เล็กเอาไว้ใช้ ใหญ่เอาไว้โชว์ ตอนที่ 385-386

เมื่อวานถามทิ้งท้ายไว้ว่าพวกมึงมีใครจำได้มั้ยว่ากูมีเมียมากี่คนแล้ว บอกตรงๆกูเองก็จำไม่ได้ ใครจะว่ากูขี้เย็ด สำส่อน เย็ดไม่เลือกก็คิดไปเหอะ ตัวกูเป็นของกูแบบนี้ เกิดมามีควยทั้งทีต้องใช้ให้คุ้ม แล้วพ่อกับปู่ก็ให้กูมาซะเยอะแยะกูจะไม่ใช้เลยแม่งก็น่าเสียดายป่าววะ เรื่องรักอ่ะไอ้ต้นไม่หลายใจอยู่แล้ว แต่ไอ้เรื่องใคร่อ่ะไอ้ต้นน่ะเหี้ยตัวพ่อเลย

385

"เย็ดกับใครก็ไม่มันเท่าเย็ดกับพี่ต้นพี่ต้า พี่สองคนแม่งสุดยอด" แหมๆๆ ไอ้ห่าอ๊อต ทำยังกะมึงเย็ดคนอื่นพร้อมกูบ่อยๆนิ ไอ้เรื่องเย็ดอ่ะมันสนุกสุดยอดในตัวอยู่แล้ว แต่ที่พวกกูทำกับเค้าเรียกว่าสร้างสีสันเว้ย ชีวิตคู่มันก็ต้องมีเรื่องบนเตียง ไอ้ครั้นจะกินน้ำพริกถ้วยเก่า ผักจิ้มแบบเดิมๆตลอดเนี่ยแม่งน่าเบื่อ หาอะไรสนุกๆมาทำด้วยดีกว่า

กูยืนมองสภาพไอ้เคกับไอ้ซันที่น้ำเงี่ยนเต็มหน้านอนหายใจรวยรินอยู่ ไอ้เคแม่งคงไม่ได้เตรียมใจมาเจอศึกหนักขนาดนี้ ส่วนไอ้ซันอ่ะ มันต้องรู้อยู่แล้วสิว่ากูกะไอ้ต้าอ่ะชำนาญเย็ดขนาดไหน กูมองควยตัวเองที่เพิ่งเสร็จกิจ แต่แม่งน้ำแตกไปดอกเดียวเองกูยังไม่หายเงี่ยนเลย หันไปหาไอ้ต้า จะว้ายยยย ควยโด่ก่อนกูอีก เอาไงดีวะ เย้ดไอ้ต้าหรือไอ้ต้าเย็ดดี แต่กูกลัวไอ้พี่เคแม่งฟื้นตัวแล้วจะหาทางเอาคืนพวกกู กูเลยเรียกไอ้ต้าพี่รักกับไอ้อ๊อตน้องรักชวนกันไปอาบน้ำลวกๆล้างตัว เตรียมเผ่นกลับบ้าน

"ตรู๊ดดดๆๆๆ" ไอ้เหี้ยใครเรียกกูว่ะ อ้าว ไม่ใช่เว้ย เสียงโทรศัพท์กูเอง กูออกจากห้องน้ำมาพอดีเลยกดรับ ไอ้เคกับไอ้ซันยังนอนพักอยู่บนเตียง แม่งไม่เหนียวหน้าบ้างเหรอวะ น้ำเงี่ยนพวกกูรวมกันเป็นลิตรเลยมั้งน่ะ "ไอ้ต้น มึงเห็นไอ้ซันมั่งป่าว" ไอ้ฟ้าส่งเสียงมาตามสาย เหี้ยเอ้ย จะบอกมันว่าไอ้ซันเพิ่งโดนกูทะลวงตูดจนแหกไปเมื่อกี้เดี๋ยวไอ้ฟ้าแม่งด่าเอาที่เย็ดไม่ถนอมน้องมัน "ทำไม มีอะไรวะ" กูยังไม่บอกย้อนถามมันแทน ไอ้ฟ้าส่งสียงหงุดหงิดมา

"กูโทรหามันเป็นสิบรอบ มันไม่รับสายกู ไม่รู้แม่งไปอยู่ที่ไหน" ทำไมไอ้ฟ้ามันต้องหงุดหงิดใส่น้องตัวเองด้วยวะ "เออ มันอยู่กะกูเนี่ย เห็นมันบอกว่ามึงจะพาฝนไปเย็ดที่ห้อง มันเลยขอมาอาบน้ำบ้านกู" กูบอกตามตรง แต่ไม่ทั้งหมด ไอ้ฟ้าเงียบไปพักนึง "ให้มันมารับสายหน่อยสิ" ไอ้ฟ้าเสียงเบาลงแล้ว กูเห็นไอ้ซันยังนอนหลับเหมือนตายอยู่ เลยแกล้งบอกไป "มันอาบน้ำอยู่ มึงมีอะไรเดี๋ยวกูบอกให้"

ไอ้ฟ้าถอนหายใจ เงียบไปพักนึง "บอกมันทีว่ากูเงี่ยน" อ้าวไอ้เหี้ย ไหนว่าเอาฝนไปเย็ดไง แล้วมาเงี่ยนเหี้ยอะไรกับน้องตัวเอง น้ำแตกแล้วไม่หนำใจเหรอมึง หรือล่มปากอ่าวไปอีกแล้ว "อะไรของมึงวะ เงี่ยนก็เย็ดอิฝนไปสิ จะมาลงที่ไอ้ซันทำไม" กูย้อนถาม "ไอ้ห่าต้น ถ้าฝนแม่งให้กูเย็ดกูคงไม่ตามตัวไอ้ซันหรอก" ไอ้ห่านี่ พอไม่มีที่ระบายก็นึกถึงน้องชายตัวเองขึ้นมาเชียว

"ตกลงมึงไม่ได้เย็ดฝน" กูถามย้ำ ไอ้ฟ้าทำเสียงฮึกฮัก "ก็เออสิวะ เย็ดยากเย็ดเย็น ไม่เย็ดแม่งแล้ว" ไอ้ห่านี่ก็นะ กูขยับตัวไปสะกิดไอ้ซัน ไอ้ต้ากับไอ้อ๊อตแต่งตัวเสร็จแล้ว "ซัน ไอ้ฟ้าโทรมาตามมึง" ไอ้ซันพยักหน้า ส่วนไอ้เคแม่งนอนเหมือนแกล้งตาย คงกลัวว่าถ้าตื่นมาขี้โม้อีกจะเจอควยอีกรอบ ไอ้ซันค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเหมือนคนหมดแรงขาถ่างไปเข้าห้องน้ำ กูพยักเพยิดให้ไอ้อ๊อตตามไปช่วย

"นี่ไอ้ฟ้า กูพูดกับมึงตรงๆนะ ไอ้ซันแม่งไม่ใช่กะหรี่นะ ที่มึงเงี่ยนแล้วมาลงที่มันอ่ะ" กูบอกไอ้ฟ้า ถึงกูเย็ดคนอื่นบ่อยก็จริง แต่กูก็เย็ดแบบให้เกียรติ ไม่ใช่เงี่ยนก็ไปลงที่คู่เย็ด หน้าที่กูอ่ะคือเย็ดให้ประทับใจ ใส่ใจเย็ด ไม่ใช่เย็ดแบบระบายเงี่ยน ถึงหายเงี่ยนเหมือนกันแต่กูกล้ารับประกันว่าใครโดนกูเย็ดติดใจทุกคน หรือพวกมึงจะลอง?

"กูก็ไม่ได้คิดอย่างนั้น" ไอ้ฟ้าพยายามอธิบาย ไอ้ห่า การที่มึงเย็ดแฟนมึงไม่ได้แล้วมาหงุดหงิดใส่ไอ้ซันที่มันหายไปเนี่ยนะ แถมมึงไล่ให้ไอ้ซันไปอยู่ที่อื่นอีก น้องมันก็ไม่มีที่ไปสิ "เดี่ยวกูพาไอ้ซันไปส่ง แต่มึงกับกูต้องคุยกันหน่อยแล้วว่ะ" กูบอกไอ้ฟ้าตรงๆ ไอ้ฟ้าไม่พูดอะไรอีก มันตอบรับแล้วก็วางหูไป

กูเล่าเรื่องไอ้ฟ้าหงุดหงิดใส่ไอ้ซันเพราะไม่มีที่ให้ระบายน้ำเงี่ยนให้ไอ้ต้าฟัง ไอ้ต้ามันหัวเราะเบาๆ "งั้นมงไปคุยกับมันแล้วกันว่าไอ้ฟ้ามันควรทำยังไง" ไอ้ต้าบอก กูพยักหน้า ไอ้ซันออกจากห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาสะอาดแล้ว ดูมันสดชื่นขึ้นเป็นกอง พอทุกคนเรียบร้อยก็พากันออกมาจากบ้านพี่เค ทิ้งให้เจ้าของบ้านยังนอนจมกองน้ำเงี่ยนอยู่

พวกกูเดินจากบ้านพี่เคมาจนถึงบ้านกู กูจะเอามอเตอร์ไซค์ไปส่งไอ้ซันมันด้วย ตอนแรกไอ้อ๊อตจะตามออกมาด้วย มันคงนึกว่าจะได้เย็ดอีก ไอ้ห่านี่เดี๋ยวกูต้องอบรมมันใหม่เหมือนกัน ชักขี้เงี่ยนเลยเถิดไปหน่อยละ เดี่ยวไอ้ห่ากรแม่งหึงขึ้นมาละเรื่องใหญ่

"นั่งไหวป่าววะซัน" กูถาม รู้สึกผิดเล็กๆที่เย็ดสนั่นไม่ถนอมรูตูดแม่งเลย "ไหวพี่ต้น สบายมาก" ไอ้ซันตอบ กูเองก็กังวลเล็กๆเหมือนกันแหละ จริงๆคืนนี้ถ้าไม่มีไอ้พี่เคเข้ามา ไอ้ซันอ่ะโดนควยกูกับไอ้ต้าแน่นอนอยู่แล้ว แต่พอกูอยากเย็ดพี่เคให้มันหายโม้ ไอ้ซันมันก็เลยโดนไปด้วย ทั้งที่มันก็ไม่ได้สมควรโดนจัดหนักขนาดนี้ ไอ้ซันขึ้นคร่อมรถกูได้มันก็ร้องซี้ดเลย กูขยับให้มันเกาะเอวแน่นแล้วก็ออกรถ ปล่อยไอ้ต้าอยู่กับไอ้อีอตที่บ้านไป

"มึงชอบป่าววะซัน วันนี้อ่ะ" กูถามไอ้ซัน เพราะบรรยากาศแม่งเงียบเกิน "ถ้าไม่นับว่าโคตรเจ็บตูด ก็สุดยอดอ่ะพี่" ไอ้ซันตอบ กูยิ้มออกมาได้ จริงๆกูกลัวมันคิดมากนะ ไหนจะเรื่องทีพวกกูจ้องเย็ดมัน แถมไอ้ฟ้าก็ตามตัวมันไประบายเงี่ยนอีก แต่มันตอบแบบนี้มาได้แสดงว่าแม่งก็ไม่คิดอะไรมากหรอก

"แล้วนี่จะให้ไอ้ฟ้าเย็ดอีกไหวไหมเนี่ย" กูถามตรงๆ ไอ้ซันจับเอวกูจิกแน่น "พี่ต้น ผมถามจริงเหอะ พี่ต้นรู้สึกผิดบ้างป่าวอ่ะ ที่มีอะไรกับพี่น้องอ่ะ" ไอ้ซันถามมาจนกูต้องเบรกรถเอี้ยด ไอ้ซันมันรู้ไม่ใช่เหรอวะว่ากูกับไอ้ต้าไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ ถึงไม่รู้ไอ้ฟ้าก็น่าจะบอกแล้ว กูจอดรถแล้วหันไปคุยกับมัน

"มึงรู้สึกไม่ดีเหรอ" กูถามตรงๆ ไอ้ซันพยักหน้า หน้าตาดูเครียดขึ้นมาทันที "กูบอกไม่ถูกนะว่ายัง เคสกูกับของมึงมันคนละแบบกัน" กูพูดนำก่อน ก่อนขยายความ "กูกับไอ้ต้าเหมือนเป็นพี่น้องกันก็จริง แต่ก่อนมันเป็นพี่ชายที่กูรักมาก แต่ตอนนี้กูรักมันในอีกสถานะนึง" กูพยายามอธิบาย "กูก็บอกไม่ถูกนะว่าไอ้สิ่งที่กูกับไอ้ต้าเป็นเนี่ยมันถูกหรือมันผิด มันแล้วแต่คนจะมอง" กูบอกต่อ ไอ้ซันฟังอย่างตั้งใจ

"แต่ถ้ามึงแคร์คนที่มองมึงอยู่ โดยเอาสิ่งที่คนโน้นคนนี้มากำหนดกฏเกณฑ์การใช้ชีวิตมึง แล้วทำให้มึงไม่มีความสุข มึงจะแคร์มั้ย" กกูถามมันบ้าง ไอ้ซันนิ่งคิด "แต่กูไม่แคร์นะ ไม่ว่าใครหรืออะไรที่จะทำให้กูกับไอ้ต้าไม่มีความสุข กูจะไม่แคร์สิ่งนั้นเลย" กูบอกตรงๆ "กูถามมึงจริงๆ มึงคิดกับไอ้ฟ้ายังไงวะ" กูถามไอ้ซันตรงๆ กลัวฉิบหายเลยว่ามันจะตอบว่ามันรักไอ้ฟ้า เพราะกูรู้ว่าไอ้ฟ้าเป็นผู้ชายแน่ๆ ถึงแม้มันจะเย็ดผู้ชายเหมือนกูก็เหอะ

"ก็รักเคารพแบบพี่ชายอ่ะ" ไอ้ซันตอบ มันรู้ว่ากูถามทำไม แต่แววตามันไม่การโกหกแทรกอยู่ "แล้วมึงมีความสุขมั้ยเวลาไอ้ฟ้าเย็ดมึง" กูถามคำถามโคตรตรงอีกรอบ ไอ้ซันยิ้มเขินๆ "ก็เสียวดีอ่ะ ไม่เจ็บเหมือนโดนพี่ต้นกับพี่ต้าทำ" อ้าวไอ้เชี่ย กูไม่ได้ให้มึงเปรียบเทียบนะเว้ยย "ผมพูดตรงๆนะ ผมไม่รู้สึกว่าผมจะรักพี่ฟ้าได้หรอก พี่ต้นไม่ต้องห่วงเรื่องนี้เลย ถึงผมกับพี่ฟ้ามีอะไรกันมันก็เป็นแค่พี่น้อง แต่ผมแค่รู้สึกผิดนิดๆที่เค้าก็เป็นเหมือนพี่ชายผมอ่ะ" ไอ้ซันบอกออกมา กูยิ้มออก ถ้ามันคิดแค่นั้นจริงก็แล้วไป

"แล้วไม่อยากมีแฟนบ้างเหรอมึง" กูถาม พลางขยับไปนั่งประจำที่คนขับอีกรอบ ไอ้ซันเอื้อมมือมากอดเอวกูไว้ใหม่ "ไม่รู้ดิ ถ้าเจอคนที่ใช่ก็คงมีบ้างล่ะ" ไอ้ซันตอบ กูหัวเราะกับคำตอบของมัน "แล้วเจอบ้างหรือยังล่ะคนที่ใช่ กูถามมันบ้าง ไอ้ซันหัวเราะร่วน "ยังเลยอ่ะ ตอนแรกเห็นพี่ต้นผมก็แอบปลื้มนะ แต่ไม่ไหว เย็ดหนักเกิน" ไอ้ซันตอบไปหัวเราะไป ไอ้เหี้ย มีแอบปลื้มกูด้วย

"ควยกูใหญ่ เย็ดเบาๆมึงก็เจ็บแล้ว" กูแกล้งพูด แต่เรื่องจริงนะเว้ย ควยใหญ่แบบนี้บรรจงเย็ดแค่ไหนก็มีร้องโอ๊ยกันบ้างละ นั่น!! มีคนไม่เชื่อ ถามอีกที หรือพวกมึงจะลอง?

"คนบ้าอะไรไม่รู้ ควยใหญ่ยังกับม้า" ไอ้ซันพูดพลางเอมมือมาจับควยกู ไอ้ห่านี่ไม่รู้หรือไงว่าควยกูมันเปิดปุ่มเร็วขนาดไหน แค่โดนมือคนแปลกหน้ามันก็แข็งโด่พรวดพราดจนกางเกงบาสที่กูใส่แทบทะลุแล้ว "โหย แข็งโคตรไว" ไอ้ซันร้อง ไอ้เหี้ย ทำควยกูแข็งแล้วยังมาล้อกูอีก เดี๋ยวพ่อก็ซ้ำแผลเก่าให้หรอกมึง

"พี่ต้นควยใหญ่ พี่ต้าก็ควยใหญ่ น้องอ๊อตก็ควยใหญ่ ใครได้ลูกชายบ้านนี้ไปคงแย่นะพี่" ไอ้ซันพูดเสียงสนุก ก็ใช่อ่ะสิ พวกกูเลยจับคู่กันเอง ไม่สร้างภาระให้ใครไง กูขี่รถพาไอ้ซันมาจนถึงหอไอ้ฟ้า แล้วก็เดินตามมันขึ้นมาด้วย ไอ้ซันมันคงหายเจ็บแล้วเพราะเดินได้เป็นปรกติ พอเปิดประตูห้องเข้าไป ไอ้ฟ้าเนื้อตัวล่อนจ้อน ปากคาบบุหรี่ มือนึงถือกระป๋องเบียร์ ท่าทางเมาได้ที่ ควยโด่อีกตะหาก

"มึงแก้ผ้าเลยไอ้ซัน" ไอ้ฟ้าร้องทันทีที่เห็นไอ้ซัน แถมปรี่เข้ามาด้วย ไอ้ห่านี่เงี่ยนเข้าตารึไงวะ กูเลยยกตีนจิ้มท้องมันไปทีนึง ไอ้ฟ้าหงายท้องไปนั่งบนเตียง "ไอ้เหี้ยต้น มึงเย็ดไอ้ซันมาแล้วก็ปล่อยให้กูสิ ถึงตากูแล้วเว้ย" ไอ้ห่านี่ท่าทางจะเมา "ซัน กูขอคุยกับไอ้ฟ้าแปบสิ" กูบอก ไอ้ซันพยักหน้า มันเปิดประตูห้องออกไป ปล่อยให้กูอยู่กับไอ้ฟ้าสองคน

"เงี่ยนเหี้ยอะไรนักหนา เมายาป่าววะเนี่ย" กูถามไอ้ฟ้าที่ทำหน้าหื่นแตกอยู่ ไอ้ฟ้ามันดูงุ่นง่านผิดปรกติ กูมองสำรวจทั่วห้อง เห็นขวดเบียร์เกลื่อนเลย มันคงแดกมาหลายขวดแล้ว "เออ กูแดกยาเข้าไป" ไอ้ฟ้าตอบเสียงต่ำ กูจ้องหน้ามัน ไม่รู้จริงหรือไม่จริง แต่ไอ้ฟ้าดูอาการหงี่ผิดปรกติ "ยาเหี้ยอะไร" กูถาม ไอ้ฟ้ามันจ้องหน้ากู ควยชี้หน้ากูด้วย เดี๋ยวพ่อเตะควยขาด

ไอ้ฟ้าหยิบซองยาที่มีผงสีขาวเหลือติดซองมานิดหน่อย "เพื่อนกูให้มา" ใครวะเพื่อนมึง มึงไปมีเพื่อนที่ไหนอีก "แล้วยาอะไร" กูถาม ไอ้ฟ้าส่ายหัว "ไม่รู้ มันบอกกินแล้วจะเงี่ยน กูเลยเอามาให้อิฝนมันกิน" อ้าวไอ้เหี้ย แล้วอิฝนกิน แต่คนเมาทำไมเป็นมึงวะ แถมเมาทั้งยาทั้งเบียร์ เดี๋ยวก็ได้เสียตูดแบบตอนกูกับไอ้ต้าหรอก

"แล้วไง" กูถามอีก ไอ้ฟ้าสะบัดหัวเหมือนพยายามไล่อาการที่มันเป็นออก "กูแอบใส่น้ำส้มมัน แล้วกูเผลอกิน" เด๊ยวนะ ไอ้เหี้ยฟ้า ขอกูขำหน่อยเหอะ ไอ้ห่า พูดเป็นละครหลังข่าวไปได้ "มึงผสมให้ฝน แล้วทำไมมึงแดกเข้าไปเอง" กูถาม ไม่กล้าขำ เดี่ยวแม่งต่อย "ก็ฝนมันเห็นว่ากูใส่ไป มันเลยโกรธ กูเลยต้องกินเอง มันจะได้เชื่อใจกูว่าไม่มีอะไร" โหยยย ไอ้ควายฟ้า จะมอมยาเค้า ยังเสือกให้เค้าจับได้

"เออ แล้วทำไมอิฝนไม่ให้มึงเอาวะ ตอนแรกกูเห็นมันก็เหมือนจะยอมๆแล้วนิ" ก็ที่กูเห็นเมื่อเย็น ไอ้ฟ้ามีโอบเอวแอบแต๊ะอั๋งฝนไปด้วยนี่หว่า ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วนิ "ไม่รู้แม่ง อยู่ดีๆมันก็บอกว่ามันยังไม่พร้อม มันกลัวเหมือนเพื่อนมัน" กูสะอึกเล็กๆ ไอ้ห่า เพื่อนอิฝน คนไหนวะ อย่าบอกนะว่าเป็น..

"ฝนมันบอกว่าเพื่อนมันโดนผู้ชายเหี้ยๆเย็ดจนท้องแล้วทิ้ง จนเพื่อนมันต้องหนีไปคลอดลูกที่เมืองนอก"

386 หมอกพรางตา

"ฝนมันบอกว่าเพื่อนมันโดนผู้ชายเหี้ยๆเย็ดจนท้องแล้วทิ้ง จนเพื่อนมันต้องหนีไปคลอดลูกที่เมืองนอก" เหี้ยแล้ว เครียดเลยสิกู ไหนฝนมันบอกว่าไม่มีอะไรไง ไตตั้นไม่ใช่ลูกจอย แล้วทำไมมันบอกไอ้ฟ้าแบบนี้ ถึงมันจะไม่ได้พูดว่าเพื่อนมันคนนั้นคือจอย แต่เรื่องทั้งหมดแม่งทำให้กูอดคิดไม่ได้อยู่ดีว่าเป็นจอยนั่นแหละที่โดนกูเย็ดจนท้องแล้วหนีไปคลอดไตตั้นที่เมืองนอก

"ฝนบอกหรือเปล่าว่าเพื่อนมันชื่ออะไร" กูถามเสียงแหบพร่า เหมือนโดนกำปั้นชกหน้ามาจนชาไปทั้งหน้า ไอ้ฟ้าส่ายหน้า "มันไม่บอกหรอก แต่จริงๆนะวะต้น คนที่เค้าเย็ดกันมันก็เป็นความพอใจกันไม่ใช่เหรอวะ ถ้าเพื่อนมันโดนข่มขืนก็ว่าไปอย่าง" ไอ้ฟ้าพูดแบบไม่สนใจ ส่วนกูอ่ะเกือบเข่าอ่อนแล้ว

"กูกลับก่อนนะ" กูรีบบอกไอ้ฟ้าก่อนจะแสดงอาการผิดปรกติให้มันเห็น ใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวเลยวุ้ย กูจะทำยังไงดีวะเนี่ย ถ้าเพื่อนคนนั้นของฝนเป็นจอยจริงๆแล้วกูควรจะทำยังไง กูจะรู้ได้ไงว่าไตตั้นเป็นลูกใคร ลูกกูหรือเปล่า เงื่อนไขเวลาทุกอย่างมันบ่งชี้มาที่กู มันต่างจากเรื่องไอ้ต้าที่น้องเต้เกิดหลังจากที่ไอ้ต้าเลิกกับดาวไปนานแล้ว แต่ของกูมันใช่ มันลงตัวทุกอย่าง

"พี่ต้นเป็นไรอ่ะ" ไอ้ซันที่ยืนรออยู่นอกห้องถามทันทีที่เห็นกูเดินผ่านไปโดยไม่คุยกับมัน กูเงยหน้ามองไอ้ซันแต่ก็พูดอะไรไม่ออก ถ้าไตตั้นเป็นลูกกูจริงกูควรจะอยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรงั้นเหรอ กูคิดถึงไอ้ต้าขึ้นมาทันที ความผิดที่กูทำครั้งนั้นอาจส่งผลมาจนทำให้ชีวิตกูพังทลายไปตรงหน้า นาทีนั้นกูสงสารไตตั้นขึ้นมาจับใจ กูสงสารจอยที่ต้องแบกรับภาระไว้คนเดียว โดยที่คนเหี้ยๆแบบกูไม่เคยรับผิดชอบอะไร และกูสงสารไอ้ต้า คนที่กูรักมากที่สุด กูอาจจะทำให้มันต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

กูเดินไร้สติลงจนถึงชั้นล่าง กูอยากมีที่ระบาย อยากคุยกับใครสักคนเรื่องนี้ แต่กูไม่กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับไอ้ต้า กูรู้ว่าไอ้ต้าเป็นคนที่ทำให้กูสบายใจได้แม้เรื่องมันจะร้ายแรงแค่ไหน แต่กูรู้สึกผิด ผิดจนไม่กล้าแม้จะมองหน้ามัน "ฮัลโหล" กูกดโทรศัพท์หาอีกคน คนที่กูคิดว่าน่าจะช่วยให้กูสบายใจขึ้นโดยที่กูไม่รู้สึกผิดไปกว่าเดิม "มีอะไรวะต้น ทำไมเงียบ" เสียงไอ้อาร์ตส่งเสียงมาตามสาย ดึกแล้ว แต่ไอ้อาร์ตยังไม่นอน

"อาร์ต กูถามมึงหน่อยสิ เรื่องจอย" ข่าวที่กูรู้สุดท้ายเรื่องจอยคือจอยไปเรียนต่อเมืองนอกก็มาจากไอ้อาร์ต เก๋แฟนเก่าไอ้อาร์ตเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับจอย ถ้ามีอะไรไอ้อร์ตมันก็น่าจะพอรู้บ้าง เพราะมันก็สนิทกับจอยพอสมควร "มึงมีอะไรวะต้น มึงถามเรื่องนี้ทำไม" ไอ้อาร์ตส่งเสียงถามกลับมา ผมถอนหายใจยาวพยายามตั้งสติให้ตัวเอง

"มึงรู้หรือเปล่าว่าทำไมจอยมันไปเมืองนอก" กูเลี่ยงที่จะถามตรงๆว่าหลังจากวันที่เกิดเรื่องจอยท้องหรือเปล่า ไอ้อาร์ตถามกูกลับ "ทำไมมึงถามเรื่องนี้" ความครุมเครือของคำถามไอ้อาร์ตทำให้กูอดคิดไม่ได้จริงๆว่าไอ้อาร์ตรู้เรื่องงนี้ "บอกกูมาเถอะ กูอยากรู้" กูบอกไอ้อาร์ต "กูไม่รู้หรอกนะต้น เท่าที่กูรู้หลังจากวันที่มึงมีอะไรกับจอย จอยมันก็กลับเชียงราย แล้วไม่นานมันก็มาบอกเพื่อนๆว่าจะไปเรียนต่อเมืองนอก

กูพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์ช่วงนั้น กูก็รู้เรื่องไม่ต่างจากไอ้อาร์ตเล่า แต่ตอนนี้ความคิดนึงแวบขึ้นมาในหัว ทำไมจอยที่เรียนมหาลัยยังไม่จบปริญญาตรีเลย ถึงตัดสินใจย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศกระทันหัน ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนทำให้อยู่เรียนที่นี่ต่อไม่ได้ เค้าลางบางอย่างบ่งบอกว่าเรื่องที่กูกังวลตอนนี้จะเป็นเรื่องจริง

"ต้น มีอะไร มึงเล่าให้กูฟังสิ" ไอ้อาร์ตพูดน้ำเสียงจริงจัง คนที่กูไว้ใจ มีไอ้ต้า ไอ้อาร์ต ไอ้ฟ้า แต่ไอ้ฟ้ามันไม่รู้เรื่องจอย การที่กูจะเล่าให้คนที่ไม่รู้มารู้เรื่องที่กูทำให้จอยต้องเสียหายมันคงไม่ใช่เรื่องดี ส่วนไอ้ต้า กูคงไม่กล้าปรึกษาเรื่องที่จะทำให้มันว้าวุ่นใจจนเครียดแบบที่กูเคยเป็น ถึงแม่มันจะเป็นคนที่กูรักที่สุดก็ตาม

ผมตัดสินใจเล่าเรื่องที่ฝนบอกผม กับเรื่องที่ฝนบอกไอ้ฟ้าให้ไอ้อาร์ตฟัง ไอ้อาร์ตตั้งใจฟัง พอเล่าจบมันก็เงียบไปพักนึง เหมือนมันกำลังพยายามรวบรวมความคิดเช่นกัน "ต้น มึงฟังกูนะ ตอนนี้มึงกำลังกังวลกับสิ่งที่มึงไม่รู้ หรือเป็นสิ่งที่มึงรู้แค่บางส่วน เลยทำให้มึงเอามาคิดจนเครียด" ไอ้อาร์ตบอก ผมพยายามตั้งใจฟัง "มึงทำใจให้สบายก่อน แล้วเดี๋ยวกูจะพยายามสืบให้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง" ไอ้อาร์ตพูด มันก็คงทำได้ดีที่สุดแค่นี้จริงๆ

"แต่ต้น มึงควรจะบอกพี่ต้าเรื่องนี้นะ" ไอ้อาร์ตพูดอีก หน้าไอ้ต้าลอยมาในความคิด กูควรจะบอกไอ้ต้ายังไง ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกกูจริง กูกับไอ้ต้าจะทำยังไง กูจะคบกับไอ้ต้าเป็นแฟนกันต่อไปโดยไม่สนใจใยดีเด็กคนนั้นเลยเหรอ กูรู้ว่าการไม่มีแม่ไม่มีพ่อรู้สึกยังไง มันก็คงไม่ต่างกัน แล้วถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกกูจริง กูจะใจดำให้เด็กคนนั้นเรียนรู้ว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้าพ่ออย่างนั้นเหรอ

"กูคิดอะไรไม่ออก นั่งบนเบาะมอเตอร์ไซค์เงียบๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ความผิดพลาดแค่ครั้งเดียวในชีวิตอาจส่งผลให้ชีวิตกูเปลี่ยนไปตลอดกาล "ต้น มึงโอเคมั้ย" ไอ้อาร์ตถาม กูพยายามกลั้นน้ำตา แต่คิดถึงหน้าไอ้ต้าที่ต้องผิดหวังกับกูอีกครั้ง น้ำตากูมันก็ไหลไม่หยุด "มึงอยากให้กูไปหามั้ย" ไอ้อาร์ตถามมา "ไม่ต้องหรอก กูโอเค" กูพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สะอื้นแล้วตอบมัน "ใจเย็นๆนะต้น ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าเค้าเป็นลูกมึงจริง ค่อยมาคิดว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง ตอนนี้มึงคิดไปก็เครียดเปล่าๆ" ไอ้อาร์ตยังปลอบกู

"สิ่งที่มึงควรทำตอนนี้คือบอกเรื่องนี้ให้พี่ต้าได้รู้ กูเชื่อว่าพี่ต้าเค้าไม่โกรธมึง และจะมีทางออกดีๆให้มึงด้วย" ไอ้อาร์ตพูด มันเป็นความจริงทุกอย่าง ถึงแม้เรื่องนี้จะทำให้ไอ้ต้ามันเศร้าใจแค่ไหน แต่มันไม่มีทางที่จะโกรธกู และมันก็เป็นเรื่องจริงที่ทุกครั้งไอ้ต้าจะมีทางออกให้กูเสมอ

กูรีบเช็ดน้ำตาแล้วบอกลาไอ้อาร์ต ก่อนพยายามทำใจให้สบายแล้วขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน แต่ยิ่งใกล้ถึงบ้าน กูกลับยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จนขึ้นไปบนห้อง ไอ้ต้าไม่อยู่ในห้อง ไอ้อ๊อตนอนหลับไปแล้ว ไอ้ต้าคงกำลังอาบน้ำอยู่ กูเลยนั่งรอมันที่เตียง พยายามหาคำพูดเริ่มต้นที่จะบอกเรื่องนี้กับไอ้ต้าให้มันได้รู้เผื่อจะมีทางออกให้กู แต่พอมันออกจากห้องน้ำมา กูก็น้ำตาไหลพรากจนไอ้ต้าต้องวิ่งเข้ามาหา

"ต้นเป็นอะไร" ไอ้ต้าร้องน้ำเสียงตกใจ พอกูเห็นไอ้ต้ากูก็คุมอารมณ์ไม่อยู่ กอดมันแน่นแล้วสะอื้นแบบไม่อายใคร "ใครทำอะไร ต้นร้องไห้ทำไม" น้ำเสียงไอ้ต้ามีความเป็นห่วงอยู่เต็มเปี่ยม มันกอดกูไว้แนบออก ให้กูเอาหน้าซุกที่อกมันแล้วร้องไห้แบบคนไม่มีสติ ไอ้ต้าเอามือลูบหัวกูช้าๆ "เกิดอะไรขึ้นครับ บอกพี่สิ" น้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนที่ผมได้ยินทุกครั้งเวลารู้สึกแย่ แต่นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด

ผมพูดอะไรไม่ออก หอบหายใจร้องไห้อยู่ที่อกไอ้ต้า มันก็ลูบหัวผมไม่หยุด จนผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงผมก็เริ่มสงบ ไอ้ต้าจับไหล่ผมไว้แล้วจ้องหน้า ไม่มีสายตาของความโกรธหรือจับผิด มีแต่สายตาของความเป็นห่วง ทั้งแบบพี่ชายห่วงน้องชาย และคนรักที่ห่วงและเป็นกังวลที่สุด

"พี่ต้า" กูพยายามพูดกับไอ้ต้าอย่างยากลำบาก เหมือนมีก้อนสะอึกติดอยู่จนพูดอะไรไม่ได้ ไอ้ต้าจับมือผมบีบแน่น "มีอะไรครับ บอกพี่สิ" ไอ้ต้ายังจ้องมองอย่างตั้งใจว่าผมจะพูดอะไร "เรื่องจอย" กูพูดได้แค่นั้น ไอ้ต้าทำหน้าแปลกใจ ก่อนโอบไหล่ผมไปกอด "จอยทำไม มีอะไรเหรอ" น้ำเสียงอบอุ่นของมันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจตามไปด้วย

"ฝนบอกว่าจอยท้อง แล้วหนีไปคลอดที่เมืองนอกและต้นสงสัยว่าจะเป็นลูกต้น" กูพยายามรวบรวมกำลังใจและพูดออกมาจนได้ ไอ้ต้าไม่มีท่าทางแปลกใจ มันกลับโอบไหล่ผมไว่แน่น มือข้างนึงก็ลูบหัวผมไปด้วย "ต้นมั่นใจหรือเปล่าครับว่าเป็นอย่างนั้น" ไอ้ต้าถาม ไม่มีคำด่า ไม่มีน้ำเสียงผิดหวัง มีแต่คำถาม ถามเพื่อจะช่วยกูแก้ปัญหา ไม่ใช่ถามเพื่อหาทางตำหนิกู

"ต้นไม่รู้" ผมตอบได้แค่นั้น น้ำตามันก็ไหลออกมาอีก ไอ้ต้ายิ้มบางๆให้แล้วกอดผมแน่น "ต้นอย่าเสียใจสิ จะเสียใจทำไม" ไอ้ต้าพูด "ต้นยังไม่รู้เลยนะว่าลูกของจอยใช่ลูกของต้นหรือเปล่า" ไอ้ต้าให้สติผมเป็นอย่างแรก จริงอย่างที่ไอ้ต้ากับไอ้อาร์ตบอก เรื่องจริงเป็นยังไงยังไม่มีใครรู้ มีแค่คำบอกเล่าจากฝนที่กูเอามาคิดเองเออเองทั้งนั้น

"อีกอย่างนะ การที่มีคนเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากกว่าจะมาเสียใจนะ" คำพูดของไอ้ต้าทำให้กูอึ้ง จริงสิ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างที่ไอ้ต้าว่าจริงๆ แค่เพราะกูห่วงตัวเอง ห่วงคนที่กูรักแค่นั้น จึงทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องที่กูคิดว่ามีปัญหาไป กูหยุดสะอื้นแล้ว

"พี่ต้าไม่โกรธต้นเหรอ" กูถามไอ้ต้า ยังไม่กล้าสู้หน้ามัน ไอ้ต้าจับมือกูไว้ แล้วเอามืออีกข้างมาจับที่คางกูเพื่อให้เงยหน้ามองมัน "ไม่โกรธหรอก ถ้าลูกของจอยเป็นลูกของต้นจริง พี่ก็มีหลานเพิ่มอีกคน พ่อกับพี่โตก็ต้องยินดี ต้นเชื่อพี่สิ" ไอ้ต้าพูด สายตาบ่งบอกว่ามีแต่ความจริงใจ "แล้วเรื่องของเรา" กูพูดเสียงสั่นเครือ ไอ้ต้ายิ้มบางๆ "พี่เชื่อมั่นในความรักที่ต้นมีให้พี่ และพี่ก็เชื่อว่าจอยเค้าก็มีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ทำให้เราต้องแยกจากกัน" ไอ้ต้าพูดเสียงมั่นใจ

"แต่เด็กก็จะไม่มีพ่อ" เสียงผมพูดขาดห้วง ทำไมลูกกำพร้าพ่อแม่อย่างผมจะไม่เข้าใจความรู้สึกว่าคนที่ต้องคิดถึงพ่อแม่ตัวเองจากความทรงจำเท่านั้นจะรู้สึกยังไง โอกาสของผมอาจจะดีกว่าไตตั้นด้วยซ้ำเพราะผมยังพอจำรูปร่างหน้าตาของพ่อกับแม่ จำคำพูดของแม่ได้ แต่กับไตตั้นแล้ว เค้ายังเล็กเกินไป และเค้ายังไม่มีโอกาสแม้แต่เห็นหน้าพ่อที่ทิ้งเค้าไปแม้แต่ครั้งเดียว

"มีสิ ก็ต้นไงเป็นพ่อเค้า" ไอ้ต้าพูดยิ้มๆ กูมองหน้าไอ้ต้า พยายามจะจ้องไปให้เห็นถึงความคิด แววตาจริงใจที่ผมเห็นยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน "เด็กอาจจะโชคร้ายที่เกิดมาแล้วพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเค้าจะไม่ได้รับความรักจากพ่อเค้านิ" ไอ้ต้าพูดเสียงชัดเจน "ถึงเค้าจะอยู่กับแม่เท่านั้น แต่เค้ายังมีสิทธิ์ได้รับความรักจากพ่อเค้าเหมือนกันนะ และที่ผ่านมาต้นก็พิสูจน์แล้วว่า ความรักของต้นมันมีอยู่จริง" ไอ้ต้าพูดชัดเจนอีกครั้ง หมอกควันในใจกูสลายไปช้าๆ จริงอย่าที่ไอ้ต้ามันพูด ถึงผมจะไม่ได้เป็นพ่อที่ดี ไม่ได้เป็นพ่อที่เลี้ยงดูแลลูกด้วยตัวเอง แต่ผมก็มีสิทธิ์ที่จะให้ความรักแก่เค้าเหมือนพ่อกับแม่ที่อยู่ด้วยกันปรกติ

"แต่ตอนนี้ต้นต้องอย่าคิดมาก พี่เชื่อว่าพอทุกอย่างคลี่คลาย เรื่องนี้จะทำให้ต้นมีความสุขมากที่สุด" ไอ้ต้าพูดอีกครั้ง ตอนนี้น้ำตากูแห้งสนิทแล้ว สิ่งที่ไอ้ต้าพูดคือความจริงทุกอย่าง เด็กคนนี้ไม่ใช่ปัญหาเลย แต่เป็นสิ่งที่น่ายินดี แค่เพราะเค้าเกิดมาในช่วงเวลาที่พ่อกับแม่เค้าไม่พร้อม แต่เราไม่มีสิทธิ์ไปทำลายชีวิตเค้า ในเมื่อเค้าเกิดมาแล้ว เราควรดูแลให้เค้าได้รับความรักให้มากที่สุด ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่เค้าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตาม

กูกอดไอ้ต้าแน่นขึ้น จริงอย่าที่ไอ้อาร์ตบอก ไอ้ต้าคือทุกอย่างในชีวิตของผม ถึงแม้ในช่วงเวลาที่ผมอาจจะทำให้มันเสียใจ กลับเป็นมันนี่แหละที่ทำให้ผมพ้นจากบ่วงปัญหานั้นไปได้ มันยิ่งทำให้ผมมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิดมาตลอดว่าเลือกคนที่เดินร่วมทางกันตลอดชีวิตไม่ผิด ถึงแม่วันข้างหน้าจะมีปัญหามากกว่านี้ ผมก็เชื่อมั่นว่าคนที่เดินข้างผมในวันนี้จะไม่ทิ้งผม ถ้าผมล้ม เค้าจะเป็นคนฉุดผมขึ้นมา แล้วเราก็จะก้าวไปด้วยกันต่อแบบนี้ตลอดไป

คืนนั้นผมหลับลงอีกครั้งในอ้อมกอดของไอ้ต้า ความเสียใจที่เคยมีหายไปหมดจด อ้อมกอดอบอุ่นทำให้ผมไม่รู้สึกอ้างวางแม้แต่ต้องเกิดมาในโลกนี้โดยไม่มีพ่อแล้ะแม่ ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าถ้าไตตั้นเป็นลูกของผมจริง เค้าก็จะได้รับความรักจากผมไปไม่น้อยกว่าแม่ของเค้า และถึงแม้เค้าจะไม่ใช่ลูกของผม ผมก็ยังสามารถรักเค้าได้ไม่ต่างกัน

"ต้น" เสียงกระซิบที่คุ้นเคยกระตุ้นให้ผมรู้สึกตัว เช้าแล้ว แสงแดดยามเช้าส่องแสงมาจากหน้าต่าง ผมลืมตามาช้าๆ ไอ้ต้านั่งยิ้มอยู่ข้างเตียง มือข้างนึงลูบหน้ากูเบาๆ กูหันไปมองรอบห้อง เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เหมือนฝันไป กูขยับตัวลุกนั่ง กูยังอยู่ในชุดเดิม ชุดที่ใส่กลับมาจากหอไอ้ฟ้า เมื่อคืนกูร้องไห้แล้วหลับไปในอ้อมกอดไอ้ต้าจนเช้า

"พี่มีข่าวร้ายจะบอก" ไอ้ต้าพูดกับกูน้ำเสียงจริงจัง กูหันขวับไปมองหน้ามันอีกครั้งแบบตกใจ ไอ้ต้าจ้องหน้ากูอยู่จนหัวใจกูแทบหยุดเต้น แวบแรกในความคิดคือใครเป็นอะไรหรือเปล่า ไอ้ต้ามันกำลังจะบอกข่าวร้าย กูจับมือมันกำแน่นจ้องหน้าไอ้ต้าที่อมยิ้มน้อยๆ อ้าว ไหนบอกว่าเป็นข่าวร้าย

"เสียใจด้วยนะ เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกมึง"