เล็กเอาไว้ใช้ ใหญ่เอาไว้โชว์ ตอนที่ 113 - 114

ตอนที่ 113
เมสเสสจากดาวแสดงข้อความบนหน้าจอมือถือของไอ้ต้าผมจ้องมองมันอย่างอึ้งๆ ความรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ กดทับในใจ ลูกเต้ พ่อต้าคำสองคำนี้จะมีความหมายเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากไอ้ต้าเป็นพ่อของลูกดาว
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ขอบตาร้อนผ่าว ไม่ใช่เพราะความอิจฉาแต่มันกำลังบ่งบอกว่าผมอาจต้องเสียใจอีกครั้ง ไอ้ต้ามันโกหกผมหรือเปล่าผมไม่รู้จริงๆ ถ้าสิ่งที่ดาวส่งมาเป็นเรื่องจริง ผมควรจะทำยังไงดี
ผมเหลือบมองไอ้ต้าอย่างสับสน ผมเชื่อในความรักที่ไอ้ต้ามอบให้สิ่งที่มันทำให้ผมตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้บ่งบอกถึงความรู้สึกในใจมันให้ผมรับรู้ได้อย่างชัดเจนแต่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ใจผมร้อนรนจนทนไม่ไหวเอื้อมมือจะเขย่าตัวปลุกไอ้ต้าให้มาอธิบายความจริงแต่ไอ้ต้าก็พูดขึ้นมาแบบละเมอ
"พี่รักต้นนะครับ อย่าหนีไปไหนอีกนะ" เสียงไอ้ต้างึมงำออกมาเบาๆ ดวงตายังหลับพริ้มเหมือนตกอยู่ใน
ความฝัน ผมชะงักมือที่เอื้อมคว้าความสับสนก่อเกิดในใจขึ้นอีกครั้งอย่างรุนแรง ใช่ กูรู้ว่ามึงรักกู แล้วกูก็รัก
มึงด้วย แต่ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกมึงจริง แล้วจะให้กูทำยังไง
ผมดึงมือที่ยกค้างกลับมาข้างตัวที่นอนอยู่ตรงหน้าเป็นคนที่ผมรักที่สุด แต่คงไม่ใช่ผมคนเดียวที่รักความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่ตัวผมอีกครั้ง ผมกลืนน้ำลายกลั้นน้ำตา ผมต้องไม่เสียใจผมต้องเชื่อในตัวไอ้ต้า เชื่อในตัว
ของคนที่ผมรักที่สุด มันไม่มีทางโกหกผม
ความจริงอีกอย่างที่สะท้อนขึ้นมาในใจ ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของไอ้ต้าแล้วกูก็เท่ากับว่าทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกผมเข้าใจดีว่าการที่เป็นลูกที่ไม่มีพ่อแม่นั้นเป็นอย่างไร ถึงผมจะมีพ่อเต็งพ่อแท้ๆของไอ้ต้าที่รักผมเหมือนลูกคนนึงแต่ในจิตใจผมก็ยังโหยหาความรักจากพ่อแท้ๆของตัวเองอยู่เสมอแล้วถ้าเต้เป็นลูกของต้าจริง แต่ไม่มีโอกาสได้อยู่กับพ่อเพราะพ่อของมันอยู่กับแม่มันไม่ได้ เพราะต้องอยู่กับผม ผมเห็นแก่ตัวไปไหม
ผมกลั้นน้ำตาเต็มที่ บอกตัวเองว่าจะต้องไม่เสียใจลูกไอ้ต้ามันก็เป็นหลานผมขอให้มันไม่รู้ว่าพ่อกับแม่มันไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะอาคนนี้ด้วยเถิดภาพในหัวย้อนไปถึงตอนที่ผมนั่งคุกเข่าตรงหน้าเจดีย์เก็บอัฐิของพ่อกับแม่คำพูดที่ผมให้สัญญากับพ่อแม่ตัวเองไว้ว่า
"พ่อครับแม่ครับ ถึงพ่อกับแม่จะโกรธหรือไม่พอใจ แต่ต้นอยากให้พ่อกับแม่รู้ไว้ว่าต้นมีความสุขมากนะครับที่มีพี่ต้าอยู่ข้างๆต้นอาจจะทำในสิ่งที่ผิดหรือไม่เหมาะสม แต่ต้นมีความสุขมากจริงๆต้นขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้นนะครับ แต่ถึงจะย้อนเวลากลับไปได้ต้นก็ขอให้พี่ต้ากับต้นรักกันแบบวันนี้ ต้นไม่ขอเปลี่ยนอะไร เพราะต้นไม่เสียใจเลยครับที่ได้รักผู้ชายคนนี้"
คำพูดของตัวเองดังก้องอยู่ในหัวผมยังเชื่อมันในสิ่งที่บอกพ่อกับแม่ไว้ ว่าไม่เสียใจที่ได้รักผู้ชายคนนี้ผู้ชายที่ชื่อต้า ผู้ชายที่เป็นมากกว่าชีวิตของผมเอง
ใจผมสงบลงแล้ว ผมแปลกใจตัวเองเล็กน้อยว่าผมเองก็เปลี่ยนไปจากที่เป็นคนใจร้อนไม่ยอมใคร แต่พอเปิดรับเอาความรักเข้ามาในชีวิตผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ควบคุมตัวเองได้ ยอมทำในสิ่งที่ไม่ชอบถ้าเป็นแต่ก่อนผมอาจะหนีไปหรือไม่ก็กระชากคอไอ้ต้ามาถามแล้ว
ผมกดเปลี่ยนข้อความให้เป็นยังไม่ได้อ่านก่อนวางโทรศัพท์ของไอ้ต้าลงไว้ที่เดิม หน้าไอ้ต้ายิ้มน้อยๆ มันคงกำลังหลับฝันดีผมยิ้มให้มันบางๆ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด อย่างมากกูก็มีหลานเพิ่มอีกคนแล้วยิ่งเป็นลูกของคนที่กูรักแล้ว ยิ่งไม่มีเหตุผลที่กูจะไม่รักไอ้หลานคนนี้
ผมล้มตัวลงนอนข้างๆไอ้ต้าอีกครั้งหลับตาพยายามรวบรวมสมาธิให้หลับต่อ แต่ทำไม่ได้ ถึงแม้จะพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้วก็จริงแต่จิตใต้สำนึกยังกรุ่นไปด้วยควันจากไอร้อนจากไฟที่คุไหม้ในใจคำว่ารักที่ไอ้ต้าละเมอบอกเมื่อกี้ช่วยดับไฟที่ลุกโพลงในใจให้มอดลงแต่มันยังไม่สิ้นเชื้อ ความร้อนระอุปะทุข้างในจนผมนอนไม่หลับ
"เป็นไรต้น นอนไม่หลับเหรอ" เสียงไอ้ต้าร้องถามผมอึ้งไม่ทันตั้งตัว 
"อ้าว ร้องไห้อีกแล้ว เป็นอะไรครับ" ไอ้ต้าถาม ผมรีบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวไอ้ต้าขยับตัวลุกนั่งข้างๆ สองมือโอบตัวผมไว้ 
"ฝันร้ายหรือเปล่า" ไอ้ต้าถามอย่างเอาใจใส่ ผมอึกอักไม่รู้จะตอบอะไรดี เลยพยักหน้าช้าๆ
"ฝันเห็นพ่อกับแม่น่ะ" ผมตอบเสียงสั่นเทาผมทำผิดอีกแล้ว ทำผิดด้วยการโกหกคนที่รักผม แต่ผมไม่ได้เจตนาทำอะไรไม่ดีพ่อกับแม่คงไม่โกรธนะ ไอ้ต้าขยับวงแขนแน่นขึ้น จูบเบาๆบนหน้าผากผม 
"ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่ต้นหรอกตอนนี้คงนั่งขำเราจากบนสวรรค์"ไอ้ต้าพูดเบาๆคำพูดติดตลกของมันทำให้ผมผ่อนคลายได้เล็กน้อย
"อีกสักสิบยี่สิบปี เราจะเป็นยังไงนะ" ผมพูดเบาๆ ชีวิตคู่ของเรากำลังดำเนินอย่างไม่รู้ชะตากรรมไม่บ่อยครั้งเลยที่ผมจะนึกถึงตัวเองในอนาคต ผมมีความสุขกับการอยู่ไปวันๆสนุกกับการที่ได้ด่าคนที่คิดวางแผนให้ตัวเองในอนาคตว่าเป็นคนคิดมาก แต่เมื่อผมมองดูอนาคตตัวเองอย่างจริงจังมันว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย
"ไม่รู้สิ ต้นก็คงเป็นลุงแก่ๆ พุงห้อย วิ่งไล่จับหลานมั้ง" ไอ้ต้าตอบยิ้มๆ ผมเจ็บจี้ดที่หัวใจ มึงจะยอมรับความจริงแล้วใช่ไหมว่ามึงมีหลานให้กูแล้ว 
"พี่ก็คงแก่พอๆกับต้น อาจจะวิ่งไม่ไหวแล้วก็ได้" ไอ้ต้าพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ผมฝืนยิ้มให้มัน บอกความจริง
กูมาเหอะ กูอยากรู้ว่าหลานของกูคือลูกของมึงใช่ไหม
"แล้วกูจะไปหาหลานที่ไหนวะ อย่าบอกนะว่ามึง.." ผมพูดแล้วก็ต้องหยุด เพราะก้อนสะอึกเข้ามาจุกคอหอย ไอ้ต้ามองผมอย่างสงสัย 
"ก็ลูกพี่โตไง เราสองคนก็เป็นอา แล้วเลี้ยงหลานกัน" ไอ้ต้าพูดเบาๆ ยิ้มให้ แต่ผมยิ้มไม่ออก แค่ลูกพี่โตจริงเหรอ แล้วลูกมึงล่ะ
"เป็นอะไรไปวะต้น ทำไมดูซึมๆ ไม่สบายหรือเปล่า" ไอ้ต้าถามผมอย่างเป็นห่วง เอามือมาแตะหน้าผากผม 
ผมอึกอัก สิ่งที่คาค้างอยู่ในใจรอวันปะทุออกมา เอาไงดีวะไอ้ต้นวันนึงมึงก็ต้องรู้อยู่ดี จะรู้วันนี้ หรือรู้วันไหนมึงก็ต้องได้รู้แล้วมึงจะเอาเรื่องนี้มาคั่งค้างให้ใจมึงเจ็บทำไม 
"ต้า กูถามอะไรอย่างนึง ตอบตามจริงนะ" ผมกลั้นใจพูดสิ่งที่อยากพูดออกไป เอาวะไอ้ต้น มึงต้องกล้า มึงต้องทำได้ถ้ามึงไม่ทำ หัวใจมึงก็จะมีแผลนี้อยู่ไปตลอด ไม่มีวันหาย
แสงทองจับขอบฟ้ารางๆ ความเช้ามาเยือนแล้วไม่รู้ว่ามันจะพาความจริงมาเยือนด้วยหรือเปล่าไอ้ต้าจ้องมองผมอย่างตั้งใจว่าผมจะพูดอะไร
"ลูกของดาว เป็นลูกมึงหรือเปล่า"
ผมจ้องตาไอ้ต้า ไอ้ต้าอึ้งไปเล็กน้อยทำเอาผมใจแป้วไปเยอะเหมือนกันได้โปรดบอกกูเหอะนะว่ามัน
ไม่จริง 
"ทำไมมึงถามแบบนี้วะ"ไอ้ต้าไม่ตอบกลับย้อนถามผมกลับ ผมชี้ไปที่มือถือไอ้ต้า ไอ้ต้ารีบคว้ามือถือมาเปิดดู 
"กูเห็นมีข้อความเข้า ก็เลยกดดู" ผมสารภาพว่าผมเห็นอะไร ไอ้ต้ากดอ่านข้อความแล้วก็เงยหน้ามองผม ไม่มี
สีหน้าของความกังวล ไม่มีรอยยิ้มเปื้อนหน้า ถ้าจะพูดให้ถูกหน้าไอ้ต้าไม่บอกอะไรเลย
"ถ้าอยากรู้ก็ไปด้วยกัน" ไอ้ต้าบอกผมพลางดึงมือให้ผมลุกยืนมันจะพากูไปไหนวะ 
"ไปไหน" ผมถามเบาๆไอ้ต้าไม่ตอบ ผลักผมเข้าไปอาบน้ำพร้อมกับมัน แต่ตอนนั้นไม่มีอารมณ์จะทำอะไรกันผมกับไอ้ต้าอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว แสงแดดยามเช้าอ่อนๆส่องปะทะหน้าผมทันทีที่เดินออกมาจากบ้านไอ้ต้าพาผมขึ้นรถแล้วขับออกจากรีสอร์ตที่เราพักอยู่ทันที
"จะไปไหน" ผมร้องถามไอ้ต้าที่ทำสีหน้าจริงจังจนผมเริ่มกังวลผมคิดว่าผมรู้จุดหมายปลายทางที่ไอ้ต้าตั้งใจ
จะไป ในใจอยากจะร้องบอกมันเหลือเกินว่า อย่าไปเลย กูยังไม่พร้อมแต่อีกใจนึงก็บอกตัวเองว่า ไปเลย ไปให้เร็วที่สุด จะได้รู้ความจริงสักทีผมอ้าปากจะถามไอ้ต้าอีกครั้ง แต่ไอ้ต้ามันก็อ้าปากพูดมาพอดี
"อดทนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพอถึงชุมพรต้นก็จะรู้ว่าความจริงคืออะไรพี่บอกตอนนี้ไม่ได้ เพราะพี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกใคร"
ตอนที่ 114
ไอ้ต้าพูดจริงจัง ความจริงที่มันเองก็ยังไม่รู้มันก็คงร้อนใจไม่แตกต่างจากผมเองเท่าไหร่ ผมเหลือบมองหน้าไอ้ต้าอยากจะถามอะไรมันมากมาย แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะไม่ถาม
ผมนั่งมองหลักกิโลผ่านไปอย่างเชื่องช้าอีกหลายร้อยกิโลกว่าจะถึงชุมพร บรรยากาศในรถนิ่งเงียบแต่ไม่ได้มีกลิ่นอายมาคุแฝงอยู่แม้แต่น้อย สิ่งที่ผมรู้สึกคือเข้าใจและเห็นใจไอ้ต้า คนที่เป็นทุกข์มากกว่าผมก็คือไอ้ต้า 
หากพบว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกมันจริงๆ ผมเองไม่รู้ว่าไอ้ต้าจะรับมือกับเรื่องนี้ยังไง
"หิวไหมต้น กินอะไรกันก่อนนะ" ไอ้ต้าพูดพลางเลี้ยวรถเข้าปั้มน้ำมันข้างทางแสดงแดดยามสายเริ่มแผด
แสงกล้า แต่มันคงไม่เท่ากับความรุ่มร้อนที่ก่อเกิดในจิตใจผมกับไอ้ต้าแวะซื้อกาแฟและขนมปังกินกัน 
ผมพยายามทำตัวให้เป็นปรกติมากที่สุด แต่บางครั้งผมก็พบตัวเองว่าเสียงพูดคุยกับไอ้ต้านั้นมันแปล่งผิดธรรมชาติ
"ต้น.." ไอ้ต้าร้องเสียงเบาเมื่อเรากลับขึ้นรถอีกครั้งผมก้มหน้าไม่ได้หันไปมอง ได้แต่รับคำ เวลาของการหลอกตัวเองคงหมดไปแล้วเวลาที่เราสองคนต้องเผชิญความจริงจะมาถึงในไม่ช้านี้ 
"ต้นจะโกรธพี่ไหม ถ้าลูกของดาวเป็น..." ไอ้ต้ากล้ำกลืนคำพูดอย่างยากลำบาก คำถามที่มันถามผมเป็นคำถามเดียวกันกับที่ผมถามตัวเองมาตลอดทาง
"กูไม่รู้" ผมตอบเบาๆกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะพูดอีกคำนึงออกมา 
"แต่กูรักมึง ถึงความจริงจะเป็นยังไงกูก็ยังรักมึงอยู่" ผมพูดเสียงสั่น หลับตากล้ำกลืนคลื่นความเสียใจที่โหมซัดเข้ามากูต้องไม่ร้องไห้ กูสัญญากับตัวเอง สัญญากับพ่อแม่ไว้แล้วนี่ว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้วกูจะผิดสัญญานั้นได้ยังไง
ไอ้ต้าเลี้ยวรถจอดเข้าข้างทาง ผมเงยหน้ามองมัน ไอ้ต้าสีหน้าสับสน 
"กลับกรุงเทพเหอะ อย่าไปเลย" ไอ้ต้าร้องเสียงเบาเหมือนกับจะสั่งตัวเอง ผมเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่มัน 
"ไปเหอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด" ผมพูดสิ่งเดียวที่นึกออก ก่อนที่จะพูดอีกคำนึงที่ผมมั่นใจ 
"กูสัญญาว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกูไม่หนีมึงไปไหนแน่นอน"
ไอ้ต้ายิ้มบางๆ ก้มหน้าจูบมือผมเบาๆ ผมขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วซบลงที่ไหล่มันไอ้ต้าออกรถอีกครั้ง ผมหลับตาซึมซับความรู้สึกอบอุ่นต่อให้ผลของเรื่องนี้จบลงอย่างเลวร้ายแค่ไหนความเป็นพี่น้องของเราก็คงไม่มีทางขาดกัน
ผมพยายามหาเรื่องมาคุยกับไอ้ต้าไปเรื่อยๆตลอดทาง ระยะทางลดลงเรื่อยๆพร้อมๆกับที่เราสองคนกำลังเข้าใกล้ความจริงเข้าไปเรื่อยๆ เช่นกันความอึดอัดก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ผมเหลือบมองนาฬิกา เกือบเที่ยงแล้ว แต่ผม
ไม่รู้สึกหิว กลับรู้สึกตรงข้ามความอึดอัดก่อตัวเป็นความคลื่นเหียนจนอยากจะอาเจียนเอาสิ่งต่างๆออกมา
ไอ้ต้าขับรถไปจอดหน้าบ้านหลังนึง ผมไม่แปลกใจที่ไอ้ต้ารู้จักบ้านดาวเพราะตอนที่มันเป็นแฟนกัน มันก็เคยมาบ้านดาวหลายครั้งประตูรั้วไม้ระแนงตั้งตระหง่าน ผมชะเง้อมองผ่านรั้วไม้นั้นเข้าไป นั่นไงดาวนั่งอยู่
ตรงนั้น สองมือกำลังโอบอุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างรักใคร่ดาวในวันนี้แตกต่างจากที่ผมเคยเห็น สีหน้าอิดโรย
แต่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม รูปร่างที่เคยยั่วยวน แปรเปลี่ยนไป หนาขึ้นคงจะเพราะยังลดน้ำหนักลงจากการท้อง
ได้ไม่หมด แต่ดาวก็ยังเป็นดาว เคยสวยน่ารักยังไงวันนี้ก็ยังน่ารักอยู่
ผมหันมองไอ้ต้า มันก็กำลังจับจ้องอยู่ที่ดาวเช่นกันผมเอามือตบไหล่ให้กำลังใจมันเบาๆ
"ลงไปสิ จะได้จบเรื่องนี้สักที" ผมร้องบอก ทั้งที่ในใจตัวเองว้าวุ่นมากมาย ไอ้ต้าหันมาหาผมหน้าตามันบ่งบอกถึงความอึดอัดใจที่กำลังทะลักล้น ยังไม่ทันพูดอะไรต่อประตูรั้วก็เลื่อนเปิดออก
"ต้า.. ต้าจริงๆด้วย" เสียงดาวดังได้ยินเข้ามาในรถ ผมกับไอ้ต้าสบตากันก่อนตัดสินใจเปิดประตูออกมา 
" อ้าว ต้นก็มาด้วยเหรอดีใจจังไม่ได้เจอตั้งนานแน่ะ" เสียงดาวทักผมอย่างคุ้นเคยผมกล้ำกลืนความขุ่นมัวในใจ ฝืนยิ้มให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด ไอ้ต้าขยับลงจากรถช้าๆสายตายังจับจ้องที่เด็กในอ้อมแขนดาว
"หลานน่ารักไหมต้น ดูสิ หน้าเหมือนใคร
"เสียงดาวดังเสียดแทงเข้าไปกลางหัวใจผมเต็มๆผมมองหน้าเด็กทารกที่หลับตาพริ้ม หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู 
ผิวขาวละเอียดบ่งบอกให้รู้ว่าพ่อแม่เป็นคนที่มีผิวดีไอ้ต้ายืนมองผมที่กำลังก้มดูเด็กคนนั้น ใจผมดำดิ่งลงต่ำเมื่อเห็นเด็กคนนั้นเต็มตา
"ใครๆก็บอกว่าเต้เค้าหน้าเหมือนพ่อ ไม่เชื่อต้าก็มาดูสิ" ดาวเปลี่ยนความสนใจจากผมไปหาไอ้ต้า ไอ้ต้านิ่งอึ้งมองหน้าผมผมยิ้มให้กำลังใจมัน ทั้งที่หัวใจตัวเองชาวูบอ่อนแรง ดาวอุ้มเด็กคนนั้นไปใกล้ๆไอ้ต้าไอ้ต้าก้มมองแล้วก็อึ้ง มือไม้เริ่มสั่น
"แล้วแฟนดาวไม่อยู่เหรอ" ผมรีบร้องตัดบทก่อนที่ไอ้ต้าจะคุมตัวเองไม่อยู่ดาวหันมาตอบยิ้มๆ 
"ไปทำงานน่ะ เดี๋ยวเย็นๆ ก็กลับ เค้าเห่อลูกจะตายไม่เหมือนพ่อต้าหรอก กว่าจะมาได้" ดาวทำเสียงงอนๆ 
"ขออุ้มหน่อยได้ไหมอ่ะ" ผมร้อง อยากเห็นหน้าเด็กคนนั้นชัดๆอีกที ที่เห็นเมื่อกี้แค่ผ่านๆหน้ามันก็มีเค้าไอ้ต้าอยู่ไม่น้อย
"เอาสิ ระวังนะ อุ้มเป็นเปล่าเนี่ย" ดาวหัวเราะเสียงใส ถ้าตอนกูอารมณ์สนุกกูคงตอบไปแล้วว่าเป็นแต่อุ้มแตงแต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ผมเอื้อมมือรับเต้มาจากมือดาวโอบไว้ในอ้อมแขน หน้ายิ้มน้อยๆหลับตาพริ้มอย่างสบาย"หน้าคล้ายไอ้ต้าเหมือนกันนะเนี่ย" ผมพยายามพูดให้เป็นปรกติ ไอ้ต้ามองผมอย่างกังวล เสียงดาวหัวเราะเบาๆ 
"ใช่สิ ก็ต้าเค้าเป็นพ่อนี่ ใช่ไหมเต้พ่อต้าเค้าเป็นพ่อหนูใช่ไหม" ดาวตอบผมแล้วหันไปคุยกับเต้ที่หลับอยู่
ผมมองไอ้ต้ามันสบตาผมอย่างร้อนรน
"ดาว เราขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ" ไอ้ต้าร้องบอกดาว ดาวหันไปมองอย่างสงสัย 
"มีอะไรหรือเปล่า ท่าทางกังวลใจ" ดาวพูดเหมือนไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นต้นเหตุแห่งความกังวลใจนั้น
"จะคุยอะไรล่ะได้สิ แต่ไปคุยกันในบ้านนะ"ดาวรับคำแล้วหันมาหาผม 
"ต้น ดาวฝากเต้ไว้แป๊บนึงนะ ขอคุยกับต้าก่อนเดี๋ยวมา" ดาวร้องบอกผมพลางจะพาไอ้ต้าเดินเข้าบ้านไอ้ต้าร้องเรียกไว้
"คุยตรงนี้แหละดาว ให้ต้นมันอยู่ด้วย" ไอ้ต้าร้อง ดาวหันกลับมามองอย่างแปลกใจ เสียงไอ้ต้ามันดังจนทำให้เต้ตื่นแต่พอไอ้เต้มันมองเห็นผม มันกลับยิ้มเหมือนจะรู้จักว่าผมเป็นใครผมก้มหน้าเล่นกับหลาน พยายามทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่ไอ้ต้ากับดาวจะคุยกัน แต่หูผมเปิดรับทุกเสียงที่ได้ยิน
"ที่ดาวส่งเมสเสสมาเมื่อคืนน่ะ มันหมายความว่าไง" ไอ้ต้าพูดขึ้นเสียงเบา สายตาจับจ้องไอ้เต้ในอ้อมแขนผมดาวทำท่าคิดอยู่พักนึงก็ยิ้มออกมา 
"ก็ต้าไม่มาเยี่ยมเราเลยนี่เราคลอดตั้งหลายเดือนแล้วไม่เห็นต้ามาก็เลยส่งเมสเสสไปหา" ดาวพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าหน้าเครียดหนัก
"แล้วที่บอกว่า.." ไอ้ต้าหยุดพูดแค่นั้น สายตาจับจ้องผมอยู่
"เรื่องที่บอกว่าลูกเต้รอพ่อต้าอ่ะเหรอ"ดาวพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าพยักหน้าช้าๆ ดาวก็ตอบออกมายิ้มๆ 
"โธ่ดาวนึกว่าต้าจำได้ก็ตอนที่ดาวท้องต้าบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะเป็นพ่อทูนหัวให้เจ้าเต้มัน" ดาวพูดยิ้มๆ ผมอ้าปากค้าง ความอึดอัดเมื่อกี้ถูกทลายหายหมดสิ้นผมเข้าใจแล้วว่าที่ดาวพูดถึงคืออะไรพ่อทูนหัวก็เป็นเหมือนพ่อเต็งที่เป็นพ่อทูนหัวผมไอ้ต้ายิ้มออกมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"พ่อทูนหัวเหรอ งั้นก็แปลว่า..." ไอ้ต้าจะพูดต่อ แต่เสียงดาวดังขึ้นมาก่อน 
"ต้าอย่าบอกนะ ว่าต้าเข้าใจว่าเต้มันเป็นลูกต้าจะบ้าเหรอ ก็เราเลิกกันตั้งนานแล้วก่อนที่ดาวจะท้อง จะเป็นลูกต้าได้ยังไง" ดาวพูดไปหัวเราะไป ไอ้ต้าที่อ้าปากค้างอยู่เปลี่ยนเป็นยิ้มเขินๆผมยิ้มกว้างให้เจ้าเต้ที่นอนยิ้มตาแป๋วมองผมอยู่ ไอ้หลานทูนหัว มึงกับแม่มึงน่ะเกือบทำกูหัวใจวายแล้วนะไอ้เวร
"แต่หน้ามันก็เหมือนต้าอยู่นะ" ผมพูดยิ้มๆ มองหลานที่อุ้มในมือ ไอ้ต้าทำตาถลึงใส่ผม ดาวหัวเราะอย่างสนุก 
"ก็แฟนดาวหน้าเค้าก็คล้ายๆต้าแหละ ออกตี๋ๆ หล่อๆเหมือนกัน"ผมยิ้มรับคำดาว เหี้ยเอ้ยแล้วกูกังวลเรื่องเหี้ยอะไรกันวะเนี่ย
"ขออุ้มหน่อยสิ" ไอ้ต้าร้องบ้างขยับตัวจะขอมาอุ้มเจ้าเต้จากมือผม ผมยิ้มให้มันอย่างสุขใจปล่อยเจ้าเต้ออกจากวงแขนให้ไอ้ต้า ไอ้ต้าอุ้มลูกทูนหัวอย่างเก้ๆกังๆผมหัวเราะกับมัน แม่งนึกภาพไม่ออกจริงๆว่าถ้ามึงมีลูกจริงๆเนี่ย มึงจะทำยังไง 
"ฝากเต้ก่อนนะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้" ดาวพูดพลางเดินเข้าไปในบ้าน ผมกับไอ้ต้าเดินตามเข้าไปแต่เรานั่งอยู่บนม้านั่งหน้าบ้านแทน
"หน้าคล้ายมึงจริงๆนะ เห็นตอนแรกกูนึกว่าใช่แล้ว" ผมร้องบอกไอ้ต้า มันหัวเราะเขินๆ
"ถ้าเหมือนกูก็เหมือนมึงด้วยอีกคนแหละ" ไอ้ต้าร้องบอก ผมหัวเราะไปกับมัน พอหายเครียดแล้วความเลว
ไอ้ต้นก็กลับคืนมา 
"ไหนดูสิ เหมือนจริงหรือเปล่า" ผมพูดพลางแกะผ้าอ้อมไอ้เต้ออก ไอ้ต้าร้อง 

"เฮ้ย มึงจะทำอะไรลูกเค้า" ไอ้เหี้ย มึงคิดว่ากูจะเย็ดตูดมันหรือไงผมไม่หยุดมือแกะผ้าอ้อมไอ้เต้สำเร็จ แล้วก็หัวเราะชี้ให้ไอ้ต้าดูหนอนชาเขียวตัวน้อยที่นอนสงบนิ่งตรงหว่างขาไอ้เต้
"นี่ไง มึงดูเส่ ลูกกูไม่มีทางควยเล็กแบบนี้หรอก"