อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (41)

"เอ้ย ต้น ไอ้ต้น" เสียงเรียกของพี่บัว ดังแว่วมาแต่ไกล จนมาหนุดยืนอยู่ตรงหน้าผม
"ว่าไงพี่บัว จะไปไหนหรอ" ผมร้องทักพี่บัวกลับไป ผ่านมานานแล้วแต่พี่บัวก็ยังกินแห้วอยู่เหมือนเดิมคืนไม่ยอมมีลูกมีเมียสักที
"เอ่อ ปะไปด้วยกัน " พี่บัวเอ่ยปากชวนผม 
"ไปไหนพี่ วันนี้ผมไม่ว่าง รอ คำแก้วกับไอ้พลกลับมาจากรับทุนเรียนดีอยู่" ใช่จะไปไหนได้ไงวันนี้คำแก้วกับลูกชายผมกำลังจะกลับมา
ผมต้องอยู่รอแสดงความดีใจกับลูกก่อนสิ 
"กูชวนมึงๆก็ไปกลับกูเถอะ กูไม่อยากเห็นมึงร้องให้ ปะกูจะพาไปแดกเหล้าให้เมา" ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับพี่บัว 
"พี่ไปเถอะฉันไม่ไปหรอก กินเผื่อด้วยนะ" ผมยังบอกพี่บัวยังไม่ทันจบ รถยนต์คันหรูก็วิ่งมาจอดที่หน้าบ้าน 
"เอ่อ กูบอกแล้วชวนไปก็ไม่ไป เวรแล้วไง" เสียงพี่บัวสบถบทออกมา แต่ผมไม่ได้ใส่ใจเพราะผมกำลังแปลกใจกับบุคคลที่เดินลงมาจากรถยนต์คันหรู
แม้จะแปลกใจแต่ผมก็ดีใจที่คำแก้วกลับมาแล้ว 
"คำแก้วๆ กลับมาแล้ว แล้วไอ้พลละไปไหน ไม่ได้มาด้วยกันรึ เป็นไงบ้างไปรับทุน" เสียงของผมเอ่ยถามคำแก้วเมียสุดที่รักของผม 
แต่คำแก้วไม่ตอบและเดินมาหาผมด้วยใบหน้าคล้ายจะวิตกกังวล 
"พี่บัว คำแก้วขอพูดกับพี่ต้น สองคนก่อนได้มัย" คำแก้วบอกกับพี่บัวที่ยอมเดินห่างออกไปอีกหน่อย 
"คำแก้วมีอะไรรึเปล่าท่าทางเหนื่อยๆนะ เดียวพี่ไปเอาน้ำมาให้กินนะ" ผมบอกกับคำแก้วและกำลังจะเดินไปตักน้ำมาให้คำแก้วกิน แต่สมอของคำแก้วก็มาดึงมือผมไว้ 

"พี่ คำแก้วมีเรื่องจะพูดด้วย" เสียงคำแก้วพูดแผ่วเบา ก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง 
และเอ่อยคำพูดออกมาเพียง 4 คำ ว่า "เราเลิกกันเถอะ" ผมได้ยินถึงกลับอ้าปากค้าง ไปเกือบนาทีก่อนที่สมองจะคิดได้ 
"คำแก้ว คำแก้วพูดอะไรนะ มีอะไรเกิดอะไรขึ้น คำแก้ว" ผมถามคำแก้วกลับไปรับรู้ได้ทุกคำพูดของเธอ และรู้ซึ้งถึงความหมายของมันอย่างถ่องแท้

"คำแก้วกำลังจะแต่งงานใหม่ เราสองคนรักกัน คำแก้วไม่อยากให้พี่ต้องรอ" เสียงของเธอเอ่ยออกมา ทำให้ผมใจหาย 
"กับใครคำแก้ว ตอนไหนเมื่อไหร ทำมัยพี่ไม่รู้" ผมพยายามที่จะถามเธอ ผมไม่เข้าใจว่าเรื่องมันเกิดขึ้นตอนไหน เมื่อวันก่อนก่อนที่คำแก้วจะพาน้องต้นไปรับทุนเธอยัง
รักกันกับผมดีๆกันอยู่เลย 

"พี่ไม่ต้องถามคำแก้วหรอก คำแก้วขอให้พี่โชคดี คำแก้วกำลังจะไปต่างประเทศ กับผัวของคำแก้ว คำแก้วไปนะ" เมื่อเธอพูดจบ เธอก็เดินจากผมไปเพื่อที่จะไปขึ้นรถยนต์คันหรู
"คำแก้ว" เสียงของผมร้องออกมาสุดเสียง
"แล้วลูกของเราละคำแก้ว คำแก้วไม่รักมันแล้วรึถึงจะทิ้งมันไปอย่างนี้" ผมร้องออกไปสุดเสียง
คำแก้วหยุดเดินตัวสั่นเทา และหันมาบอกกับผมว่า "ฝากพี่ช่วยเลี้ยงมันดีๆละกันถ้าไม่มีเงินจะเลี้ยงมันก็บอกฉันๆจะส่งมาให้" เธอพูดจบและรีบขึ้นรถ
ก่อนที่จะขับออกไป 
"คำแก้ว เดียวคำแก้ว เดียวก่อน" ผมร้องเรียกเธอให้หยุดสองขาก็ออกวิ่งตามรถยนต์คันนั้น แต่ไม่กี่นาทีมันก็เร่งความเร็วหายไปต่อหน้าผมที่มุมถนน

ผมได้แต่ยืนหอบอยู่กับที่ หัวใจมันเต้นแปลกๆ หยดน้ำตามันไหลออกมาเองทั้งๆที่ไม่ได้ร้อง 
แล้วลูกผมละ ลูกผมจะเป็นยังไง ใครจะดูเลเขาได้เหมือนคำแก้ว ผู้หญิงที่เป็นแม่ที่ดีของลูกผม ทำมัยเธอไม่เคยรักผมกับลูกบ้างเลยรึไง ถึงทิ้งกันไปแบบนี้ 

ผมยังไม่หายเศร้า ใจเลยกลับมีรถตู้สีดำคันโตอีกคันค่อยๆวิ่งมาตามถนนและจอดหยุดสนิทอยู่ตรงหน้าผม ประตูรถค่อยๆเปิดออกก่อนที่ร่างเล็กๆที่ผมคุ้นเคยและรักมากที่สุดจะกระโดดลงมาจากรถ
ก่อนจะวิ่งเข้ามากอดผมแน่น 

"น้องพล" ผมโอบกอดลูกชายเอาไว้ เพื่อที่จะได้คลายความตกใจและความเจ็บปวดของผมที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรักมากๆทิ้งเอาไว้ให้ 

หลังจากกอดกันนานพอควรผมก็สังเกตุเห็น ใครอีกคนยืนมองพวกผมสองคนอยู่ ผมจะปล่อยมือออกจาตัวน้องพล ที่ดวงตายังแดงๆเหมือนร้องให้มานานมากแล้ว
ผมยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามลูกว่าใคร น้องพลก็ตอบขึ้นมาให้ผมได้แปลกใจ 

"คุณปู่พล ครับ" น้องต้นบอกกับผม ที่ยังยืนจ้องมอง ผู้ชายคนนั้น ผมรู้สึกว่าเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่คิดไม่ออก 

"พ่อมารับน้องต้นกลับบ้านเราแล้วครับ" เสียงที่เขาพูดออกมาทำให้หัวใจผมสั่นสะท้านจนขนแขนลุกเกรียว