ตอนที่ 121
ไอ้ต้ากระซิบบอกผมที่เงยหน้ามอง หน้าตาไอ้ต้าซีดๆชอบกล แล้วยัยดาวแม่งจะเรียกทำไมวะ ทีตอนมึงเย็ดกับพี่กิตกูยังไม่เรียกมึงเลย
"ทำไมอ่ะ กลัวดาวรู้เหรอ" ผมแกล้งถามไอ้ต้าที่จ้องหน้าผมอยู่ ไอ้ต้าอ้ำอึ้ง
"เอ้ย กูล้อเล่น กูก็ไม่ได้อยากให้มันรู้หรอก" ผมรีบบอกไอ้ต้าที่อ้าปากพะงาบๆพูดอะไรไม่ออกอยู่
"เอาไงดีอ่ะ" ไอ้ต้ากระซิบอย่างกังวลผมหันรีหันขวางมองหาตัวช่วย แต่ในห้องน้ำแบบนี้อะไรจะมาช่วยกูได้วะ แปรงสีฟัน? เฮ่ย ไม่ได้ๆ ไม่ได้มีอะไรติดตูด สบู่? เย้ยยิ่งไม่ได้ใหญ่ เดี๋ยวมันรู้ว่ากูมาเก็บสบู่กันในห้องผมมองหาจนทั่วแล้วก็ไปสะดุดอะไรอย่างนึง เอาวะงานนี้ไอ้ต้นยอมเสี่ยง
ผมคว้าขวดน้ำยาล้างห้องน้ำมาเปิดฝาออก ก่อนที่ไอ้ต้าจะถามว่าทำอะไรผมก็เทน้ำยาล้างห้องน้ำใส่แขนตัวเอง เหี้ย แสบบว่ะ
"เฮ้ยต้น ทำอะไรอ่ะ" ไอ้ต้ากระชากน้ำยาล้างห้องน้ำออกจากมือผม ส่งเสียงร้องอย่างตกใจผมทำปากให้มันเงียบเสียงกัดฟันทนให้น้ำยาล้างห้องน้ำกัดผิวที่แขนไปจนมันเริ่มแดงแล้วผมก็รีบล้างน้ำออก
"เดี๋ยวมึงบอกว่ากูเป็นลมพิษนะ แล้วมึงมาช่วยล้างตัว" ผมกระซิบบอกไอ้ต้าที่หน้าตายังเป็นหมาตื่นอยู่แต่รอยแค่นี้ดาวจะเชื่อไหมวะว่าแล้วผมก็เริ่มเกาตัวเองจนแขนทั้งสองข้างแดงเป็นปื้นไอ้ต้ารีบจับมือผมห้ามแต่ผมไม่ยอมหยุด
"ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ" ไอ้ต้าร้องถามผม ผมเงยหน้ามองมันสีหน้าไอ้ต้าเป็นกังวล ผมเลยรีบบอกให้มัน
หายห่วง
"ไม่เป็นไร แสบนิดหน่อยเองน้อยกว่าโดนมึงเสียบตูดอีก" ผมร้องบอกไอ้ต้าเลยยิ้มออก
ผมก้มมองแขนตัวเองทั้งสองข้างตอนนี้มันแดงเป็นปื้นผสมกับรอยเล็บสั้นๆของผมครูดไปตามผิวเนื้อขาวๆอย่างเห็นได้ชัดผมเอาสบู่ล้างแขนอีกที ก่อนจะนุ่งผ้าพร้อมกับไอ้ต้าเตรียมออกไปเผชิญหน้าดาว
ผมเอื้อมมือจับลูกบิดประตูแต่ไอ้ต้าคว้ามือผมไว้ข้างนึงแล้วดึงร่างผมไปกอดไว้
"พี่รักต้นนะ" อ๊ากไอ้ต้าจะมาหวานกะกูทำไมตอนนี้ แม่งแทนที่จะแดงแต่แขน เล่นเอากูแดงไปทั้งตัวแล้ว
แถมยังจะมาจูบที่แก้มกูอีก ขนลุกเลยมึง ผมผลักอกไอ้ต้าออกอายๆแค่นี้เองทำไมกูจะทำให้ไม่ได้วะ แต่อย่าลืมให้รางวัลกูบ้างนะกูยังเงี่ยนค้างอยู่เลย
ผมหมุนข้อมือที่จับลูกบิดเปิดประตูออกเสียงปลดล็อกดังแกร็กพร้อมกับประตูที่เปิดออกช้าๆ
"อ้าว ต้น" ดาวอ้าปากค้างที่เห็นว่าเป็นผมแต่หน้าตาดาวออกจะตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นคนที่เดินตามผมออกมา
"ต้า.." ดาวส่งเสียงเรียกไอ้ต้าเบาๆแบบอึ้งๆ มันมองหน้าผมกับไอ้ต้าสลับกัน
"ดาวมีคาราไมลล์ไหม ต้นเป็นลมพิษน่ะ เลยมาช่วยกันล้างตัว" ไอ้ต้าพูดตามแผนที่ผมสั่งไว้ไม่เคอะเขิน ดาวที่ยังอ้าปากค้างอยู่ได้สติหันมาดูตัวผม
"ว้าย ทำไมมันแดงขนาดนั้นล่ะ" อ้าว จะให้กูบอกเบื้องหลังไหมล่ะ แสบนะเว้ย
"มีอะไรกันหึ" เสียงพี่กิตเปิดประตูออกมาส่งเสียงถามแม่งเอ้ย ไม่พาไอ้เต้กะพ่อแม่ดาวมาดูกูกับไอ้ต้าจะเย็ดกันทั้งบ้านเลยล่ะ
"ผมเป็นลมพิษอ่ะเมื่อกี้เลยให้พี่ต้าเค้าช่วยล้างตัว" ผมตอบทำท่าเกาไปด้วยไม่ได้แสดงนะเว้ย แต่มันเริ่มคันจริงๆแล้ว พี่กิตเดินมาดู แกยังนุ่งผ้าขาวม้าอยู่แถมยังไม่ได้ล้างควยด้วย กลิ่นคาวน้ำเงี่ยนโชยมาเชียว
"สงสัยจะแพ้ฝุ่นน่ะ" ไอ้ต้ารีบสำทับยืนยันผมพยักเพยิดหน้าเห็นด้วย
"เอาคาคราไมลล์ทาก่อนแล้วกันนะต้นกับต้ากลับไปที่ห้องก่อน เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้" พี่กิตพูดผมกับไอ้ต้ามองหน้ากัน รอดแล้วกู อย่างน้อยกูก็ปิดความลับกูได้
ผมกับไอ้ต้าเดินกลับเข้าห้องตัวเอง ดาวเข้าห้องน้ำไปแล้วส่วนพี่กิตไปเปิดห้องเก็บของเพื่อหยิบยา พอถึงห้องผมกับไอ้ต้ามองหน้ากันยิ้มๆไอ้ต้ายังไม่ยอมปล่อยมือ ผมเลยพูดเขินๆ
"เก่งไหมล่ะ" ไอ้ต้ายิ้มหน้าบานแต่ก็เขกกะโหลกผมเบาๆ
"คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะเกิดเป็นแผลพุพองขึ้นมาจะทำยังไง"โหยใครจะเอาวิกซอลราดตัวซ้ำสองล่ะครับคุณพี่ แค่ทีเดียวไอ้ต้นยังไม่หายแสบเลย
"อ้าว แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยได้นี่" ผมยังไม่เลิกอวดความฉลาดของตัวเอง ไอ้ต้าจ้องหน้าผมจริงจัง
"ต้นอายไหม ถ้ามีคนอื่นรู้เรื่องพี่กับต้น" ไอ้ต้าถามผม ผมถึงกับอึ้ง อายไหม คำถามนี้น่าจะเป็นคำถามที่ไม่ควรถามก็เห็นๆกันอยู่ว่าสังคมมองคนที่รักพวกเดียวกันเป็นยังไงแต่ถ้าถามจากหัวใจจริงของผมล่ะก็
"ไม่อายอ่ะ อายทำไม แฟนกูออกจะน่ารัก" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้ต้ารวบตัวไปกอด
"รู้ไหม ตอนแรกพี่ว่าจะให้ดาวมันรู้แล้วนะแต่ต้นดันคิดอุตริก่อน" อ้าว ไหงเป็นงั้นอ่ะแล้วทำไมไม่รีบพูด อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ ปล่อยให้กูเจ็บตัวซะงั้น
"แน่ใจเหรอว่าพร้อมแล้ว" ผมพูดกับไอ้ต้ายิ้มๆมันก็ยิ้มเขิน
"ไม่รู้ดิบางทีพี่ก็อยากให้คนอื่นเค้ารู้ว่าพี่รักต้นขนาดไหน"ป๊าดตัวกูยิ่งแดงๆอยู่ เสือกพูดแบบนี้อีกแล้ว ยังไม่ทันจะโต้ตอบเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ผมกับไอ้ต้าถอยจากกันอัตโนมัติพร้อมๆกับพี่กิตเปิดประตูแง้มหน้าเข้ามา
"ขอพี่เข้าไปหน่อยนะ" อ้าว ทำไมพี่กิตถึงต้องมาขอกูวะ บ้านมึงชัดๆผมกับไอ้ต้ายิ้มให้พี่กิตที่เดินตัวเกร็งๆ
เข้ามา มันต้องมีอะไรผิดปรกติแน่ๆพี่กิตรีบวางขวดยาลงแล้วจะหันกลับจะเดินกลับออกไป
"เดี๋ยวดิพี่ เป็นอะไรอ่ะ" ไอ้ต้นเอ้ย พี่เค้าจะเป็นเหี้ยอะไรเกี่ยวอะไรกับมึงอ่ะ พี่กิตชะงักกึกหันหน้ามาเผชิญหน้าผมกับไอ้ต้าอายๆ
"ไม่มีอะไร พี่ไปดีกว่า ไม่อยากรบกวน" เย้ย ไม่มีอะไรแล้วทำไมพูดเหมือนมี
"เดี๋ยวดิ" ผมร้องพลางฉุดตัวพี่กิตไว้พี่กิตถอยกรูดๆแบบตกใจ
"เฮ้ย จะทำอะไรพี่" อ้าว เหี้ยสิ กูจะชวนคุยเสือกคิดว่ากูจะข่มขืนมึงเหรอ
"หยุดเลยพี่ ผมจะไปทำอะไรพี่ แต่พี่เป็นไรเนี่ยเมื่อกี้ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย" ผมร้องถามงงๆก็ก่อนหน้านี้
พี่กิตแม่งเป็นฝ่ายวิ่งไล่กูจะให้กูดูควยถึงในห้องมาตอนนี้เสือกจะหนีกูซะงั้น หรือว่า...
"พี่สัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้นะ ต้นกับต้าทำอะไรได้ตามสบายเลย" นั่นไง เรื่องมันชักเข้าเค้าทะแม่งๆ พิกลแหะเมื่อกี้ตอนกูกับไอ้ต้าเอากันในห้องเก็บของมันก็มืดสนิทนี่หว่า แล้วแกรู้ได้ไงวะ
"เฮ้ย พี่อย่าบอกนะว่าพี่เห็นผมกับไอ้ต้า.." ผมไม่กล้าพูดคำต่อไป ไอ้ต้าเองก็ตกใจไม่น้อยกว่ากัน
"ป..ป..ปะ.. เปล่า" พี่กิตละล่ำละลักปากมึงบอกเปล่าแต่กริยาไม่ใช่เลยนะเว้ย มันทำท่าจะเดินหนีผมอีกแล้ว
ผมเลยรีบวิ่งไปยืนขวางประตู ตาจ้องพี่กิตไว้ปากก็ถามคำถามคาใจ
"แต่พี่พูดเหมือนรู้อ่ะ บอกมาดิว่ารู้ได้ไง" ผมคาดคั้นต่อ
"ไม่งั้นไม่ให้ออกไปจริงๆด้วย"หูย ไอ้ต้น เก่งมากเกินไปละมึง บ้านพี่เค้านะเว้ย ไม่ใช่บ้านมึงซะหน่อย
พี่กิตอ้ำอึ้งมองหน้าผมที่ทำตาดุๆใส่ ถึงตากูจะไม่ดุได้เท่าตาไอ้ต้าแต่กูก็ดุเท่าที่ความตี่ของกูจะอำนวยละวะ
พี่กิตอ้ำอึ้งๆถอนหายใจพรวดแล้วตอบคำถามผม
"เมื่อกี้ตอนพี่ไปหยิบยา" พี่กิตพูดแล้วหายใจเข้าอีกที
"พี่สังเกตเห็นตรงพื้นมันเป็นรอย" ผมเริ่มซีดแล้ว ภาพฝุ่นดำๆเต็มหลังผมมันผ่านเข้ามาเต็มตา
"รอยอะไร" ไอ้ต้าร้องถามแทนผม
"ร..ร..รอยคนนอน" พี่กิตตอบหน้าก้มลงต่ำ ผมกับไอ้ต้าสบตากัน ฉิบหายแล้วในที่สุดก็มีคนรู้จนได้ ผมจะอ้าปากถามแต่พี่กิตพูดต่อ
"พี่เห็นรอยคนนอนอยู่ตรงกลางพื้นห้องแถมมีน้ำขาวๆเต็มพื้นเลยพี่ก็เลยรู้ ปล่อยพี่ไปเหอะนะ" แว๊ก ผมแก้ตัวไม่ออกแล้ว มัวแต่ห่วงว่าดาวมันจะออกมาอาบน้ำลืมทำลายหลักฐานซะงั้น
"แต่มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะพี่" ขุ่นมากเลยไอ้ต้าน้ำมึง แก้ตัวโดยไม่มีเหตุผลอย่างงี้ใครเขาจะเชื่อ
"ตอนแรกพี่ก็แค่สงสัยมานึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ต้นกับต้าอาบน้ำด้วยกัน พี่ก็เลยมั่นใจ"โอ้ว ขอบคุณที่มั่นใจในตัวผมกับไอ้ต้า ไอ้เหี้ยแล้วมึงมามั่นใจเรื่องนี้ทำเหี้ยไรเนี่ย
"พี่ไม่บอกใครจริงๆนะ ดาวพี่ก็ไม่บอก" พี่กิตรีบพูดมองหน้าผมกับไอ้ต้าสลับกันผมกับไอ้ต้ามองหน้ากันแล้วผมก็ตัดสินใจเดินหนีห่างจากประตูปล่อยให้พี่กิตที่เดินออกไปอย่างรวดเร็วก่อนจะปิดประตูลงตามหลัง
"ถึงไม่บอก มันก็รู้กันอยู่ดี" ผมพูดบ่นๆ ไอ้ต้าที่ยังนั่งหน้าซีดอยู่มองผมตาม ผมไม่สนใจใครจะรู้ปล่อยแม่งแล้ว ดาวรู้ก็ดี จะได้รู้ว่าผัวเก่ามึงน่ะเปลี่ยนรสนิยมไปแล้วผมหยิบขวดยามานั่งตรงข้างๆไอ้ต้า
"เจ็บตัวฟรีเลยกู รู้งี้เย็ดโชว์ไปเลยดีกว่าไม่รู้จะปิดทำไม" ผมพูดขำๆไอ้ต้าที่หน้าซีดอยู่มองหน้าผมแล้วค่อยๆยิ้มออกมา
"มานี่ พี่ทายาให้แล้วกัน" ไอ้ต้าคว้าขวดยาจากมือผมไปผมยื่นแขนทั้งสองข้างให้มัน ปากก็ทำเป็นบ่น
"เจ็บจังเลยค้าบ ทั้งเจ็บทั้งคัน"ผมพูดไปยิ้มไป ไอ้ต้าหัวเราะอารมณ์ดีขึ้นมาทันตาค่อยๆเทยาลงบนฝ่ามือแล้วลูบไล้ยาเย็นๆไปทั่วแขนแดงๆของผมจนตอนนี้มันกลายเป็นสีชมพูซีดๆ
"คันมากไหม" ไอ้ต้ากระซิบถามยิ้มๆผมเงยหน้าจ้องตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องมองผมอยู่ไม่วางตา สองมือลูบไล้ไปตามท่อนแขนทั้งสองข้างของผม
"มากสิ เมื่อกี้ยังไม่เห็นคันขนาดนี้เลย"ผมรู้ความหมายในตาไอ้ต้าเป็นอย่างดี เสือกมาถามกูว่าคันไหมกูคันมาตั้งแต่มึงอาบน้ำให้กูอยู่ในห้องน้ำแล้ว ไอ้ต้าส่งสายตาหื่นจัดมาโลมเลียก่อนพูดเสียงดังฟังชัดว่า
"ถ้าคันมากก็แหกตูดเยอะๆนะ เดี๋ยวพี่จะเอาควยช่วยเกาให้หายคัน"
ตอนที่ 122
สรุปแล้วคืนนั้น ผมโดนไอ้ต้าเกาแก้คันไปอีกสองดอกเล่นเอากูหลับเป็นตายหายคันเป็นปลิดทิ้ง ตื่นมาอีกทีก็สายน้าเบิ้ม (แปลว่าสายแก่) แล้วไอ้ต้ายังคงหลับตานอนกอดผมอยู่ เหนื่อยล่ะเส่ เกากูนานขนาดนั้น
ผมย้อนคิดถึงเรื่องเมื่อคืน หลังจากที่พี่กิตรู้แล้วผมก็ไม่แคร์อีกว่าดาวจะรู้ไหม ถ้าไม่รู้ก็ต้องรู้ละวะก็เล่นเกากันไม่ได้เกรงใจข้างห้องเลย ผมนอนมองหน้าไอ้ต้าอยู่สักพักไอ้ต้าก็ขยี้ตาตื่น โคตรชอบเลยเวลาไอ้ต้ามันหลับ เหมือนเด็กๆไงไม่รู้ยิ่งตอนตื่นนอนแล้วชอบทำหน้าเบลอๆ ได้ใจกูอีก
ผมกับไอ้ต้าอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ออกมาเจอดาวที่กำลังป้อนนมไอ้เต้อยู่ข้างล่างแม่งไม่รู้ว่ามันรู้เรื่องกูกับไอ้ต้าหรือยัง แต่ดาวก็ไม่พูดอะไรได้แต่ถามอาการผมว่าหายคันหรือยัง ผมก็ตอบไปตามตรงว่ายังมีอยู่บ้าง เฮ้ยๆ
กูหมายถึงแขนนะเว้ยตอนนี้มันยังแดงอยู่ แต่มันก็ไม่ได้คันมากมายแล้วได้แต่เซ็งตัวเองที่กังวลเกินเหตุ
หาเรื่องเจ็บตัวซะงั้น
ผมกับไอ้ต้าบอกลาดาวกลับกรุงเทพก่อนเที่ยงข้าวของที่ทิ้งไว้ที่ริสอร์ทที่เพชรบุรี ผมฝากไอ้ทักกับไอ้โทน
เก็บไปให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไอ้ต้าขับรถเรื่อยๆบรรยากาศผิดกันกับขามาลิบลับ ผมกลับมาถึงกรุงเทพตอนเกือบเย็นแล้วไอ้พี่ทักก็โทรเข้ามาพอดี
"เฮ้ย ไปกกกันถึงไหนเนี่ย จะมาซ้อมบาสเปล่า" ไอ้พี่ทักถามผม ผมก็นึกขึ้นได้ว่าตอนเย็นมันต้องซ้อมบาสนี่หว่าคราวก่อนที่โดดไปโดนพี่ป้องสั่งให้วิ่งกับไอ้ต้อเหนื่อยเกือบตาย เอาวะไม่ไปเรียนแต่ขอกูไปซ้อมบาส
แล้วกัน
ไอ้ต้าพาผมแวะเอาชุดบาสที่บ้านก่อนจะมาส่งผมที่มหาลัยก่อนเวลาเล็กน้อยผมเตรียมตัวจะลงรถแต่ไอ้ต้าฉุดข้อมือผมไว้
"อะไรวะ มีอะไรอ่ะ" ผมหันไปถาม ไอ้ต้ายิ้มเขินๆ
"จะไปไม่ลาเลยเหรอ" อ้าว ไอ้ต้า มึงพูดเหมือนกูจะไปตายโดยไม่ได้สั่งเสีย
"อะไรของมึงอ่ะ"ผมถามกลับไอ้ต้าไม่พูดได้แต่เอียงแก้มยื่นให้ผม อ๊ากอย่าบอกนะมึงว่าจะให้กูหอมมึงกลางมหาลัย เดี๋ยวก็ได้เป็นข่าวจนได้
ผมหันซ้ายหันขวา คนส่วนใหญ่กลับบ้านไปหมดแล้วเหลือแต่พวกที่รอซ้อมกีฬาไม่กี่คนผมก้มหน้าดึงคอเสื้อไอ้ต้าให้ลงต่ำพ้นกระจกหน้ารถ ก่อนบรรจงหอมแก้มเนียนๆที่แดงเรื่อของไอ้ต้าก่อนกำชับ
"ขับรถดีๆนะครับที่รัก"ได้ผลเว้ยหน้าไอ้ต้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย ส่วนกูอ่ะ แดงจนเลือดแทบทะลักออกจมูกออกตาแล้วอยู่ไม่ได้แล้วเว้ย กูเขิน
ผมถือเป้ยืนมองไอ้ต้าที่ถอยรถออกไปจนลับตาหันมาอีกทีไอ้ทักก็ยืนอยู่ข้างๆ อมยิ้มมีเลศนัย
"หวานกันจริงนะนี่ถ้ากูไม่มีไอ้โทนกูคงอิจฉามึงน่าดูเลยนะ" อ๊ากอะไรวะ หวานเหวินเหี้ยอะไร กูไม่รู้ไม่ชี้
ผมเดินจ้ำอ้าวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องล็อกเกอร์
พอแต่งตัวเสร็จพี่ป้องก็เป่านกหวีดเรียกพอดี เหี้ยเอ้ยวอร์มก็ก็ไม่ได้วอร์ม ผมรีบวิ่งไปรวมทีม เฮ่ย ทำไมทีมกูมันดูโหรงเหรงพิกลวะไอ้ต้อไม่อยู่ พี่วินพี่นัทไอ้โป้ง หายหัวไปไหนกันหมดไม่รู้ผมรีบเข้าแถวเพราะพี่ป้อง
แกเล่นจ้องหน้าตาเคร่งขรึม
"พวกมึงเป็นอะไรกันไปหมดวะ" พี่ป้องตะคอกเสียงดังแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเหมือนแกหงุดหงิดอะไรมา
ซักอย่าง ผมหลบตาไม่กล้าสบสายตาดุๆ ของพี่ป้องถ้ากูไม่มาซ้อมแม่งให้กูวิ่งจนตายแหงๆ ดุขนาดนี้วันนี้
"มีใครจะมาลาออกจากทีมอีกบ้าง" พี่ป้องถามเสียงดังจนผมแทบสะดุ้ง เฮ้ย อย่าบอกนะว่าไอ้พวกพี่นัทพี่วิน
ไอ้ต้อเนี่ย มันมาลาออกจากทีมไปแล้วว่าแต่ไอ้ต้อเองผมก็ไม่เห็นมันมาหลายวันแล้วเหมือนกัน
ผมกับเพื่อนๆที่เหลือนิ่งเงียบสนิทพี่ป้องพูดอะไรที่ผมไม่เข้าใจอีกหลายประโยค ก่อนจะปล่อยให้พวกเรา
วิ่งรอบสนาม ผมวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่หายสงสัยเรื่องที่เพื่อนๆ หายไปหมดผมเลยกระซิบถามเพื่อนที่วิ่งเหยาะๆอยู่ข้างๆกันเบาๆ
"เฮ้ย พวกพี่วินไปไหนวะ" ผมร้องถาม เพื่อนผมหันมาตอบเบาๆ
"พี่เค้าลาออกจากทีมไปแล้วสงสัยจะอายเรื่องที่มึงไปเอาตูดมัน" อ้าวเฮ้ยเกี่ยวอะไรกับกูเนี่ย
"เฮ้ย ถามจริง" ผมกระซิบต่อไอ้เพื่อนผมหันหน้ามา
"ไม่รู้ว่ะแต่พี่วินกับพี่นัทเค้ามาลาออกด้วยกันทั้งคู่ บอกว่าไม่อยากเล่นแล้วจะไปตั้งใจเรียนดีกว่า"
ผมพยักหน้างงๆ อะไรของมันวะ
"แล้วไอ้ต้อล่ะ" ผมถามต่อไอ้เพื่อนคนเดิมเหล่มองพี่ป้องก่อนกระซิบตอบ
"มันหายไปไหนไม่รู้ได้ข่าวว่ามันลาออกจากมหาลัยไปแล้ว ไม่รู้จริงหรือเปล่า
" อ้าวเฮ้ย ไอ้ต้อมึงโดนกูเย็ดแล้วทิ้งกูเลยเหรอ ไอ้ห่านี่โดนแล้วไม่รับผิดชอบนี่หว่า
"เออ กูได้ยินมาอีกว่า ไอ้โป้งมันก็ไปกับไอ้ต้อด้วย" เย้ย ไปไหนกันวะอย่าบอกนะว่ามึงสองคนตกลงปลงใจจะเป็นผัวเมียกันแล้วหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามกันไป
"พูดเป็นเล่นก่อนหน้านี้ไอ้โป้งมันดูถูกไอ้ต้อจะตาย โอ้ย" ผมกำลังถามเพลินๆก็ถูกฝ่ามือพิฆาตฟาดเข้าที่หัว หูย
"ใครตบหัวกูวะ" ผมร้องลั่นคลำหัวป้อยๆหันไปก็เจอะกับตาโหดๆของพี่ป้องที่เหมือนจะขย้ำกู
"มึงจะซ้อมหรือจะคุยถ้าจะคุยกันกูจะไปขอเจ้ฉอดให้พวกมึงสองคนไปเป็นดีเจให้นั่งคุยกันทั้งวัน" เย้ยมุก
พี่ป้องนี่เอไทม์ได้อีก กูควรจะฮาหรือกลัวมึงแน่วะเนี่ยผมยกมือไหว้ขอโทษประหลกๆ
"ขอโทษค้าบ" พี่ป้องเห็นผมทำทะเล้นก็เงื้อมือจะฝากรักอีกรอบแต่ไอ้ต้นเผ่นแน่บออกไปพ้นรัศมีเงื้อมมืออำมหิตของแกแล้ว
ผมยังคงคาใจเรื่องไอ้ต้อกับไอ้โป้งเรื่องจริงป่าววะที่มึงสองคนลาออกแล้วหนีตามกันไป ก็ไหนว่าเกลียด
กันไงวะ ผมวิ่งไปคิดไปเลิน โดยไม่รู้ว่าพี่ป้องสั่งให้หยุดแล้วหน้าเลยกระแทกเข้ากับเพื่อนข้างหน้าที่หยุดลงกระทันหันจนล้มคะมำไปทั้งคู่
"กูว่าแล้วต้องเป็นมึง" ผมคลำหัวเข่าตัวเองปากก็บ่นไอ้ทักที่โดนผมชนเข้าเต็มรักความซวยยังมาเยี่ยมเยือนบ้านผมทุกวันไม่ได้ขาดทุกครั้งที่อยู่ใกล้ไอ้ทักมันไอ้ทักเองก็ชี้หน้าผม
"เหี้ย ทีหลังเก็บควยด้วยนะมึง ตูดกูช้ำไปหมดแล้ว" เย้ย กูยังไม่ได้โด่นะเฟร้ย
"เอ้าไอ้ต้น มึงอีกแล้ว" เสียงพี่ป้องดังมาแต่ไกลผมรีบผุดลุกขึ้นยืนตรงทำเป็นไม่มีอะไร
"เป็นไรนักหนาวะ เหม่อตลอด" พี่ป้องถามผมหน้าจ้องผมเขม็ง เหี้ยเอ้ยทำไมกูต้องมาซวยซ้ำซ้อนแบบนี้วะเนี่ย
พี่ป้องหันไปมองเพื่อนๆที่ยืนเรียงหน้ากระดานแล้วก็พูดเสียงดัง
"ตั้งแต่วันนี้ไปสองสัปดาห์จะเป็นการคัดตัวพวกเราแต่ละคนว่าใครจะติดทีมมหาลัยบ้าง" พี่ป้องเว้นระยะก่อนพูดต่อ
"คุณสมบัติของคนที่จะได้เป็นนักบาสของมหาลัยแล้วนอกจากจะมีทักษะการเล่นบาสอย่างดีแล้ว ยังต้องเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ" พี่ป้องพูดแล้วหันมาหาผมเต็มๆ
"ต้องมีความทุ่มเท มีระเบียบวินัยไม่โดดซ้อมให้ความช่วยเหลือร่วมมือกับเพื่อนๆในทีม ไม่คิดว่าตัวเองเด่นกว่าหรือมีดีกว่าคนอื่น
" พี่ป้องพูดโดยไม่ละพะสายตาจากหน้าผมเหี้ยเอ้ย จะด่ากูก็ด่าเลยมา
"ที่สำคัญ ต้องไม่ทำให้ทีมแตกแยกขาดความสามัคคีถ้าคิดว่าพวกคุณทำไม่ได้ ก็มาลาออกไป" เสียงพี่ป้องสั่งเฉียบขาดกูขอยกมือลาออกเลยได้ไหมวะ แม่งเอ้ยแต่ละอย่างที่พูดมาช่างห่างไกลจากตัวไอ้ต้นเหลือเกิน
พี่ป้องเดินมาหยุดตรงหน้าผมแล้วจ้องเขม็ง
"โดยเฉพาะคนที่ได้ทุนจากมหาลัยอย่าคิดว่าตัวเองเก่งว่าคนอื่น ถ้าทำไม่ได้ผมจะเสนอขอให้มหาลัยตัดการให้ทุนทันที" แปลว่าอะไรวะ แปลว่ากูไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องติดทีมให้ใช่ไหม เอาวะงานนี้ไอ้ต้นสู้ตาย
พี่ป้องพูดเสร็จแกก็สั่งให้ผมกับเพื่อนๆแยกเป็นสองทีมซ้อมด้วยกันคำพูดของพี่ป้องยังดังก้อง เอาสิวะ คนอย่างไอ้ต้นไม่ยอมแพ้ง่ายๆอยู่แล้วไม่มีอะไรที่ไอ้ต้นทำไม่ได้(ยกเว้นออกลูก) กูละเลยความฝันที่จะติดทีมชาติมานานแล้ววันนี้ขอไอ้ต้นตามล่าความฝันต่อหน่อยเหอะ
ผมซ้อมบาสกับเพื่อนๆอยู่จนค่ำ พี่ป้องแกก็กลับไปแล้วเพื่อนๆบางคนอยู่ซ้อมต่อ แต่บางคนก็กลับไปหลังจากพี่ป้องไม่นานไม่ทันไรก็เหลือแต่ผมซ้อมชู๊ตลูกอยู่คนเดียว ตอนนั้นเกือบสองทุ่มได้แล้วแต่ไม่รู้ไอ้ต้นคึกมาจากไหนตั้งเป้าว่าถ้าชู๊ตลูกลงห่วงติดต่อกันเกินห้าสิบลูกไม่ได้ไม่กลับ
แฮ่ๆ ในที่สุดไอ้ต้นก็ทำได้ แต่กว่าจะทำสำเร็จล่อเข้าไปสามทุ่มครึ่งแม่งเล่นเอาซะกูหมดแรง ผมเดินเข้าไปในห้องล้อกเกอร์ที่ร้างผู้คนใจหายตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนกูยังกลัวผีอยู่กับไอ้ต้อในห้องนี้อยู่เลย
พอนึกเรื่องผี ไอ้ต้นก็นึกเรื่องเผ่นตามทันที อยู่ไม่ได้แล้วโว้ยผมรีบเปิดตู้ล็อกเกอร์หยิบกระเป๋าเป้ที่ใส่ไว้ออก น้ำเนิ้มไม่อาบแล้วกลับไปให้ไอ้ต้าอาบให้ดีกว่า
ผมดึงกระเป๋าเป้ออกจากล้อกเกอร์ สายตาก็พลันเห็นเศษกระดาษเล็กๆปลิวออกมาจากล็อกเกอร์ตามมาด้วย
ผมหยิบกระดาษนั้นขึ้นมางงๆบนนั้นมีลายมือเป็นระเบียบเหมือนลายมือผู้หญิงเขียนไว้
"ขยันซ้อมจังเลยนะ เหนื่อยหรือเปล่า เป็นกำลังใจให้นะ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น