่เลืองลางจนแทบจำไม่ได้ซ้อนทับกับอีกคน มันเลือนลางจนดูไม่ออกว่าเป็นใคร
ใครสักคนที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมอยู่ในความทรงจำ ใครสักคนที่ทำให้หัวใจผมอบอุ่น และรู้สึกเป้นสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นที่ส่งกลับมาให้ผม
ความฝันบางอย่างที่ไม่เคยเข้าใจ แต่ทุกครั้งที่ฝันถึงทำมัยถึงทำให้ผมมีความสุขทุกที ทั้งๆที่มีคนรักนอนอยู่ข้างกาย แต่ภายในจิตใจกลับคิดถึงใครอีกคนที่เลือนลาง
ยังคิดถึงใครอีกคนที่จำไม่ได้แล้วว่าเป็นใคร แต่อ้อมกอดที่มอบให้ทุกคืนในความฝัน กลับทำให้หัวใจอบอุ่นยิ่งกว่าสิ่งใด
สิ่งที่มีอยู่ในความทรงจำในวัยเด็ก ที่ถูกเก็บไว้อย่างดีในถุงผ้า ทุกครั้งที่เปิดออกมาดูหัวใจกลับตื่นตันจนน้ำตาแทบไหล ทั้งๆที่เป็นเพียงชุดนักเรียนเก่าๆ
แต่รู้สึกจะมีความหมายมากมายในความทรงจำ สิ่งหนึ่งที่ใจร้องโหยหา คือการคิดถึงบ้าน แต่ที่ไหนละบ้าน ตอนนี้ก็อยู่ที่บ้าน ยังมีที่ไหนที่จะให้กลับไปได้อีก
ความคิดถึงมีมายมายจนต้องเด็บมันนเอาไว้ในส่วนลึกที่สุด ของหัวใจ
ทุกคืนทุกวัน สับสนไร้ทางออก ในความเป็นจริง คนรักเป็นหญิงสาวที่สวยงาม
แต่ในความฝันทุกคืน คนรักกลับเป็นชายหนุ่มที่รู้สึกคุ้นเคย
และคำสัญญาบางอย่าง ที่คอยเรียกร้องให้ทำตาม
หัวใจเต้นแรงและยินดีเมื่อร่างกายตัวเองสวมใส่ชุดสีขาวสะอาดตา
ยืนอยู่เคียงข้างใครบางคนที่ทำให้หัวใจยิ้มได้ อย่างมีความสุข
เพราะผมเองได้เป็น เจ้าสาว ของใครคนนั้น
แม้เป็นเพียงในความฝันก็ตามที ความฝันที่ไม่อาจจะเป็นจริงได้
แต่หัวใจกลับเรียกร้องไม่ห่างหายไปตามกาลเวลา
บางครั้งผมเคยคิดว่า ผมรักคำแก้วจริงๆรึเปล่า เพราะตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันในจิตใจผมกลับคิดถึงใครอีกคน
แต่ร่างกายกลับไม่อาจที่จะทนทานต่อการกระตุ้น และกลายมาเป็นความเคยชินเมื่อโดนกระทำ
วันเวลาผ่านนานไป ผมคุ้นเคยที่จะมีใครมานอนอยู่ข้างๆกาย และรู้จักหน้าที่ของตัวเองดี
ว่าผมต้องทำยังไง กับหน้าที่ที่คำแก้วยัดเยียดให้กับผมต้องรับผิดชอบมัน
แต่คงไม่มีใครรู้หรอกว่าผมคิดยังไง เพราะผมเก็บมันเอาไว้ในใจเพียงคนเดียวตลอดมา
เงียบ ระหว่างผมกับพ่อมีแต่ความเงียบ ผมทำตัวไม่ถูกเลย มันรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ บางทีตอนนี้ผมอาจจะยังไม่พร้อมที่จะเจอกับพ่อก็ได้
“น้องต้นเป็นไงบ้าง อยู่ที่นี้ลำบากมัย พ่อนะตามหาน้องต้นมาถึง 15 ปีเต็มๆ ตามหาทั้งๆที่ไม่มีวี่แววหรือข่าวคราวอะไรเลย แต่พ่อก็ยังไม่หยุดที่จะตามหา พ่อเคยคิดว่า ชีวิตนี้อาจจะไม่ได้เจอกับลูกอีกแล้ว แต่ว่า ต่อให้เป็นแค่เศษผงธุรี หรืออะไรก็ตามสักอย่าง ที่บ่งบอกว่าเป็นลูกพ่อจะตามกลับไปอยู่ที่บ้าน แต่แม้จะหายังไง แม้แต่ข่าวคราวสักเรื่องพ่อก็ไม่เคยได้รับ ไม่เคยมีคืนไหนสักคืนที่พ่อนอนหลับตาลงได้โดยที่ไม่ร้องให้ พ่อนะ ดีใจสุดๆ ดีใจจนไม่รู้ว่าจะดีใจได้ยังไงอีก ที่ได้เจอกับลูกกับหลานที่นี้ พ่อมารับน้องต้นกลับบ้าน กลับบ้านของเรานะต้น กลับกับพ่อ”
“ผม พ่อ ผมก็อยากจะกลับนะ แต่ผมทิ้งทุกอย่างที่นี้ไปไม่ได้ ผมมีครอบครัว มีลูกมีเมีย มีพ่อแสงแม่จันทร์ พี่บัวพี่ตะวันที่เขาเลี้ยงผมมา ผมทิ้งพวกเขาไปไม่ได้ แต่ผมดีใจ ดีใจนะครับที่ได้เจอพ่ออีก แม้ว่าจะนานมากแล้วก็ตามที นานจนผมจำไม่ได้แต่พ่อก็อยู่ในหัวใจของผมเสมอ ผมขอโทษ ขอโทษที่ทิ้งทุกอย่างที่นี้ไปไม่ได้”
ผมก้มลงกราบเท้าของพ่อ พ่อที่ครั้งหนึ่งที่ผมเคยอยู่ด้วยเคยอบรมเลี้ยงดูผมมาเมื่อตอนที่ผมยังเด็ก ผมอาจจะเป็นลูกที่เลว แต่ผมมีความจำเป็น ผมไม่อาจกลับไปกับพ่อได้ ในใจของผมมีบางสิ่งบางอย่างที่กำลังร้องบอกผมให้ออกห่างจากผู้ชายคนนี้ คนที่รักผมมากมาย แต่บางอย่างของจิตสำนึกและสัญชาติญาณบอกกับผม ผมไม่ไว้ใจพ่อ พ่อที่ผมมีความสุขทุกครั้งที่ผมเจอในความฝัน แต่พ่อในความทรงจำกับพ่อที่ยืนอยู่ตรงนี้ มีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป จนผมรู้สึกกลัวที่จะอยู่ใกล้ๆ
“ น้องต้น” เสียงของคุณพ่อเอ่ยออกมา เบาๆก่อนจะช่วยพยุงผมขึ้นยืน
“พ่อเข้าใจแล้วน้องต้น แค่พ่อได้เห็นหน้าลูกกับหน้าหลาน ได้เห็นว่าลูกของพ่อปลอดภัย เติบโตเป็นผู้ใหญ่ ที่จิตใจงดงามอย่างนี้ แค่นี้พ่อก็พอใจแล้ว” เสียงของคุณพ่อบอกกับผมด้วยเสียงอันสั่นเครือ ผมเองก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน ที่ตัดสินใจแบบนี้ลงไป ผมยังไม่พร้อม จริงๆ ผมกลัวกลัวการกลับไป สู่โลกที่ผมไม่คุ้นเคย
“พ่อจะพักอยู่ที่นี้อีกสองสามวัน ก็จะเดินทางกลับแล้ว ถ้าลูกมีอะไรให้พ่อช่วย บอกพ่อนะพ่อสัญญาว่าจะช่วยอย่างเต็มที่” พ่อพูดกับผม และบอกลาผมก่อนที่จะเดินไปหา น้องพลที่อยู่กับพี่บัวไม่ไกลจากที่ผมกับพ่อคุยกันสักเท่าไร ผมมองดูพ่อผมกับลูกชายของผมลำลากัน ดูท่าน้องพลจะชอบคุณพ่อไม่น้อย ทั้งๆที่เพิ่งจะเจอกัน เพียงไม่กี่วัน ผมไม่อยากให้ลูกไปสนิทกับพ่อของผมเองสักเท่าไร แต่บางทีผมอาจจะคิดมากไปเอง
รถตู้สีดำคันหรูวิ่งห่างออกไป โดยมีคุณพ่อและคนขับรถกับบอดี้การด์อีกหนึ่งคน เป็นคนโดยสาร ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ที่พ่อจากไป ก่อนที่ผมจะเดินไปถามลูกให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“วุช ช่วยพี่ด้วย ช่วยพาลูกพี่กลับบ้าน ช่วยทำให้น้องต้นหมดห่วงทางนี้และกลับบ้านกับพี่ด้วย” พี่พล ครับเจ้านาย ผมจะจัดการให้ ผมรับรองอีกไม่กี่วัน คุณหนูจะหมดห่วงทางนี้และกลับบ้านกับเจ้านายอย่างแน่นอน เจ้านายไม่ต้องกังวลนะ ผมจะอยู่ข้างๆจะคอยช่วยเหลือพี่ทุกอย่าง พี่ต้องการอะไรบอกผมมาได้เลย แม้แต่ชีวิตผมก็ให้พี่ได้ ผมรักพี่นะพี่พล ผมรักพี่
“ขอบใจ วุช ขอบใจ”
ใจหนึ่งก็เสียใจมากมายที่คำแก้วเมียคนเดียวทิ้งผมไป ส่วนอีกใจหนึ่งก็ดีใจที่ได้พบกับพ่อ พ่อที่ผมรู้สึกว่าต่อไปชีวิตผมกับลูกคงต้องยุ่งแน่ๆที่ได้พบเขาแบบนี้
ไม่รู้สิมันเป็นแค่ลางสังหร บางทีอาจจะไม่ใช่ ก็ท่านดูใจดีและท่าทางอบอุ่น แต่บางอย่างในร่างกายผม มันยังไงดีละ ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั้นตัวแปลกๆ
เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา บางทีผมไม่ได้เจอพ่อมานานเลยทำตัวไม่ค่อยถูก แต่ผมก้ยังจำท่านได้เพียงลางๆแม้จะผ่านมานานหลายปี ชื่อของพ่อก็ยังติดอยู่ในหัว
และผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจแปลกๆทุกครั้งที่คิดถึงฃื่อนี้
ผมเคยฝันแปลกๆ และมีความหวังที่ผมต้องหัวเราะให้กับตัวเองทุกครั้งที่ผมตื่นขึ้น ใช่ในความฝันของผมผมมีความหวัง ผมหวังว่าสักวันความฝันจะเป็นจริง
แต่ว่ามันช่างยากเย็นนัก เมื่อความฝันในวัยเด็กยังคอยตามมาหลอกหลอนผมแทบทุกครั้งที่เผลอ และคิดว่าจะลืมไป แต่เมื่อผมกำลังจะลืม มันก็กลับมาให้ผมยังคงจดจำ
ได้จนทุกวันนี้ ผมฝันว่าผมเคยสัญญากับพ่อว่าโตขึ้นผมจะเป้นเจ้าสาวของพ่อ ครั้งแรกที่ฝันถึงเรื่องนี้ก็ตอนที่ ผมได้กับคำแก้วในวันแรก
คืนนั้นตื่นขึ้นมากลางดึง งงกับตัวเองมากเลยว่าทำมัยถึงฝันแปลกๆแบบนี้ ผมเนี้ยนะจะเป็นเจ้าสาวของพ่อ พ่อแสงนี้นะ คิดเอาเองในใจว่าคงเห็นพ่อกับแม่ทำกันบ่อยไปจนเอามาฝันแปลกๆ
หลังจากนั้นอีกหลายเดือนจนผมเริ่มจะลืมเลือน ในเดือนที่คำแก้วตั้งท้อง ผมก้ฝันแบบนี้อีก และคืนที่น้องพลเกิดความฝันมันชัดเจนจนผมตกใจตื่น
ในส่วนลึกๆของจิดใจมันร่ำร้องบอกตัวผมเองแปลกๆ นั้นคือคืนสุดท้ายที่ผมฝันถึงเรื่องนี้
ชื่อของใครบางคนที่ติดในหัวของผมเรื่อยมา ถูกนำเอามาตั้งเป็นชื่อลูก เพราะทุกครั้งที่เอ่ยชื่อนี้ออกมา ผมสามารถยิ้มได้ อย่างสุขใจ
ตอนนั้นนไม่ได้คิดหรอกว่าชื่อที่ติดอยู่ในหัวของผมจะสำคัญกับผมมากขนาดไหน ผมเพียงแค่เอาแต่ใจตัวเอง อยากเห็นตัวเองมีความสุข
ไม่อยากจะลืม ชื่อๆนี้ อยากจะเรียกขานทุกๆวัน ผมมองเห็นลูกเป็นตัวแทนของใครบางคน ยิ่งเรียกยิ่งรักยิ่งผูกพันธ์ผมรักลูกของผมมากกว่าสิ่งใด
แต่ผมก้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำมัย
ในบางครั้งที่ผมนอนกอดคนรัก กับมีภาพของคนอีกคนที่เลืองลางจนแทบจำไม่ได้ซ้อนทับกับอีกคน มันเลือนลางจนดูไม่ออกว่าเป็นใคร
ใครสักคนที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมอยู่ในความทรงจำ ใครสักคนที่ทำให้หัวใจผมอบอุ่น และรู้สึกเป้นสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นที่ส่งกลับมาให้ผม
ความฝันบางอย่างที่ไม่เคยเข้าใจ แต่ทุกครั้งที่ฝันถึงทำมัยถึงทำให้ผมมีความสุขทุกที ทั้งๆที่มีคนรักนอนอยู่ข้างกาย แต่ภายในจิตใจกลับคิดถึงใครอีกคนที่เลือนลาง
ยังคิดถึงใครอีกคนที่จำไม่ได้แล้วว่าเป็นใคร แต่อ้อมกอดที่มอบให้ทุกคืนในความฝัน กลับทำให้หัวใจอบอุ่นยิ่งกว่าสิ่งใด
สิ่งที่มีอยู่ในความทรงจำในวัยเด็ก ที่ถูกเก็บไว้อย่างดีในถุงผ้า ทุกครั้งที่เปิดออกมาดูหัวใจกลับตื่นตันจนน้ำตาแทบไหล ทั้งๆที่เป็นเพียงชุดนักเรียนเก่าๆ
แต่รู้สึกจะมีความหมายมากมายในความทรงจำ สิ่งหนึ่งที่ใจร้องโหยหา คือการคิดถึงบ้าน แต่ที่ไหนละบ้าน ตอนนี้ก็อยู่ที่บ้าน ยังมีที่ไหนที่จะให้กลับไปได้อีก
ความคิดถึงมีมายมายจนต้องเด็บมันนเอาไว้ในส่วนลึกที่สุด ของหัวใจ
ทุกคืนทุกวัน สับสนไร้ทางออก ในความเป็นจริง คนรักเป็นหญิงสาวที่สวยงาม
แต่ในความฝันทุกคืน คนรักกลับเป็นชายหนุ่มที่รู้สึกคุ้นเคย
และคำสัญญาบางอย่าง ที่คอยเรียกร้องให้ทำตาม
หัวใจเต้นแรงและยินดีเมื่อร่างกายตัวเองสวมใส่ชุดสีขาวสะอาดตา
ยืนอยู่เคียงข้างใครบางคนที่ทำให้หัวใจยิ้มได้ อย่างมีความสุข
เพราะผมเองได้เป็น เจ้าสาว ของใครคนนั้น
แม้เป็นเพียงในความฝันก็ตามที ความฝันที่ไม่อาจจะเป็นจริงได้
แต่หัวใจกลับเรียกร้องไม่ห่างหายไปตามกาลเวลา
บางครั้งผมเคยคิดว่า ผมรักคำแก้วจริงๆรึเปล่า เพราะตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันในจิตใจผมกลับคิดถึงใครอีกคน
แต่ร่างกายกลับไม่อาจที่จะทนทานต่อการกระตุ้น และกลายมาเป็นความเคยชินเมื่อโดนกระทำ
วันเวลาผ่านนานไป ผมคุ้นเคยที่จะมีใครมานอนอยู่ข้างๆกาย และรู้จักหน้าที่ของตัวเองดี
ว่าผมต้องทำยังไง กับหน้าที่ที่คำแก้วยัดเยียดให้กับผมต้องรับผิดชอบมัน
แต่คงไม่มีใครรู้หรอกว่าผมคิดยังไง เพราะผมเก็บมันเอาไว้ในใจเพียงคนเดียวตลอดมา
เงียบ ระหว่างผมกับพ่อมีแต่ความเงียบ ผมทำตัวไม่ถูกเลย มันรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ บางทีตอนนี้ผมอาจจะยังไม่พร้อมที่จะเจอกับพ่อก็ได้
“น้องต้นเป็นไงบ้าง อยู่ที่นี้ลำบากมัย พ่อนะตามหาน้องต้นมาถึง 15 ปีเต็มๆ ตามหาทั้งๆที่ไม่มีวี่แววหรือข่าวคราวอะไรเลย แต่พ่อก็ยังไม่หยุดที่จะตามหา พ่อเคยคิดว่า ชีวิตนี้อาจจะไม่ได้เจอกับลูกอีกแล้ว แต่ว่า ต่อให้เป็นแค่เศษผงธุรี หรืออะไรก็ตามสักอย่าง ที่บ่งบอกว่าเป็นลูกพ่อจะตามกลับไปอยู่ที่บ้าน แต่แม้จะหายังไง แม้แต่ข่าวคราวสักเรื่องพ่อก็ไม่เคยได้รับ ไม่เคยมีคืนไหนสักคืนที่พ่อนอนหลับตาลงได้โดยที่ไม่ร้องให้ พ่อนะ ดีใจสุดๆ ดีใจจนไม่รู้ว่าจะดีใจได้ยังไงอีก ที่ได้เจอกับลูกกับหลานที่นี้ พ่อมารับน้องต้นกลับบ้าน กลับบ้านของเรานะต้น กลับกับพ่อ”
“ผม พ่อ ผมก็อยากจะกลับนะ แต่ผมทิ้งทุกอย่างที่นี้ไปไม่ได้ ผมมีครอบครัว มีลูกมีเมีย มีพ่อแสงแม่จันทร์ พี่บัวพี่ตะวันที่เขาเลี้ยงผมมา ผมทิ้งพวกเขาไปไม่ได้ แต่ผมดีใจ ดีใจนะครับที่ได้เจอพ่ออีก แม้ว่าจะนานมากแล้วก็ตามที นานจนผมจำไม่ได้แต่พ่อก็อยู่ในหัวใจของผมเสมอ ผมขอโทษ ขอโทษที่ทิ้งทุกอย่างที่นี้ไปไม่ได้”
ผมก้มลงกราบเท้าของพ่อ พ่อที่ครั้งหนึ่งที่ผมเคยอยู่ด้วยเคยอบรมเลี้ยงดูผมมาเมื่อตอนที่ผมยังเด็ก ผมอาจจะเป็นลูกที่เลว แต่ผมมีความจำเป็น ผมไม่อาจกลับไปกับพ่อได้ ในใจของผมมีบางสิ่งบางอย่างที่กำลังร้องบอกผมให้ออกห่างจากผู้ชายคนนี้ คนที่รักผมมากมาย แต่บางอย่างของจิตสำนึกและสัญชาติญาณบอกกับผม ผมไม่ไว้ใจพ่อ พ่อที่ผมมีความสุขทุกครั้งที่ผมเจอในความฝัน แต่พ่อในความทรงจำกับพ่อที่ยืนอยู่ตรงนี้ มีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป จนผมรู้สึกกลัวที่จะอยู่ใกล้ๆ
“ น้องต้น” เสียงของคุณพ่อเอ่ยออกมา เบาๆก่อนจะช่วยพยุงผมขึ้นยืน
“พ่อเข้าใจแล้วน้องต้น แค่พ่อได้เห็นหน้าลูกกับหน้าหลาน ได้เห็นว่าลูกของพ่อปลอดภัย เติบโตเป็นผู้ใหญ่ ที่จิตใจงดงามอย่างนี้ แค่นี้พ่อก็พอใจแล้ว” เสียงของคุณพ่อบอกกับผมด้วยเสียงอันสั่นเครือ ผมเองก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน ที่ตัดสินใจแบบนี้ลงไป ผมยังไม่พร้อม จริงๆ ผมกลัวกลัวการกลับไป สู่โลกที่ผมไม่คุ้นเคย
“พ่อจะพักอยู่ที่นี้อีกสองสามวัน ก็จะเดินทางกลับแล้ว ถ้าลูกมีอะไรให้พ่อช่วย บอกพ่อนะพ่อสัญญาว่าจะช่วยอย่างเต็มที่” พ่อพูดกับผม และบอกลาผมก่อนที่จะเดินไปหา น้องพลที่อยู่กับพี่บัวไม่ไกลจากที่ผมกับพ่อคุยกันสักเท่าไร ผมมองดูพ่อผมกับลูกชายของผมลำลากัน ดูท่าน้องพลจะชอบคุณพ่อไม่น้อย ทั้งๆที่เพิ่งจะเจอกัน เพียงไม่กี่วัน ผมไม่อยากให้ลูกไปสนิทกับพ่อของผมเองสักเท่าไร แต่บางทีผมอาจจะคิดมากไปเอง
รถตู้สีดำคันหรูวิ่งห่างออกไป โดยมีคุณพ่อและคนขับรถกับบอดี้การด์อีกหนึ่งคน เป็นคนโดยสาร ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ที่พ่อจากไป ก่อนที่ผมจะเดินไปถามลูกให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“วุช ช่วยพี่ด้วย ช่วยพาลูกพี่กลับบ้าน ช่วยทำให้น้องต้นหมดห่วงทางนี้และกลับบ้านกับพี่ด้วย” พี่พล ครับเจ้านาย ผมจะจัดการให้ ผมรับรองอีกไม่กี่วัน คุณหนูจะหมดห่วงทางนี้และกลับบ้านกับเจ้านายอย่างแน่นอน เจ้านายไม่ต้องกังวลนะ ผมจะอยู่ข้างๆจะคอยช่วยเหลือพี่ทุกอย่าง พี่ต้องการอะไรบอกผมมาได้เลย แม้แต่ชีวิตผมก็ให้พี่ได้ ผมรักพี่นะพี่พล ผมรักพี่
“ขอบใจ วุช ขอบใจ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น